วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 318

ซ่งจิ่นหรงยิ้มพลางพูดขึ้น "มันคือเจ้าแม่กวนอิม! ตอนที่ย่าแต่งงานกับคุณปู่ของหลาน คุณทวดของหลานให้ย่ามา ย่าแก่แล้ว ไม่ต้องใช้แล้วล่ะ ส่งให้คนหนุ่มสาวอย่างพวกหลานดีกว่า"

ฉู่หลินเฉินพูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะ คุณย่าหวงแหนเก็บหยกกวนอิมนี้มาตั้งหลายปี คงไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้เหตุผลเดียวเท่านั้น

แต่เพราะเธอตัดสินใจมอบมันไปแล้ว เธอก็ต้องยอมรับมัน

หวังอี้หลินมีความสุขมาก

คุณท่านกำลังบอกเป็นนัยกับเธอและฉู่หลินเฉินว่าให้รีบ ๆ มีลูก นี่เป็นการบอกตำแหน่งของเธออย่างชัดเจน และปฏิบัติกับเธอเหมือนหลานสะใภ้

หางตาของเธอมองไปยังชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา

พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอยังไม่เคยทำแบบนั้นกับเขาเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาส...

หวังอี้หลินมัวแต่คิดเรื่องนี้อยู่ในใจ เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่ซ่งจิ่นหรงพูด

"อี้หลิน?" ซ่งจิ่นหรงเรียกเธอ

เธอดึงสติกลับมา ถึงได้เห็นว่าแม้แต่ฉู่หลินเฉินก็มองเธออยู่

"เป็นอะไรไป?"

"คุณย่าพูดว่า เมื่อวานเธอทำสร้อยข้อมือหายที่กองถ่าย แล้วพบว่าเวินหลีลูกศิษย์ของคุณนายจางเป็นคนเอาไปเหรอ?" ฉู่หลินเฉินถามขึ้น

หวังอี้หลินหลับตาลงเพื่อปกปิดแสงที่มืดมนในดวงตาของเธอ และพยักหน้า "ค่ะ เรื่องมันเป็นแบบนี้ คุณเวินมาช่วยวัดตัวให้ฉันที่กองถ่าย ต้องออกแบบชุดให้ฉัน ระหว่างนั้นฉันก็หาสร้อยข้อมือไม่เจอแล้ว ต่อมาก็เจอว่าอยู่ในกระเป๋าของเธอ แล้วตำรวจก็พาตัวเธอไป"

เธอจงใจพูดคุยเกี่ยวกับการออกแบบชุดของเวินหลี เพราะอยากให้ฉู่หลินเฉินเกิดความสงสัย แล้วก็จะถามว่าทำไมคนที่ออกแบบชุดให้เธอไม่ใช่คุณนายจาง

แต่ฉู่หลินเฉินกลับไม่มีสีหน้าที่ไม่คาดคิด ราวกับว่าเขารู้สถานการณ์อยู่แล้ว

เขาไม่พูดอะไรมาก พลางเม้มปากอย่างครุ่นคิด

ซ่งจิ่นหรงพูดขึ้น “คุณนายจางเป็นคนดี ลูกศิษย์ที่เธอเลือกมาจากคนมากมายขนาดนั้น คงไม่ได้แย่แบบนั้นหรอก เธอเอาสร้อยข้อมือไปจริง ๆ เหรอ?”

หวังอี้หลินต้องถอนสายตาจากฉู่หลินเฉินอย่างไม่เต็มใจ และหันไปหาซ่งจิ่นหรง เธอพูดขึ้นเบา ๆ "หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

"จริงสิ หยกกวนอิมที่คุณย่าให้มา..."

ฉู่หลินเฉินเหลือบมอง "เธอเอากลับไปเถอะ เก็บไว้ที่เธอ"

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหวังอี้หลิน “ดีค่ะ อีกหน่อยเมื่อเราแต่งงานกัน ค่อยเอาไปเก็บในบ้านของเราด้วย”

ใบหน้าของฉู่หลินเฉินตกตะลึงชั่วขณะ ดูเหมือนว่า เขาจะไม่เคยจินตนาการถึงฉากที่อาศัยอยู่กับผู้หญิงตรงหน้าเขาเลย

เขามีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ แต่อารมณ์สั้นๆ นี้ถูกลืมไปอย่างรวดเร็ว

"อืม" เขาตอบเรียบ ๆ แล้วขึ้นรถไป

เมื่อมาถึงที่บริษัท เขาอ่านกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็จดจ่อกับมันไม่ได้ ได้แต่คิดว่าฉินซูจะทำอะไรเพื่อช่วยเพื่อนของเธอ

ให้ตายเถอะ เขาโดนผู้หญิงคนนั้นจูงจมูกแล้ว

ฉู่หลินเฉินวางปากกาลงด้วยความรำคาญและพูดขึ้นว่า "เว่ยเหอ เข้ามาหน่อย"