ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 220

เสิ่นอี่ว์รู้สึกประหม่ามาก แต่ก็รอคอยการตอบกลับของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าคาดหวังของเสิ่นอี่ว์ นางพูดอย่างหนักแน่นโดยไม่ได้ขมวดคิ้ว “ระหว่างข้ากับกู้โม่หาน ไม่ต้องการโอกาสอะไรทั้งสิ้น”

“เจ้าไปรอข้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะไปรับท่านลุงกลับจวน ยังต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอีก”

เสิ่นอี่ว์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เหมือนมีกะละมังน้ำเย็นราดรดลงบนศีรษะ ทำให้ดวงตาของเขามืดสลัวลงทันที กำหมัดกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบเขาก็เดินออกจากเรือนเซียงหลินด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว

พระชายากับท่านอ๋อง มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหรือ?

อวี๋เฟิงที่กำลังเตะลูกขนไก่อยู่ข้างๆ ในที่สุดก็สังเกตเห็นหนานหว่านเยียน เขารีบส่งลูกขนไก่ให้อาจารย์เย่ว์ แล้ววิ่งไปหาหนานหว่านเยียน ชะโงกศีรษะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กระหม่อมขอคารวะพระชายา พระชายา เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองครักษ์เสิ่นเหรอ?”

หนานหว่านเยียนเหลือบมองอวี๋เฟิง แต่ไม่ได้ตอบเขาตรงๆ “เจ้ามาทันเวลาพอดี ข้ามีเรื่องบางอย่างต้องการมอบหมายให้เจ้าทำ”

เมื่อได้ยินคำสั่ง ความคิดของอวี๋เฟิงนั้นไม่ได้อยู่ที่บทสนทนาระหว่างเสิ่นอี่ว์และหนานหว่านเยียน “พระชายา เชิญว่ามาได้เลย”

“เจ้าไปช่วยข้าสืบเรื่องหยุนโม่หราน เขาเป็นพี่ชายลูกลูกน้องของหยุนอี่ว์โหรว สืบอะไรได้ก็มารายงาน ไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัวหรือส่วนรวมของเขา โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับพระชายารอง ช่วยสืบให้ละเอียด ข้าต้องการทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก รีบไปจัดการให้ข้าเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ” อวี๋เฟิงพยักหน้าตอบรับ แล้วหันหลังเดินจากไปทันที

สายตาของหนานหว่านเยียนเย็นชา

มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับหยุนอี่ว์โหรว ที่ยากก็คือจัดการร่มเงาที่คุ้มครองอย่างกู้โม่หาน

แต่เมื่ออวี๋เฟิงได้หลักฐานมา นางอยากจะเห็นว่า กู้โม่หานยังจะเอาหน้าที่ไหนมาปกป้องหยุนอี่ว์โหรวอีก!

นางจะไม่มีทางปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวหนีไป มิฉะนั้นจะไปสู้หน้าคนที่บาดเจ็บเพราะนางได้อย่างไร!

ในเวลานี้ มีเสียงเด็กเล็กๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “ท่านแม่ ท่านแม่กลับมาแล้ว!”

หนานหว่านเยียนหันกลับไป เห็นเกี๊ยวน้อยกำลังจ้องมองนางอย่างมีความสุข ใบหน้าแดงระเรื่อรูปไข่ มีเหงื่อวาววับผุดขึ้นมาบนใบหน้า

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน สาวเท้าเดินไปหาเด็กทั้งสองคน

เกี๊ยวน้อยรีบจับมือซาลาเปาน้อย วิ่งกระโดดโลดเต้นไปหาหนานหว่านเยียนอย่างมีความสุข “ท่านแม่…”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกอดขาหนานหว่านเยียนกันคนละข้าง เกี๊ยวน้อยบุ้ยปากน้อยๆ อย่างน้อยอกน้อยใจ ดวงตาโตเป็นประกาย เหมือนกำลังโอดครวญ

“ท่านแม่ พวกเราคิดถึงท่านแม่มากเลย! ทำไมท่านแม่ไม่กลับมานานขนาดนี้?”

