วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 389

ฉินซูมองไปยังลูกชายที่ฟื้นตัวจนแทบจะสามารถเดินบนพื้นได้และอีกแค่อึดใจเดียวก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง ราวกับว่ามองเห็นความหวังที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอกลับไม่คว้ามันไว้

ไม่มีผู้หญิงจิตใจเปราะบางคนไหนสามารถทนต่อการต่อสู้และความสิ้นหวังเช่นนั้นได้

คนเข้มแข็งอย่างฉินซูก็ไม่กล้าที่จะเผชิญกับรอยยิ้มที่มองโลกในแง่ดี และไร้เดียงสาบนใบหน้าของลูกชาย

เธอเดินออกจากวอร์ดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินไปนั่งกุมเข่าอยู่ที่มุมทางเดินพร้อมรู้สึกทรมานในใจเพียงลำพัง

หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็สงบสติอารมณ์และลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

ร่างกายที่อ่อนแอบวกกับการนั่งยอง ๆ เป็นเวลานาน ทำให้เธอตัวชาพร้อมกับร่างของเธอโยกไปมา

เธอเกาะกำแพงแล้วเดินกลับไปที่วอร์ด ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอกลับมาสงบและเคร่งขรึมอีกครั้ง

“จะถ่ายเลือดครั้งต่อไปเมื่อไหร่?” เธอถามพยาบาล

“เดิมทีเป็นวันศุกร์หน้า แต่ตอนนี้...ไม่รู้ว่าจะหาผู้บริจาคโลหิตที่ตรงกันได้ภายในสิ้นเดือนนี้หรือเปล่า”

พยาบาลพูดอย่างลังเล พลางมองดูเด็กชายตัวน้อยที่แพทย์กำลังตรวจดูอาการอย่างเชื่อฟัง เมื่อมองดูแล้วเธอรู้สึกทนไม่ไหว จากนั้นก็ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “คุณหมอฉินคะ กรุ๊ปเลือดแพนด้าล้ำค่ามาก หนำซ้ำปริมาณเลือดที่เสี่ยวเวยเวยจำเป็นต้องใช้นั้นเยอะมาก เกรงว่าคนส่วนใหญ่อาจไม่เต็มใจที่จะเสี่ยงบริจาคเลือดมากมายขนาดนี้”

“ฉันรู้” ฉินซูพูดอย่างเคร่งขรึม

อันที่จริงเธอกำลังนึกถึงใครบางคนอยู่

เธอแน่ใจว่าเลือดของชายคนนั้นตรงกับเลือดของลูก แต่ติดตรงที่ว่าเขาจะยอมช่วยหรือเปล่า?

ถ้าหากเปิดเผยการมีตัวตนอยู่ของลูกให้เขารู้ บางทีเขาอาจเห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือด...ไม่ นั่นมีแต่จะทำให้ลูกได้รับอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

ฉินซูกำลังชั่งน้ำหนักความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ในใจ ทว่าทุกครั้งที่มีความคิดนี้เกิดขึ้นก็มักจะถูกเหตุผลของเธอระงับไว้

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อเห็นลูกชายที่รักที่กว่าจะฟื้นตัวอย่างยากลำบากแล้วกลับไปอ่อนแออีกครั้ง หนำซ้ำอาจทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนของภาวะไตวายได้

รอไม่ไหวแล้ว!

ชายร่างเล็กนอนไม่หลับและพูดคุยกับฉินซู

“หม่ามี๊ เราจะไปประเทศจีนกันจริง ๆ เหรอครับ?”

“ใช่จ๊ะ” ฉินซูโอบลูกน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วลูบผมสั้นและอ่อนนุ่มของเขา

“คุณลุงที่หม่ามี๊บอกว่าช่วยผมได้ เขาเป็นป๊าปี๊หรือเปล่าครับ?”

คำพูดกะทันหันของเด็กชายตัวน้อย ทำให้ฉินซูรู้สึกประหม่าและมองเขาด้วยความประหลาดใจ

เธอเพียงตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างจริงจัง “เพราะหม่ามี๊เคยบอกว่าเรากับป๊าปี๊หลงทางกันที่จีน แถมคุณลุงคนนั้นก็มีกรุ๊ปเลือดเดียวกับผม บังเอิญจังเลยนะครับว่าไหม?”

ฉินซูเม้มปาก “ไม่ใช่ซะหน่อย แม้ว่ากรุ๊ปเลือดแพนด้าจะล้ำค่า แต่ก็มีคนจำนวนมากที่เข้ากับกรุ๊ปเลือดของลูกได้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นป๊าปี๊ของลูกใช่ไหมหล่ะ? ยิ่งกว่านั้น ทารกทุกคนใช่ว่าจะมีกรุ๊ปเลือดเหมือนพ่อกับแม่สักหน่อย ลูกไม่สามารถเอากรุ๊ปเลือดมาเปรียบเทียบเพื่อหาป๊าปี๊ได้นะ”

ฉินซูอธิบายอย่างใจเย็น โดยตั้งใจที่จะล้มเลิกความคิดของเด็กน้อย