วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 305

“ประธานหาน ตอนแรกที่ฉันเข้าร่วมหานซื่อ คุณพูดชัดเจนว่าฉันมาทำวิจัย ไม่ใช่การคบค้าสมาคม”

ฉินซูลุกขึ้นจากโซฟาด้วยใบหน้าเย็นชา และกลิ่นไอที่เย่อหยิ่ง เธอพูดด้วยท่าทีที่แน่วแน่ “ฉันขอไม่รับการเสนอนั้นของประธานเคอ ถ้าคุณต้องการมอบหมายให้ฉันไป งั้นฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ...”

“เธอจะลาออกเหรอ?” หานโม่หยางเลิกคิ้วมองเธอ ขัดจังหวะการพูดของเธอ

ฉินซูเม้มปาก ไม่ปริปากพูดสักคำ

สำหรับเธอแล้ว การหางานเฉพาะทางมันไม่ง่าย การเข้าร่วมหานซื่อก็เป็นการตัดสินใจหลังจากที่เธอคิดพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่หากงานนี้ล้ำเส้นขอบเขตของเธอ เธอก็สามารถลาออกได้

เมื่อสบสายตาเธอเข้า หานโม่หยางก็เห็นเจตจำนงค์อันแน่วแน่ของเธอโดยธรรมชาติ

ภายในใจของเขาดำดิ่ง หลังจากพิจารณาดูแล้วเขาก็เอ่ยขึ้น “เอาล่ะ ฉันเข้าใจความหมายของเธอ ในเมื่อเธอไม่เต็มใจ ฉันก็จะไปบังคับเธอไม่ได้ เธอกลับไปทำงานก่อนเถอะ ไม่ต้องใส่ใจคำพูดเมื่อครู่นี้”

ฉินซูไม่คาดคิดว่าหานโม่หยางจะเป็นฝ่ายบอกให้เธอไปเอง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาอย่างประหลาดใจ

ตอนนี้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดาคนหนึ่ง ส่วนเขาเป็นหัวหน้าระดับสูง คำพูดที่เธอพูดเมื่อสักครู่ ถ้าเป็นคนทั่วไปก็ถูกไล่ตะเพิดไปนานแล้ว

“ตอนนั้นเธอรักษาโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ของฉันจนหายดี เป็นบุญคุณอันยิ่งใหญ่ ที่ได้สร้างชีวิตใหม่ให้ฉัน ฉันหานโม่หยางไม่ใช่คนที่จะลืมบุญคุณคน” ดูเหมือนหานโม่หยางจะอ่านความคิดฉินซูออก เขาจึงพูดอธิบาย

ฉินซูยิ้มบาง ๆ “ประธานหาน ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

หานโม่หยางพยักหน้า มองตามหลังเธอจากไป การแสดงออกบนใบหน้าของเขาค่อย ๆ ดิ่งลง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเรียกแซนดี้เข้ามา

ฉินซูกลับถึงห้องทดลอง เธอโยนเรื่องนี้ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว และทุ่มเททำงานอย่างตั้งใจ

การทดลองใกล้จะเสร็จสิ้น เธอคิดแค่อยากทำงานให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์

ตอนเลิกงานก็พบกับแซนดี้ในลิฟต์

ฉินซูไม่ได้คาดคิดว่านายคนแซ่เคอจะน่าขยะแขยงมากกว่าที่เธอคิด เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมประธานหานยังจะส่งคุณไปอีก? คุณปฏิเสธได้ พวกคุณไม่ใช่...”

“คู่รักเหรอ?” แซนดี้หันมาถาม เธอพูดอย่างครุ่นคิด “ดูเหมือนว่าในบริษัทจะมีข่าวลือแบบนี้”

“ไม่ใช่หรอกเหรอ?” ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้กระทั่งเธอก็ยังเคยเห็นมาหลายครั้ง หานโม่หยางกับแซนดี้มีลักษณะท่าทางที่สนิทสนมกัน

ริมฝีปากสีแดงของซินดี้กระตุกเล็กน้อย เหมือนจะหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันกับเขาต่างก็ได้ในสิ่งที่เราต้องการก็แค่นั้น สุดท้ายแล้วฉันก็เป็นแค่ผู้ช่วยคนหนึ่ง”

แม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ทว่าในใจเธอก็เคยมีความเพ้อฝันที่ไม่สมจริง บางทีหานโม่หยางอาจจะเห็นจุดนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เขาจึงเจาะจงจัดการให้เธอไป เพื่อให้เธอได้เห็นความจริงชัดเจนเสียที

ฉินซูขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฟังแซนดี้พูดต่อ “คุณยังไม่รู้เหรอ? ประธานหานจะแต่งงานกับหานเหมิง คุณหนูรองของหานซื่อ”

“หานเหมิง?” ฉินซูไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย