วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 272

เธอไม่สนใจความโกรธของเขา วางแก้วลงไปจนเกิดเสียงกระทบกันดังตึงออกมา

เธอพูดเตือนอย่างเย็นชา “หลินเมิ่งฟาน นายอย่ามายุ่งกับลูกของฉัน นายกับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์กันเลยแม้แต่นิดเดียว! ถ้านายยังเอาแต่ตื๊อไม่มีเหตุผลแบบนี้อีก เรื่องของนาย ฉันจะเอาไปเปิดโปงที่สำนักข่าวพรุ่งนี้!”

เมื่อก่อนหากได้ยินการใช้อำนาจคุกคามของฉินซูแบบนี้ เขาก็ไม่กล้าจะทำอะไรบุ่มบ่ามอีก

แต่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าหลินเมิ่งฟานเอาความมั่นใจมาจากไหน เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้นเลยแม้แต่นิด จึงพูดขึ้น “ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากให้ฉันเป็นพ่อของลูก แต่ฉันไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ที่เธอตั้งครรภ์สายเลือดของตระกูลหลินแล้วจะไปหาผู้ชายคนอื่น! ถ้าเธอไม่ให้เด็กอยู่กับฉัน งั้นก็ไปเอาเด็กออก!”

ฉินซูมองเขาอย่างเยือกเย็น ทันใดนั้นก็กระตุกมุมปาก “นายมั่นใจขนาดนี้ว่าเด็กคนนี้คือลูกของนาย นายรู้ไหมว่านี่ลูกของใคร?”

เธอกดเสียงลงและพูดช้า ๆ “ฉันจะบอกนายให้ ที่ฉันท้อง เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉู่หลินเฉิน”

เธอเชื่อว่าชื่อนี้จะสามารถทำให้หลินเมิ่งฟานช็อก

เป็นไปตามที่คาด เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ท่าทีของหลินเมิ่งฟานเปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาตกตะลึง

แม้กระทั่งฉู่หลินเฉิน ในชั่วพริบตาเดียวร่างกายของเขาก็รัดแน่นขึ้นมา

หลินเมิ่งฟานสงบลง เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง “ฉินซู เธอมีเหตุผลหน่อย เธอไม่อยากทำลายเด็กคนนี้ จึงบอกว่าคือลูกของฉู่หลินเฉิน แต่ฉันเพิ่งจะพูดไปว่า ขอเพียงเธอคืนดีกับฉัน ฉันก็จะเก็บเด็กคนนี้ไว้”

“หุบปาก! ฉันบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย ไม่ใช่เรื่องนายที่จะมายกไม้ยกมือทำตัวสูงส่งชี้นิ้วสั่งการไปทั่วที่นี่!”

ฉินซูตะโกนอย่างเยือกเย็น เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและทิ้งไว้อีกหนึ่งประโยค “หลังจากนี้อยู่ให้ห่างจากฉัน!”

พูดจบเธอก็เดินออกไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างรุนแรง

หลินเมิ่งฟานถอนหายใจเบา ๆ มองไปยังทางหวังอี้หลิน ส่งความรู้สึกผ่านสายตาไปให้เธอ

ฉินซูที่ออกมาจากร้านอาหาร เธอเดินไปยังป้ายรถประจำทางที่ไกลออกไปด้วยใบหน้าเยือกเย็น

แม้ว่าเธอจะใจเย็นแค่ไหน แต่วันนี้หลินเมิ่งฟานก็ทำให้เธอโกรธไม่น้อย

ดวงตาที่เฉียบคมของฉู่หลินเฉินหยุดเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ

จากนั้นก็เลื่อนลงด้านล่าง หยุดอยู่ที่บริเวณเอวที่บอบบางของเธอ

เขาถามอย่างเย็นชา “เธอท้องลูกของใคร?”

“ฉันไม่ได้ท้อง” เธอปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แต่ทว่าหัวใจกลับเต้นแรง

“ฉันได้ยินที่เธอพูดกับหลินเมิ่งฟานหมดแล้ว” ฉู่หลินเฉินขดมุมปากของเขาอย่างเยือกเย็น การปกปิดของฉินซูสำหรับเขาแล้วมันไม่จำเป็นเลยแม้แต่นิด ถึงขั้นน่าขำเล็กน้อย

สีหน้าของฉินซูมืดลงเล็กน้อย เธอดันตัวนั่งตัวตรง กลับไปมีสีหน้าที่เฉยเมยเหมือนเมื่อก่อน “ได้ยินแล้วยังไงล่ะ?”

เปลือกตาของฉู่หลินเฉินหรี่ลงเล็กน้อย ขนตายาวแผ่ปกคลุมลงมาเป็นเงา บดบังแววตาที่ยุ่งเหยิงของเขา

ริมฝีปากบางของเขาขยับช้า ๆ “ฉันได้ยินเธอพูดว่า เด็กคนนั้นเป็นลูกของฉัน?”