วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 45

หานโม่หยางเดินมาจากที่ ๆ ไม่ไกลนัก ข้าง ๆ เขามีชายหนุ่มวัยกลางคนเดินมาด้วยกัน

"คุณชาย คุณมาจริง ๆ ด้วย"

เขาพูดพลางยิ้ม สายตามองไปที่ฉินซู แววตาของเขาเป็นประกาย แต่เขาก็ซ่อนแววตานั้นได้อย่างรวดเร็ว "สวัสดีครับคุณนายฉู่"

"สวัสดีค่ะ" ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อเธอหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอก็ตกตะลึง

ความทรงจำเกี่ยวกับตำแหน่งของบุคคลคนนี้ผุดขึ้นมา รอยยิ้มอันเป็นมิตรผุดขึ้นทันใด "คุณคือผู้จัดการหลินใช่ไหมคะ ฉันได้ยินว่าคุณมีมิตรภาพที่ดีกับตระกูลฉู่มาตั้งแต่เด็ก เป็นเพื่อนรักที่น่าเชื่อถือที่สุดของตระกูลฉู่ ยินดีที่ได้พบนะคะ"

เมื่อพูดจบเธอก็ยื่นมือออกไปก่อน

เมื่อเห็นท่าทางของฉินซู สีหน้าของชายทั้งสามคนก็แตกต่างกันออกไป

ฉู่หลินเฉินหรี่ตาด้วยความสงสัย เธอรู้ได้ไงว่าหลินเฟิงคือเป้าหมายของเขา

หลินเฟิงเป็นคนหนุ่มที่ได้รับการเลื่อนขั้นโดยตรงจากคุณท่านฉู่ เมื่อเขาปีกกล้าขาแข็งแล้วเขาก็ออกจากบริษัทของตระกูลฉู่ และเริ่มธุรกิจของตัวเองด้วยการสนับสนุนจากคุณท่าน

ด้วยการช่วยเหลือจากตระกูลฉู่ ทำให้ตระกูลหลินได้เป็นรูปเป็นร่างแบบทุกวันนี้ ทั้งสองฝั่งรักษาความสัมพันธ์และสนับสนุนกันมาตลอด คิดไม่ถึงว่าเมื่อคุณท่านได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตระกูลหานจะมาโค่นล้มกันกลางทางแบบนั้น…

จุดประสงค์ของฉู่หลินเฉินก็คือการเอาชนะหลินเฟิงอีกครั้ง

แววตาที่ล้ำลึกของฉู่หลินเฉินเต็มไปด้วยความสงสัย แต่การแสดงออกทางสีหน้ากลับไม่ชัดเจน

เขายื่นมือออกไป ยิ้มบาง ๆ และพูดออกมาว่า "คุณอาหลิน"

หลินเฟิงมองดูพวกเขาทั้งสอง เขารู้ว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่น่าละอายกับตระกูลฉู่ และจงใจที่จะหลีกเลี่ยงการพบเจอมาตลอด ดังนั้นเขาจึงต้องทำให้คนนอกเข้าใจว่า เขาสนิทกับตระกูลหานขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในใจของเขาจดจำบุญคุณของตระกูลฉู่ไว้เสมอ

ฉู่หลินเฉินเป็นทายาทของตระกูลฉู่ และฉินซูเป็นภรรยาของคุณชายฉู่ ที่เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ทั้งคู่เป็นตัวแทนของตระกูลฉู่ ซึ่งทำให้เขาเชื่อว่านี่คือตระกูลฉู่ กำลังขว้างใส่ร้ายป้ายสีเขา

ไม่มีเหตุผลที่จะลังเลอีกแล้ว?

ในสายตาของหานโม่หยาง หลินเฟิงจับมือฉินซูและฉู่หลินเฉิน อย่างตื่นเต้น "คุณชายฉู่ คุณหนูเหล่าหลินจะจดจำบุญคุณของตระกูลฉู่ตลอดไป!"

เขาเอ่ยปากชมโดยไม่ลังเล "ทำได้ดี"

ริมฝีปากของฉินซูยกยิ้มขึ้น เธอประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้รับคำชม

"คุณชาย ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" หลินเฟิงเดินเข้ามาหา

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินซูจึงพูดออกไปก่อนว่า "พวกคุณคุยกันไปเถอะค่ะ ฉันจะออกไปเดินเล่น"

ฉู่หลินเฉินพยักหน้า "ไปเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมาหานะ"

เธอปล่อยมือที่คล้องแขนเขาไว้และเดินออกไป คิดว่าจะหาที่เงียบ ๆ เพื่อรอเขา

แต่ช่วยไม่ได้ที่ตำแหน่ง "คุณนายฉู่" เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนยิ่งนัก ทำให้มีคนมาคุยกับเธอหลายคน

ฉินซูค่อย ๆ รับมือไปทีละคน ยิ้มจนกล้ามเนื้อบนใบหน้าแทบจะแข็งไปหมด