ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 258

“ผู้ที่สั่งให้กระหม่อมทำแบบนี้ ก็คือหว่านเฟยพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงหลี่ตกใจจนขาสั่นเทา น้ำตาไหลพราก เป็นความกลัวที่พูดไม่ออก

เขาจะบอกชื่อของคนผู้นั้นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! ไม่งั้น ครอบครัวของเขาต้องตายหมดแน่!

หว่านเฟย?

นั่นเป็นสนมใหม่ของฮ่องเต้เมื่อครึ่งปีก่อนไม่ใช่เหรอ? นางกล้าขนาดนั้นเชียวเหรอ กล้าสั่งให้หมอหลวงทำร้ายคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น ยังทำร้ายหยีกุ้ยเฟยอีก!

ทุกคนต่างก็ตกใจกันหมด แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องตกใจ

หนานชิงชิงมองดูหน้าหมอหลวงหลี่ สายตากลับประกายไปด้วยความโหดเหี้ยม

หว่านเฟย? คนที่ช่วยนาง คือหว่านเฟยเองเหรอ

กู้โม่หานสีหน้าเย็นยะเยือก “เจ้ายังโกหกอีก?!”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ทำไมถึงลากสนมออกมาเกี่ยวด้วยล่ะ?!

หนานชิงชิงเห็นได้ชัดว่าเกี่ยวข้องด้วย หมอหลวงหลี่กลับไม่ยอมพูด?!

หมอหลวงหลี่อดไม่ได้ตัวสั่น “กระหม่อมไม่กล้าพูดโกหก! ขอฝ่าบาทตรวจสอบด้วย สั่งคนเชิญหว่านเฟยมาก็รู้แล้ว!”

ชีกุ้ยเฟยไม่อยากจะเชื่อเลย นางใจเย็นและเงียบมาก ตอนนี้กลับพูดออกมาครั้งแรก น้ำเสียงของนางอ่อนโยนมาก

“หมอหลวงหลี่ รู้หรือไม่ว่า การใส่ร้ายสนม เป็นความผิดอันใหญ่หลวง?”

หมอหลวงหลี่ร้องไห้สะอื้น “กระหม่อมรู้ รู้ทั้งหมด แต่เป็นฝีมือของหว่านเฟยจริงๆ ขอฝ่าบาทอย่าประหารเจ็ดชั่วโคตรเลย กระหม่อมหน้ามืดตามัว ยอมสารภาพทั้งหมด ไม่กล้าโกหกอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ……”

ฮ่องเต้โกรธจัด ตะคอกไปยังด้านนอกตำหนักอู๋ขู่ “พวกเจ้า! ไปนำตัวหว่านเฟยมา! ข้าจะสอบถามเอง!”

ทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกตำหนักไม่กล้ารอช้า นำกำลังคนไปจับตัวหว่านเฟย

ขณะนั้น ตำหนักอู๋ขู่เงียบกริบ บรรยากาศตึงเครียด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก แต่ทุกคนก็รอดูสถานการณ์ต่อไป

ไม่นาน หว่านเฟยก็ร้องไห้โดนพวกทหารนำตัวมา “พวกเจ้าปล่อยข้านะ! พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?! ข้าเป็นสนมรักของฝ่าบาท! ถ้ากล้าทำร้ายข้าแม้แต่ปลายนิ้ว พวกเจ้าต้องโดนลงโทษแน่!”

หนานหว่านเยียนหรี่ตามองนาง หว่านเฟยใบหน้างดงาม ว่ากันว่าเป็นสนมรักของฝ่าบาท คนแบบนี้ จะฆ่าคนไปทำไมกัน?

นางมองไปยังหนานชิงชิง หนานชิงชิงเสแสร้งได้ดีมาก ตอนนี้หลบอยู่หลังอ๋องเฉิงตลอด กลัวจะถูกนางจับไปตรวจสอบ

เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือหนานชิงชิง ตามหลักนิสัยของหนานชิงชิง ถ้าไม่ได้ทำผิดจริง ไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆแน่นอน

ฮ่องเต้โมโหจัด ความโกรธเข้าครอบงำ เขาตบโต๊ะเสียงดังลั่น มองหว่านเฟยด้วยสายตาเย็นชา

“สนมที่ข้ารักที่สุด? หว่านเฟย เจ้าบังอาจยิ่งนัก! กล้าแอบอ้างบารมีต่อหน้าข้า ยังกล้าลอบสังหารหยีเฟยอีก?!”

