วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 351

เมื่อคิดไปถึงการโทรครั้งก่อน หวังอี้หลินแทบจะมั่นใจแล้วว่า หลายวันมานี้ ที่คุณชายฉู่ไม่มาพบหน้าเธอก็เพราะว่าอยู่กับฉินซู!

ดวงตาของเธอค่อย ๆ เยือกเย็นและมืดมน ปรากฏความอาฆาตที่ทะลุทะลวงออมา

ฉินซูรู้ว่าหวังอี้หลินมีความรู้สึกที่เต็มไปด้วยเจตนาร้ายต่อตนเองมาตลอด แต่ไม่มีครั้งไหนที่ดูแรงกล้าขนาดนี้

หวังอี้หลินมุ่งเป้าอย่างชัดเจนโดยไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิด ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด

“หวังอี้หลิน เธออยากจะพูดอะไร?” ฉินซูมองเธออย่างระวังตัว หวังอี้หลินเคลื่อนเข้ามาใกล้ และวางมือลงไปยังบริเวณท้องของฉินซู

ในแววตาของหวังอี้หลินมองดูท่าทางของเธอ ทันใดนั้นบนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก

“ฉินซู ดูเหมือนว่าเธอสนใจเด็กที่อยู่ในท้องมาก ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอต้องรับไม่ได้แน่ ๆ ใช่ไหม?”

“...”

ฉินซูเม้มปากไม่พูดอะไร แต่ทว่าดวงตาของเธอกลับเฉียบคมขึ้นมา จ้องมองด้วยสายตากล่าวเตือนหวังอี้หลิน

ถ้าหากหวังอี้หลินกล้าแตะต้องเด็กคนนี้ เธอจะไม่ให้อภัยอย่างแน่นอน!

หวังอี้หลินมองดูปฏิกิริยาของเธออย่างพึงพอใจ และกลับไปมีท่าทีเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้า เธอพูด “แบบนี้แล้วกัน เห็นแก่มิตรภาพคนเคยรู้จักกันของพวกเรา ฉันมีทางเลือกให้เธอ”

ท่ามกลางสายตาที่สงสัยของฉินซู เธอพูดตามความคิดของเธอโดยไม่สนใจใคร “ถ้าเธอออกไปจากไห่เฉิงดี ๆ ฉันจะให้เงินพิเศษก้อนหนึ่งแก่เธอ ตรงกันข้าม ถ้าเธอยังยืนยันจะอยู่ที่นี่ไม่ยอมจากไป ถึงตอนนั้น จะไม่มีใครกล้ารับประกันความปลอดภัยของสองแม่ลูกอย่างเธอเลย!”

หวังอี้หลินเตือนเธอ “อย่าลืมว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร มันง่ายมากที่จะจัดการกับเธอ”

ดวงตาของฉินซูสว่างวาบขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองหวังอี้หลินอย่างนิ่งเฉย “ฉันยอมรับว่าฉันสู้เธอไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะสู้กับเธอเลย แต่เธอ ทำไมถึงพุ่งเป้ามาที่ฉันอยู่เรื่อย? ไล่ฉันออกไปแล้วจะเป็นผลดีกับเธอยังไง?”

“ผลดี?” หวังอี้หลินหัวเราะเยาะ สาเหตุที่แท้จริงในการขับไล่ฉินซูให้ออกไป มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ทำไมเธอจะต้องบอกฉินซูด้วย?

สายตาของเธอเหลือบมองกระเป๋าในมือของหวังอี้หลิน เธอกัดฟัน “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้เธอไปมาหาสู่กับคุณชายฉู่ เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน ฉันไม่ต้องการให้คนภายนอกส่งต่อข่าวลือของเธอกับเขาอีก เข้าใจไหม?”

ฉินซูเม้มปาก ช่างประจวบเหมาะจริง ๆ

เธอยังพัวพันกับเรื่องที่ไม่ชัดเจนกับฉู่หลินเฉินอยู่

“ได้ แต่ช่วงนี้ฉันยังมีโครงการที่ยังทำไม่เสร็จ จึงยังออกไปไม่ได้” ฉินซูพูด

“เธอล้อฉันเล่นเหรอ?” หวังอี้หลินจ้องเธอเขม็ง แต่ทว่ายังพยายามควบคุมอารมณ์และถามด้วยความอดทน “แล้วเธอออกไปได้เมื่อไร?”

“อีกสองสัปดาห์”

“ตกลง ฉันให้เวลาเธอสองสัปดาห์ ถึงตอนนั้นก็เอาเงินแล้วก็ไปให้ไกล ชั่วชีวิตนี้ อย่ากลับมาที่ไห่เฉิงอีก!” หวังอี้หลินทิ้งคำพูดไว้ แต่ภายในใจกลับยังวางแผนอยู่ ว่าในช่วงสองสัปดาห์นี้ เธอต้องเตรียมการให้ดี

เธอส่งสายตาให้ช่ายช่ายเพื่อให้ปล่อยฉินซู

เมื่อมองดูฉินซูเดินไกลออกไปแล้ว เธอจึงหมุนตัวกลับขึ้นรถ

ช่ายช่ายเดินตามหลังเธอและถามอย่างไม่เข้าใจ “พี่อี้หลิน พี่เกลียดฉินซูขนาดนี้ แล้วจะให้เงินหนึ่งล้านกับเธอจริง ๆ เหรอพี่? นี่มันเป็นการยกผลยกระโยชน์ให้เธอเลยนะ”

“ผลประโยชน์เหรอ? บนโลกนี้มีผลประโยชน์ที่ได้มาง่าย ๆ ไหม?” หวังอี้หลินพ่นลมออกมาอย่างเยือกเย็น แววตาที่อยากจะฆ่าปรากฏขึ้นมาทันที