วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 61

“เด็กวุ่นวาย จะปล่อยให้อี้หลินมาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?” ซ่งจิ่นหรงขมวดคิ้ว

หวังอี้หลินรีบพูดแสดงท่าทางออกมาทันที “คุณท่านคะ ครั้งแรกที่หนูเห็นคุณท่าน หนูกลับรู้สึกเหมือนว่าคุณท่านเป็นย่าแท้ ๆ ของหนู หนูจะปฏิบัติต่อคุณท่านเหมือนคุณย่าของหนูเอง หนูเต็มใจที่จะอยู่ดูแลคุณท่าน และหนูสามารถอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณท่านอย่างใกล้ชิดค่ะ”

“เจ้าเด็กน้อย…” ซ่งจิ่นหรงปรากฏสีหน้าชื่นใจ แต่ภายในใจกลับยิ่งรู้สึกละอายใจต่อหวังอี้หลินมากยิ่งขึ้น รู้สึกเกรงใจที่จะให้เธอมาดูแลตนเอง

หลิวเหวยลู่พูดเบา ๆ “คุณแม่คะ อี้หลินอยู่ที่นี่ก็ดีนะคะ เพราะไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันกับเรา”

ซ่งจิ่นหรงยังคงลังเล “ฉันจะคิดดูอีกที”

…

เมื่อคืนฉินซูอ่านตำราที่อาจารย์สวี่ให้มาจนดึกดื่น เช้าวันรุ่งขึ้นเธอรับโทรศัพท์ฉู่หลินเฉินอย่างงัวเงีย ในหัวยังคงคิดถึงความรู้ในตำรา

“อีกยี่สิบนาทีเว่ยเหอจะไปรับเธอไปยังบ้านใหญ่ อย่าลืมเตรียมตัวให้เรียบร้อย”

เสียงทุ้มต่ำและไม่แยแสได้ขจัดความง่วงของเธอให้หายไปในชั่วพริบตาเดียว

ยี่สิบนาที กลับบ้านใหญ่?

ฉินซูพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงและรีบเข้าไปในห้องน้ำ

ตอนที่เว่ยเหอมาถึงเธอก็เพิ่งจะเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย ในขณะที่กำลังเดินไปที่รถก็ยกมือขึ้นมัดผมหางม้าไปด้วย

เธอไม่มีปัญหากับการแต่งตัว จะมีก็เพียงแต่ใบหน้าที่ปราศจากการแต่งหน้าก็เท่านั้น โชคดีที่ผิวของเธอดีมาก เมื่อมองดูแบบนี้กลับเหมือนดอกชบาที่เพิ่งขึ้นจากน้ำ ธรรมชาติ บริสุทธิ์และปราศจากการเติมแต่ง

หลังจากขึ้นรถฉินซูก็ถามขึ้น “ทำไมจู่ ๆ ก็ไปบ้านใหญ่ วันนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?”

เว่ยเหอบอกว่าตนเองก็ไม่รู้เช่นกัน คุณชายฉู่ส่งข้อความมา เขาก็ทำตามในทันที

เมื่อเห็นระยะทางที่ยังไกลอยู่ ฉินซูก็ฉวยโอกาสนี้หลับตาลง เพื่อชดเชยการนอนหลับที่ไม่เต็มอิ่มของเมื่อเช้า

ถึงด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลฉู่ ฉู่หลินเฉินก็โทรศัพท์มาพอดี

“เธอถึงแล้วใช่ไหม? เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกไม่นานฉันกับอาหลินจะถึง”

คำนี้ทำให้หวังอี้หลินชะงัก ไม่ทันมีปฏิกิริยาโต้ตอบ ฉู่หยุนซีก็เดินออกไปอย่างไม่พอใจก่อนแล้ว “มาทำไมไม่ได้เชิญ?”

หลิวเหวยลู่กังวลว่าฉู่หยุนซีจะโกรธจัดจนสร้างปัญหาจึงเดินตามไป

ลุงหมิงไม่สามารถขัดขวางไว้ได้ จึงพูดกับซ่งจิ่นหรงอย่างจนปัญญา “เว่ยเหอเป็นคนพาเธอมา คุณชายอาเฉินจะมาถึงในอีกสักครู่ และบอกว่าหลินเฟิงแห่งหลินซื่อจะมาเยี่ยมคุณท่าน”

ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นซ่งจิ่นหรงก็ขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชาพูดขึ้นมาว่า “ฉันไม่พบคนคนนี้”

“คุณท่านครับ มันก็หลายปีมาแล้ว…” ลุงหมิงอยากจะเกลี้ยกล่อมแต่พูดไปได้เพียงแค่สองประโยค ก็ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปเพราะท่าทางของซ่งจิ่นหรง

เรื่องราวในเวลานั้นคือหนามที่ทิ่มแทงหัวใจของหญิงชรา และดูท่าว่าตลอดชีวิตนี้ก็จะไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้

เธอหันไปพูดกับด้านนอก

หวังอี้หลินมองเห็นซ่งจิ่นหรง สีหน้าเธอก็หม่นหมองลงทันที เธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรไร้สาระออกไป