วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 339

ฉินซูมองไปที่รอยยิ้มที่ไร้เดียงสา และไม่เป็นอันตรายบนใบหน้าของเธอ แต่ในใจกลับมีความรู้สึกความแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นมา

การเจอเธอครั้งแรก หานเหมิงก็พูดเรื่องการตายของหานเซี่ยวขึ้นมา

กำลังบอกอะไรกับเธอเป็นนัยหรือเปล่า?

ฉินซูขมวดคิ้วเบา ๆ สบตาเธอกลับไปอย่างสลบและไร้กังวล เธอพูดขึ้น "ตอนนั้นไม่มีใครคิดว่าเฮลิคอปเตอร์จะระเบิด"

"ใช่ ใครจะไปคิดว่าจู่ ๆ เฮลิคอปเตอร์มันจะระเบิด" หานเหมิงพึมพำคำเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นเงยหน้าขึ้น ยิ้มอีกครั้ง และพูดกับเธอว่า “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อหานเหมิง”

"สวัสดีค่ะ คุณหนูหาน" ฉินซูจับมือเธอเบา ๆ แล้วปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนคุณฉินจะไม่อยากผูกมิตรกับฉันเท่าไร เพราะไม่ชอบที่ฉันเป็นคนขาพิการ เป็นคนไร้ประโยชน์หรือเปล่าคะ?”

"คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องรีบไปทำต่างหาก" ฉินซูพูด

หานเหมิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด "อ๋อ ถึงว่าทำไมคุณถึงออกไปตั้งแต่กลางวันแบบนี้"

"ใช่ค่ะ ฉันขอลาล่วงหน้าเอาไว้แล้ว"

หานเหมิงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หานโม่หยางเข้ามาและจับมือเธอ "เสี่ยวเหมิง เราขึ้นไปข้างบนกันก่อนเถอะ"

หานเหมิงมองเขา "ค่ะ"

เธอเอียงศีรษะและพูดกับฉินซู “คุณฉิน คราวหน้าถ้าคุณมีเวลา เรามาคุยกันนะคะ ฉันมีเรื่องที่อยากรู้เกี่ยวกับคุณเยอะแยะเลย”

"ค่ะ" ฉินซูตอบหนึ่งคำและหันหลังเดินออกไป

สายตาที่ดูคลุมเครือมองตามหลังเธอ แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับมามอง

ฉินซูนั่งรถไปที่โรงพยาบาลกลางเมือง เมื่อตรวจเสร็จแล้วและกำลังรอผลตรวจ เธอก็ได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับหลินเมิ่งฟานจากปากของพยาบาลสาวสองคน

ที่แท้เขาก็ถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่ถังเสี่ยวหรูก่อเรื่องวุ่นวายคราวก่อน ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้อำนวยการแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลแห่งนี้อีกแล้ว

ฉินซูเก็บโทรศัทย์ด้วยความรู้สึกบางอย่าง

เมื่อก่อนเธอไม่เคยติดต่อกับซินยวี่ จึงคิดว่าพวกเขาและฉู่หลินเฉินล้วนแต่เป็นเด็กที่มีอำนาจ จึงทำให้มีรังสีแห่งความเย่อหยิ่งอย่างหลีกเลียงไม่ได้

แต่หลังจากที่ติดต่อกับเขาหลายครั้ง ฉินซูก็ชูรู้สึกว่าเขาถ่อมตัวและมีมารยาท ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไร ก็มีความเกรงใจ เป็นคนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ

ไม่รู้ว่าเขากับคุณนายซินที่อยู่ในเมืองหลวง มีความสัมพันธ์กันอย่างไร?

ฉินซูไม่เคยคิดจะสืบเรื่องอดีตของคนอื่น แต่เพราะเรื่องนี้จึงเกิดความคิดนี้ขึ้นมา

วันนี้เธอลางานครึ่งวัน เห็นว่าไม่เย็นมาก และไม่ต้องกลับไปที่บริษัทแล้ว

ฉินซูโทรหาเวินหลีขณะที่เธอกำลังเดินไปที่สถานีรถไฟ

"เสี่ยวหลี สองวันนี้คุณนายจางไปทำงานที่ต่างจังหวัดใช่ไหม? เธอเลิกงานแล้วมากินข้าวกับฉันนะ วันนี้ตอนเย็นฉันว่าง เดี๋ยวไปซื้อวัตถุดิบ แล้วตอนเย็นมากินหม้อไฟกัน"