วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 347

จางอี้เฟยเหลือบมองเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกาย “ไม่มี”

เมื่อเห็นเขาไม่อยากพูด ฉินซูก็ไม่ได้ถามต่อ

จางอี้เฟยขยับริมฝีปาก ก้มหน้ากินแซนด์วิซในมือให้หมดในสองสามคำ

เขาเช็ดปาก มองไปที่ฉินซูอีกครั้ง และทันใดนั้นก็พูดว่า "ฉันจะลาออกหลังจากโครงการนี้จบลง"

เมื่อเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของฉินซู เขาก็ชิงอธิบายก่อน "ช่วงนี้ฉันคิดวิธีใหม่ ๆ เกี่ยวกับอาการป่วยของพ่อฉันได้น่ะ ก็เลยอยากไปหาเขาสักหน่อย”

จางอี้เฟยเคยพูดว่าความตั้งใจเดิมในการศึกษาแพทย์ คือการรักษาอาการเจ็บป่วยของพ่อของเขา

ฉินซูเข้าใจเรื่องนี้โดยง่ายและพูดติดตลกว่า “ดีแล้วล่ะ ฉันนึกว่าเป็นเพราะช่วงนี้งานหนัก โดนกดดันจนอยากลาออกซะอีก”

จางอี้เฟยกระซิบ “เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?”

ฉินซูยิ้มโดยไม่พูดอะไร

หลังจากเลิกงาน เธอมองไปที่จางอี้เฟยซึ่งยังคงทำงานล่วงเวลาในห้องทดลองต่อไป ฉินซูจึงซื้อนมและขนมปังให้เขา และวางไว้ก่อนจะจากออกมา

หลังจากโครงการนี้สิ้นสุดลง จางอี้เฟยจะเดินทางไปต่างประเทศเพื่อไปหาพ่อของเขา

เวินหลีรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? หลังจากที่ตนบอกเธอในวันนั้น เธอได้สารภาพความรู้สึกต่อจางอี้เฟยหรือยัง?

ฉินซูไม่สามารถหยุดคิดเรื่องนี้ได้ เธอมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่เดินออกมาจากตึกบริษัทแล้ว

น่าแปลก ช่วงนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงเรื่องความรู้สึกของเวินหลีขึ้นมา

ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในอดีต เธอคงไม่ได้ครุ่นคิดเกี่ยวกับมันสักนิด

อาจเป็นเพราะเวินหลีและจางอี้เฟยเป็นเพื่อนที่สำคัญของเธอ เธอจึงหวังว่าทั้งสองจะเข้ากันได้ดีขึ้น

ฉินซูอดยิ้มไม่ได้และเดินออกจากตึกบริษัท

เธอเดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดินเฉกเช่นปกติ

แต่วันนี้เหมือนมีบางอย่างแปลกไป

ฉินซูรู้สึกเหมือนกำลังถูกคนจ้องมอง สายตาที่คอยแอบดูเธออยู่นั้นมาจากด้านหลัง

ผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อคลุมตัวบาง เธอหวาดกลัวเล็กน้อย เขาสวมแว่นกันแดดขี่รถจักรยานยนต์

ฉินซูประหลาดใจเล็กน้อย คนนี้ ๆ หน้าตาคุ้น ๆ!

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่า ผู้ชายที่ขี่รถจักรยานยนต์ฝ่าไฟแดงและเกือบชนเธอในวันนั้น เขาดูเหมือนกับคน ๆ นั้น

เพราะตอนนั้นเขาหันกลับมายิ้มให้เธอ ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เธอจึงจำเขาได้

ฉินซูรู้สึกตกใจ แต่ไม่สามารถแสดงออกได้

เธอไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย และไม่รู้จุดประสงค์ของเขา

กาแฟมาเสิร์ฟแล้ว เธอไม่ได้ดื่ม แต่ได้รับโทรศัพท์จากคนขับรถที่เธอเรียกมา

เมื่อครู่นี้ระหว่างรอกาแฟ เธอเรียกรถมารับ

หลังจากยืนยันว่ากำลังถูกสะกดรอยตาม เธอจึงคำนึงถึงความปลอดภัย และล้มเลิกการนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้านอย่างไม่ลังเล

ฉินซูรีบขึ้นรถและพูดกับคนขับ “ช่วยขับเร็ว ๆ หน่อยนะคะ”