วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 264

เธอยังคงเริ่มจับชีพจรของสวี่ยุ่นเหยียนก่อน และขมวดคิ้วอย่างไร้ร่องรอย

สวี่ยุ่นเหยียนมองเธออย่างประหม่า “เป็น เป็นไงบ้าง? ลูกของฉันปลอดภัยไหม?”

ฉินซูนึกถึงอารมณ์ความรู้สึกที่ตึงเครียดและละเอียดอ่อนเกินไปของเธอ ลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเบา ๆ และพูดขึ้น “เด็กไม่เป็นอะไรคะ”

“งั้นก็ดีเลย!” สวี่ยุ่นเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

“แต่ว่า” ฉินซูนิ่งไปครู่หนึ่งและพูดขึ้น “เมื่อสักครู่คุณตกใจมากเกินไป ยากที่จะทำให้อารมณ์กลับมาสงบได้ในเวลานิดเดียว ฉันจำเป็นต้องช่วยคุณด้วยการฝังเข็ม เพื่อช่วยให้สภาพจิตใจของคุณคงที่ และเป็นผลดีต่อทารกในครรภ์ด้วย”

“เข็ม?” สวี่ยุ่นเหยียนกัดริมฝีปาก “ฉันกลัวเข็ม”

“มันจะไม่เจ็บ” ฉินซูหยิบเข็มเงินออกมาจากในกระเป๋าและคลี่ออก

เมื่อมองไปยังเข็มเงินที่วางเรียงเป็นแถวนั้น สวี่ยุ่นเหยียนก็รู้สึกเวียนศีรษะ

คุณนายหัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความไม่เชื่อถือ “ในเมื่อไม่เป็นไรก็ไม่ต้องฝังเข็มหรอก ให้สวี่ยุ่นเหยียนพักสักหน่อยก็ได้แล้ว”

สิ่งสำคัญคือสิ่งของประเภทเข็มเงินนี้ มันไม่ควรเอามาแทงสุ่มสี่สุ่มห้าได้ เธอไม่ค่อยไว้วางใจกับมาตรฐานของฉินซู

แม้ว่าเข็มเงินชุดนี้ที่ฉินซูหยิบออกมาจากกระเป๋า จริง ๆ แล้วทำให้เธอประหลาดใจ

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ในสถานที่นี้ นับว่าแววตาของซ่งจิ่นหรงมีเลศนัยมากที่สุด

เมื่อกี้นี้ที่ฉินซูวินิจฉัยอาการให้สวี่ยุ่นเหยียน เห็นได้ชัดว่าเธอมีอะไรที่ไม่ได้พูด เธอเสนอการฝังเข็มออกมา เพราะฉะนั้นมั่นใจได้ว่าต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอน

ดังนั้นซ่งจิ่นหรงจึงจับมือของคุณนายหัวและกล่าวว่า “น้องหัว เธอเชื่อเด็กสาวคนนี้เถอะ ฉันเคยผ่านประสบการณ์เข็มนั้นของฉินซูมาแล้ว มันยอดเยี่ยมจริง ๆ การฝังเข็มมันจะมีประโยชน์ และไม่เป็นอันตรายต่อลูกสะใภ้และหลานของเธอ วางใจและให้ฉินซูลองดูเถอะ!”

“พี่หรง นี่…”

“ตอนนี้คาดว่าด้านนอกก็คงชุลมุนวุ่นวาย ยังต้องการให้เธอไปควบคุมสถานการณ์” ซ่งจิ่นหรงพูดเตือน

คุณนายหัวนึกถึงผลงานผืนนั้นที่ตกลงไปบนพื้นทันที ภายในใจก็ตึงเครียดและไม่พูดอะไรอีก เธอเดินออกไปด้านนอก

“เด็กน้อย ฝากทางนี้กับเธอด้วยนะ!” ซ่งจิ่นหรงตั้งใจพูดและออกไป ถือโอกาสเรียกคนอื่น ๆ ให้ออกไปด้วย

นี่เป็นวิธีรักษาเสถียรภาพของทารกในครรภ์ที่เธออ่านจากในหนังสือของคุณย่า เธอไม่เคยลองมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะประสบความสำเร็จ

สวี่ยุ่นเหยียนลุกขึ้นนั่งช้า ๆ รู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นที่บริเวณหน้าท้องได้หายไปแล้ว จากนั้นเธอจึงมองไปยังฉินซู บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ประหลาดใจและขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณคุณมาก ๆ คุณช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ตอนที่เข็มของคุณแทงลงไปก็ไม่เจ็บเลยสักนิด!”

ฉินซูยิ้มเบา ๆ และเก็บเข็ม จากนั้นก็ช่วยพยุงเธอขึ้นมา

ทั้งสองเดินออกไปด้านนอก

ยังไม่ทันเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ก็ได้ยินเสียงตำหนิดังขึ้น “เด็กคนนี้นี่มันอะไรกัน นี่คือผลงานการเย็บปักของคุณนายซิน หากทำให้ผลงานเสียหายเธอจะชดใช้ได้ไหม?”

น้ำเสียงที่ปกป้องของถังโม่ก็ดังขึ้นคล้อยตามมาเช่นกัน “คุณผู้หญิงหม่า ก่อนที่จะตำหนิหรือกล่าวโทษคนอื่น ควรจะตรวจสอบให้ชัดเจนแล้ว ค่อยตัดสินหรือเปล่า? เมื่อกี้นี้เสี่ยวหลีก็พูดชัดเจนแล้ว ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจชน แต่ถูกใครบางคนผลัก”

“ใครสามารถเป็นพยานได้ล่ะ? แน่นอนว่าเธอไม่กล้ารับผิดชอบ จึงพูดแบบนี้ออกมา” คุณผู้หญิงหม่าพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจ

ฉินซูนึกถึงร่างนั้นที่แวบผ่านไป จึงตะโกนพูดออกมา “ฉันเป็นพยานได้!”