สีหน้าของฉู่หลินเฉินเปลี่ยนเป็นมืดมนไปชั่วครู่ พลางมองเขาอย่างคาดคะเน "ฉันถามเรื่องของนายนะ"
สีเหลยรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง เขากระแอม และพูดอย่างเคร่งขรึม "ครับ ครับ เอาอย่างนี้แล้วกันนะ ถ้าผมได้เจอหญิงสาวอย่างที่ว่าจริง ๆ หมายความว่าผมได้ให้หัวใจทั้งดวงกับเธอไปแล้ว แทบจะฝากจิตวิญญาณไว้กับตัวเธอ! แต่น่าเสียดาย รักแท้แบบนี้ ทั้งชีวิตของผมคงไม่ได้เจอหรอก ผมมันแค่คนไม่เอาถ่าน ที่ปลิวไปตามลม สุดท้ายก็ตายใต้ต้นโบตั๋น..."
"รักแท้?"
ใบหน้าของฉู่หลินเฉินเคร่งขรึม เขาลุกขึ้นทันที
สีเหลยหยุดพูดแล้วถามขึ้นว่า "พี่เฉิน พี่จะไปไหน? พวกเรายังคุยกันไม่จบเลยนะ พี่ถามผมทำไมเนี่ย"
"ไปห้องน้ำ"
พูดจบ ร่างยาวก็เดินไปที่ทางเดินที่มีป้ายบอกทิศทางห้องน้ำ
ทางด้านฉินซูเกมรอบหนึ่งเพิ่งจบลง
เวินหลีบีบการ์ดในมือของเธอ มองดูเซียวหยวนอย่างสั่น ๆ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ปีศาจที่ฆ่าทั้งครอบครัวก็คือคุณ”
“ไม่ใช่ฉัน มันเป็นแค่บทบาทที่ฉันเล่นเท่านั้น” เซียวหยวนอดไม่ได้ที่จะมองดูท่าทางตกใจของเธอ
เวินหลีวางการ์ดพลางกัดริมฝีปากของเธอแล้วดึงแขนของฉินซู "พี่เสี่ยวซูคะ ฉันอยากไปห้องน้ำ"
เมื่อฉินซูเห็นความปรารถนาในดวงตาของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอยังอินกับเกมอยู่ และไม่กล้าไปคนเดียว
เธอยิ้มบาง ๆ “เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
เวินหลียิ้มอย่างขอบคุณ ลากเธอไปที่ห้องน้ำ แล้วถาม "พี่เสี่ยวซู พี่เล่นเกมนี้โดยไม่กลัวอะไรเลยได้ยังไง?"
"พวกนี้มันก็แค่บทบาทและแผนการณ์ หลัก ๆ ก็แค่หาตัวฆาตกรให้ได้ นอกเหนือจากนั้น มันก็แค่เพื่อสร้างบรรยากาศ ไม่ต้องไปสนใจหรอก"
เมื่อเห็นฉินซูพูดได้อย่างสงบราบเรียบ เวินหลีอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอ เพิ่งเล่นครั้งแรกแท้ ๆ แต่พี่เสี่ยวซูเก่งกว่าเธอเป็นไหน ๆ
“พี่เสี่ยวซูเก่งจริง ๆ เลย” เธอยกย่องอย่างจริงใจ
ฉินซูยิ้มและหยุดที่ประตูห้องน้ำ "เอาเถอะ เธอไปเข้าห้องน้ำได้แล้ว ฉันจะรอเธอตรงนี่"
ร่างสูงขายาวเดินออกมาจากห้องน้ำ
ฉินซูตกตะลึง
เมื่อฉู่หลินเฉินเห็นเธอ เขาก็ตกใจเล็กน้อย แล้วมองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ เขาไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร คิ้วของเขาขมวดขึ้น แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะออกมาช่วย
เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจและเดินไป
ชายวัยกลางคนเอียงคอ และเหลือบมองเข้าไปในห้องน้ำ ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว
“สาวน้อย ดูเหมือนว่าเพื่อนของเธอไม่อยู่ในนั้นนะ ทำไมเธอไม่ให้ฉันเป็นเพื่อนล่ะ” ขณะที่เขาพูด เขาก็เอามือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของฉินซู ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ไม่น่าภิรมย์นัก
ฉินซูเห็นว่าเขาเขยิบเข้ามาใกล้ทุกที ร่างกายของเขาปะทะเข้ากับเธอ เธอหลับตาลง และรวบรวมกำลังที่หัวเข่าของเธอ
มีมือหนึ่งจับมือของชายวัยกลางคนเอาไว้
เสียงต่ำและเย็นชาของฉู่หลินเฉินดังขึ้น "เอาอุ้งมือสุนัขของแกออกไป!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วุ่นรักวิวาห์ลวง
เมื่อไรคะรอนานคะ...
รอๆๆๆอ่านต่อ...
ติดตามอ่านมาตลอด จะกรุณาอัพโหลดบทให้จบเรื่องได้มั้ยคะ...