วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 36

ทันทีที่เข้ามาในบ้านพักตากอากาศ โจวซือฉินก็สังเกตรอบด้าน เธออิจฉาเป็นอย่างมาก "คนไม่รักดีอย่างเธอ ได้อยู่ที่ดี ๆ แบบนี้ ได้เปรียบเกินไปแล้ว!"

แม้กระทั่งเด็กติดเกมอย่างจงหยู่อ๋าง ก็ยังเก็บโทรศัพท์ลงไป เขาดูและลองจับสิ่งของนั่นนี่ในบ้าน

“แม่ แจกันดอกไม้นี้ทำจากหยกเหอเถียนใช่ไหม? เพื่อนผมทำธุรกิจเครื่องหยก เขาเคยให้ผมดูรูปแจกันนี่ แบบเดี๋ยวกันเป๊ะเลย ราคาหลายล้าน!"

จงหยู่อ๋างดวงตาเป็นประกาย เขาอยากลองยื่นมือออกไปลูบ แต่โดนฉินซูหยุดเอาไว้เสียก่อน "อย่าไปแตะสุ่มสี่สุ่มห้า! ทำพังจะชดใช้ไม่ไหวเอา"

"อ๋อ แกพูดแบบนี้ คงยกตัวเองเป็นเจ้าของบ้านแล้วสิท่า?" โจวซื่อฉินพูดประชดประชัน ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้ว่านี่คือที่ของใคร

ฉู่หลินเฉิน คือคนที่พวกเขาไม่สามารถแตะต้องได้

เธอขยิบตาให้จงหยู่อ๋าง "ลูกจ๊ะ ไปเล่นที่โซฟาก่อนนะ แม่จะคุยกับพี่!"

จงหยู่อ๋างตอบ "อืม"

ฉินซูหันหลังไปปิดผ้าม่านทั้งหมด เพื่อไม่ให้คนจากภายนอกเห็น

เธอมองไปที่โจวซือฉิน แสดงอารมณ์ของเธอออกมาอย่างชัดเจน "พวกคุณอยู่ที่นี่ไม่ได้"

เธอจำคำพูดของเว่ยเหอได้ ฉู่หลินเฉินไม่ชอบให้คนอื่นเข้าบ้านของเขา

การที่เธอพอพวกเขาเข้ามาแบบนี้ก็เสี่ยงมากแล้ว เธอจะต้องพาพวกเขาออกไปให้ได้

โจวซือฉินยิ้มประชดประชัน เธอผายมือออกมาข้างหนึ่ง "ได้ เอาเงินฉันมา ห้าล้าน ขาดไปสักแดงเดียวก็ไม่ได้!"

เมื่อเธอพูดขู่ขึ้น ฉินซูก็เปิดประตูให้พวกเขา ไม่ง่ายเลยที่จะจับจุดอ่อนของเธอ แต่ก็จะไม่ยอมแพ้แน่นอน

ฉินซูเองก็เข้าใจโจซื่อฉินผู้หญิงโลภคนนี้ แต่เงินห้าล้าน....ไม่ต้องพูดว่าไม่มีหรอก เพราะสมมติว่ามี ยังไงก็ไม่อยากให้！

โจวซือฉินเล่าว่าจงจื้อหย่วนหายไปเพราะต้องหนีหนี้ นี่จะเป็นแค่การแสดงหรือเปล่า? เพื่อที่จะได้เงินไป

เธอกำลังคิดอยากจะซื้อบ้านพักตากอากาสอยู่พอดี แต่ยังไม่มีที่เหมาะสม บ้านพักตากอากาศตรงหน้านี่ ช่างเหมือนกับที่เธอฝันไว้จริง ๆ!

แต่เมื่อคิดได้ว่าบ้านหลังนี้ตอนนี้เป็นชื่อของฉินซู หวังอี้หลินก็อารมณ์ขึ้นมาทันที

โชคดีที่ว่าผู้ช่วยเว่ยได้พูดชัดเจนแล้วตอนคุยโทรศัพท์กัน ในความหมายของฉู่หลินเฉินก็คือ บ้านหลังนี้แท้จริงแล้วเป็นสิทธิ์ในมือเธอ เธออยากจจะอยู่ก็ได้ ไม่ได้เกี่ยวกับฉินซูเลยสักนิด!

พรุ่งนี้เธอจะขนของย้ายเข้ามา!

เมื่อคิดได้ดังนี้ หวังอี้หลินก็เปิดประตูอย่างลำพองใจ

ทันทีที่เข้าไป สีหน้ายิ้มแย้มของเธอก็หยุดลงทันที เธอถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “พวกเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”

โจวซือฉินและจงหยู่อ๋าง คนหนึ่งกำลังดื่มเหล้าฟังเพลง อีกคนนอนเล่นเกมอยู่บนโซฟา

เมื่อเห็นหวังอี้หลิน โจวซือฉินตกใจแต่เธอก็ปั้นหน้ากลับมาอย่างรวดเร็ว เธอพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉินซูให้พวกเราเข้ามาอยู่ที่นี่!”