วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 172

เธอแทบอดใจไม่ไหวที่จะบอกข่าวนี้ให้ทั้งโลกรับรู้

เมื่อได้ฟังคำพูดของเธอ ฉู่โจวก็ปรากฏความประหลาดใจก่อนเล็กน้อย จากนั้นกลับมามีสีหน้าที่เด็ดเดี่ยวและหันหลังเดินออกไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถืออกมา

“สมิธ เรื่องของฉันที่นี่ใกล้จะจบลงแล้ว ฉันจะพาคุณฉินมาให้เร็วที่สุด”

ณ ตระกูลหวัง

จางเหวินเห็นว่าหลังจากที่หวังอี้หลินคุยโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยก็หัวเราะไม่หยุด จึงอดที่จะสงสัยไม่ได้ “ลูกสาว ทำไมวันนี้เธอถึงมีความสุขจัง? ละครใหม่ของลูกเริ่มถ่ายทำแล้วเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า ถ่ายละครเหนื่อยจะตาย หนูคงไม่ดีใจขนาดนี้หรอก!” หวังอี้หลินกล่าว

“งั้นลูกเป็นอะไร?”

หวังอี้หลินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นด้วยเสียงดังกึกก้อง “คุณชายฉู่จะหย่ากับฉินซูแล้ว!”

ทันทีที่จางเหวินได้ฟังก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันมีอะไรที่น่าดีใจขนาดนั้น “นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ? ก่อนหน้านี้คุณชายฉู่ก็ได้แสดงท่าทีบอกเธอก่อนแล้วนี่”

“มันไม่เหมือนกัน ครั้งนี้คุณชายฉู่ได้ให้คนจัดเตรียมหนังสือข้อตกลงการหย่าร้างแล้ว! แสดงให้เห็นว่า อีกไม่นานฉินซูก็จะไม่ใช่ภรรยาทายาทตระกูลฉู่แล้ว!”

“จริงเหรอ?!” ในตอนนี้จางเหวินไม่ได้นิ่งเฉยอีกแล้ว ในที่สุดเธอก็มีความรู้สึกเกิดความภาคภูมิใจและพูดขึ้นว่า “แม่ก็รู้อยู่แล้วว่าลูกเขยของแม่คนนี้รักษาคำพูด และจะไม่ทำให้ลูกผิดหวังอย่างแน่นอน! ฉินซูยึดครองตำแหน่งของลูกนานมากแล้วก็ควรจะออกไปได้สักที!”

“ใช่แล้ว!”

“ใช่แล้วลูก” จางเหวินคิดอะไรบางอย่างได้ จึงพูดกับหวังอี้หลินอย่างตึงเครียด “ลูกต้องเตือนคุณชายฉู่สักหน่อยนะ ในข้อตกลงการหย่าร้างนั้นต้องเขียนให้ชัดเจน ต้องให้ฉินซูหย่าร้างออกไปตัวเปล่า ไม่ให้เธอใช้เรื่องของการหย่าร้างมาแบ่งเอาทรัพย์สินเงินทองหรืออะไรก็ตามของตระกูลฉู่ไป ในอนาคตของเหล่านั้นจะเป็นของลูกทั้งหมด”

“คนตระกูลฉู่รู้ว่าฉินซูสวมรอยหนู คงไม่ปล่อยให้เธอเอารัดเอาเปรียบได้หรอก เรื่องเล็กน้อยนี้ไม่ต้องห่วง!” หวังอี้หลินพูดยิ้มเยาะ “หนูหวังว่าพวกเขาจะซักไซ้ไล่เลียงเธออย่างสมควร สั่งสอนเธอสักหน่อย จะให้ดีก็ส่งเธอเข้าไปอยู่ในคุก!”

จางเหวินพยักหน้าสนับสนุน

ทั้งสองคนต่างเริ่มจินตนาการถึงฉินซูที่ถูกไล่ออกจากตระกูลฉู่แล้ว

หลังจากนั้นชั่วประเดี๋ยวเดียว สีหน้าของจางเหวินเปลี่ยนไปกะทันหัน เธอตบต้นขาของเธอและพูดขึ้น “ไอหยา เกือบลืมไปเลย”

ฉินซูเหลือบมองเธอและเอ่ยขึ้น “ไปกันเถอะ”

หวังอี้หลินพ่นลมและเดินนำไปด้านหน้า

ภายในรถตู้คันสีดำข้างถนน ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งข้างคนขับกำลังสูบบุหรี่ และจ้องมองไปยังร่างของทั้งสอง จากนั้นพูดขึ้นอย่างกลัดกลุ้ม “นี่ หน้าก็มองไม่เห็น แล้วคนไหนคือเป้าหมายของพวกเรากัน?”

“ช่างเหอะ ยอมฆ่าผิดดีกว่าจะปล่อยไป มัดให้หมดแล้วค่อยว่ากัน!” ชายในตำแหน่งที่นั่งคนขับพูดขึ้นด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม

ฉินซูกับหวังอี้หลินไม่รู้เลยว่าพวกเธอถูกคนจ้องมองอยู่

หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการถ่ายโอนบ้านพักตากอากาศ ทั้งสองก็เดินออกมาจากด้านในทีละคน

หวังอี้หลินยิ้มแย้มเบิกบาน ในขณะที่ฉินซูมีสีหน้าไม่ได้ใส่ใจ

ทั้งคู่ไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ ชายแปลกหน้าสองสามคนจะพุ่งลงมาจากรถ กำลังจะร้องขอความช่วยเหลือแต่กลับถูกปิดปากปิดจมูกไว้ จากนั้นก็ถูกบีบบังคับลากขึ้นไปบนรถ