ซาลาเปาน้อยเห็นหน้าผากของหนานหว่านเยียนมีเหงื่อออก จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ท่านแม่ร้อนเหรอ? ข้าจะซับเหงื่อให้ท่านแม่!”

นางเอียงศีรษะหัวเราะ หนานหว่านเยียนเห็นแบบนี้ก็ใจละลายแล้ว

หนานหว่านเยียนคุกเข่าลง ออกแรงดึงลูกทั้งสองเข้ามากอดไว้ สูดหายใจเข้าลึกๆ “อืม…สุดที่รักของแม่!”

ซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อยหัวเราะ“คิกคัก”อย่างมีความสุข ทั้งสองถูไถใบหน้าของหนานหว่านเยียน จับแขนของนางกระเง้ากระงอด

“หลายวันมานี้ ท่านแม่อยู่ในวังเป็นยังไงบ้าง?”

“เรียนรู้ได้ดีมาก แม่ว่าเจ้ายอดเยี่ยมที่สุด”

หนานหว่านเยียนบีบแก้มน้อยๆ ของเกี๊ยวนึ่ง มองไปทาง “อาจารย์เย่ว์” ชายผู้นั้นมีกล้ามเนื้อแข็งแรง แต่ไม่ได้ดูดุร้าย ตรงกันข้ามกลับดูแข็งนอกนุ่มใน “ท่านเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้ใช่ไหม?”

เมื่ออาจารย์เย่ว์เห็นหนานหว่านเยียนที่สวยดั่งนางฟ้า ก็รีบประกบมือคารวะหนานหว่านเยียน “เรียนพระชายา กระหม่อมเป็นอาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของคุณหนูทั้งสอง พระชายา คุณหนูหนานจือเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ กระหม่อมคิดว่า ต่อไปจะกลายเป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยมในภายภาคหน้า! “

“ส่วนคุณหนูหนานเสี่ยว แม้ว่าสภาพร่างกายจะค่อนข้างอ่อนแอไปสักหน่อย แต่ก็ยินดีที่จะเรียนรู้ เป็นเด็กดีที่หาได้ไม่ง่ายเลย”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับการดูแลของอาจารย์เย่ว์ เด็กหญิงทั้งสองต้องรบกวนท่านแล้ว”

ซาลาเปาน้อยยิ้มเขิน เข้าไปหลบอยู่ในอ้อมแขนของหนานหว่านเยียน จากนั้นก็พูดเสียงเบา “ท่านแม่ ข้าไม่ได้ดีเด่นเหมือนพี่หญิง แต่หลายวันมานี้อาจารย์หลินกับเหลียงหมัวมัวต่างช่วยข้า เขียนบทกวีให้ท่านแม่!”

หนานหว่านเยียนประหลาดใจ “เอ๊ะ? เจ้าเขียนบทกวีเป็นด้วยหรือ รีบอ่านให้แม่ฟังหน่อยซิ?”

ซาลาเปาน้อยหน้าแดง ค่อนข้างเขินอาย เกี๊ยวน้อยคอยส่งเสียงเชียร์เป็นกำลังใจให้เขาอยู่ข้าง แม้แต่อาจารย์เย่ว์ก็ยังให้กำลังใจนาง

ในที่สุดซาลาเปาน้อยก็สงบลง หยิบจดหมายออกมาจากในเสื้ออย่างระมัดระวังแล้วคลี่มันออก อ่านมันด้วยเสียงอ่อนหวาน “แด่ท่านแม่…ซาลาเปาน้อย”

“ฤดูใบไม้ร่วงทางตอนใต้ ค่ำคืนปกคลุมด้วยหมอกควัน ริมฝีปากแดงคิ้วโค้งงามผิวขาวผ่องดั่งหิมะ...”

ซาลาเปาน้อยอ่านทีละประโยค หนานหว่านเยียนนอกจากความรู้สึกปลื้มใจและอบอุ่น ในส่วนลึกของหัวใจยังปรากฏความหวาดกลัวขึ้น

จะเห็นได้ว่าเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยชอบชีวิตปัจจุบันและอาจารย์เหล่านี้

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกนางจะถูกกู้โม่หานซื้อตัวไปในไม่ช้าหรือไม่…