“ข้าตามใจเจ้าเกินไปแล้ว เจ้าถึงได้กล้าทำตัวสามหาวเช่นนี้!”

หว่านเฟยตกใจจนหน้าเสีย

“ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ร้าย หม่อมฉันไม่ได้ทำจริงๆนะเพคะ!”

กู้โม่หานสีหน้าบึ้งตึง เสด็จแม่ของเขาไปทำอะไรคนพวกนี้กัน?! แม้แต่คนที่ใกล้ตายแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยนางไป!

“ตรวจสอบแล้ว ค่อยบอกว่าโดนใส่ร้ายหรือเปล่าก็ได้”

เขามองไปยังหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนเอาไป่จื่อเซียงเดินไปตรงหน้านาง รมควันมือของนางเบาๆ

สุดท้าย เป็นสีม่วง

ทุกคนตกใจกันหมด ต่างก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

ชีกุ้ยเฟยปิดปากด้วยสีหน้าตกตะลึง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ตั้งแต่วันนี้ไป ดูแลสนมในวังนี้ให้ดี ถ้ามีครั้งหน้าอีก ข้าจะลงโทษเจ้าแน่!”

ฮองเฮาสูดหายใจเข้าลึกๆ “หม่อมฉันผิดเองเพคะ ต่อไปจะจัดการดีๆ ขอฝ่าบาทให้อภัย”

ชีกุ้ยเฟยมองดูท่าทางที่ต่ำต้อยของฮองเฮา สายตาเป็นประกาย นางอ่อนโยนและมีเมตตา จับมือฮ่องเต้แล้วพูดปลอบว่า “ฝ่าบาทอย่าโกรธเลย พี่สาวไม่เป็นไรก็ดีแล้ว จะว่าไป วันนี้ต้องขอบใจพระชายาอี้มากเลยนะ”

นางมองดูหนานหว่านเยียนแล้วยิ้มให้เล็กน้อย ฮ่องเต้ก็หันหน้าไป มองดูหนานหว่านเยียนด้วยสายตามืดมน

“พระชายาอี้ วันนี้เข้าใจผิดเจ้า แต่การรักษาของเจ้าก็ต้องอธิบายให้คนอื่นเหมือนกัน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดได้ง่าย โดนคนอื่นใส่ร้าย สร้างความวุ่นวายที่ไม่จำเป็น”

“เพคะ ลูกจะระวังตัวมากกว่านี้เพคะ” หนานหว่านเยียนรับคำสั่ง มองดูฮ่องเต้เดินจากไป

รอทุกคนแยกย้ายกันแล้ว ตำหนักอู๋ขู่ก็เหลือแค่อ๋องเฉิง อ๋องอี้สามีภรรยาสองคู่

หนานชิงชิงรู้สึกเหมือนได้รอดชีวิต น่าแปลกจริงๆ ทั้งที่นางวางแผนใส่ร้ายหนานหว่านเยียน ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกเสียเปรียบเลย

ต้องขอยอมรับว่า หนานหว่านเยียนห้าปีมานี้โชคดีจริงๆเลยนะ!

แบบนี้แล้วยังไม่ตายอีก!

บรรยากาศภายในตำหนักเย็นยะเยือก หนานชิงชิงมองไปยังกู้โม่หาน สีหน้าของชายหนุ่มบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

นางทำท่าน้อยอกน้อยใจ เดินไปหากู้โม่หานอย่างรู้สึกผิด “น้องหก เจ้าคงยังคิดว่า ที่หยีเฟยเกิดเรื่อง เป็นฝีมือของข้าและพี่สามเจ้าหรอกนะ?”

“เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าจะทำร้ายหยีเฟยได้ยังไงกัน?”

กู้โม่หานมองหนานชิงชิงด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร

กู้โม่เฟิงลากตัวหนานชิงชิงกลับมาโดยไม่พูดอะไร แล้วลากนางเดินออกไปด้านนอกทันที

“จะอธิบายกับพวกนั้นไปทำไม?!”