ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 330

"ข้า" อะไรกัน ทันใดนั้นเขาก็หยุดไม่ได้พูดต่อ เพียงกล่าวว่า: "ขอบใจเจ้ามาก"

หนานหว่านเยียนไม่รู้สึกอะไรมาก นางไม่ต้องการให้เขากอดเช่นนี้ มันสนิทสนมเกินไป และเขาก็ใช้แรงมากเกินไป นางไม่สูงเท่าเขา คอของนางกําลังจะถูกเขารัดคอ

นางก้มลงผลักไหล่เขาออกไป "กู้โม่หาน เจ้าปล่อยข้าก่อน ข้าจะ ข้าจะขาดอากาศหายใจแล้ว..."

เมื่อกู้โม่หานได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบปล่อยนาง "ขอโทษนะ ข้าลืมตัวไป "

หนานหว่านเยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ จิตใต้สำนึกอยากจะบอกว่าเขาผิดสัญญา ทว่าเมื่อเห็นว่าเป็นเพราะเขามีความสุขเรื่องหยีเฟยมากจริงๆ จึงอดทนไว้

ช่างมันเถอะ

ไม่ว่าครอบครัวไหนที่ได้ยินข่าวว่าคนป่วยจะดีขึ้นก็ล้วนดีใจเช่นนี้กันทั้งนั้น นางสามารถเข้าใจได้

"เรียกให้ฟื้นไม่ใช่งานง่าย เจ้าเป็นบุตรชายของหยีเฟยเหนียงเหนียง ข้าเพิ่งทดลองอาการของนางไป พบว่านางมีการตอบสนองกับเจ้าค่อนข้างมาก จากนี้ไปข้าต้องการให้เจ้าพูดคุยกับหยีเฟยเหนียงเหนียงให้มากหน่อย พยายามปลุกนางให้ตื่น"

กู้โม่หานพยักหน้า และรอยยิ้มบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่ลดลงเลย "ข้าเข้าใจแล้ว"

เรื่องของหยีเฟยอยู่ในมือกำมือของนาง และตอนนี้ก็เป็นเรื่องของเวลา

และในขณะนี้ยังมีการยึดอํานาจอีก ทว่าเรื่องการยึดอํานาจจะเร็วไม่ได้แล้ว หนานหว่านเยียนนึกถึงเด็กทั้งสองที่อยู่ในเรือน จะต้องถูกควบคุมสักพักหนึ่ง คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย ไม่ค่อยสบายใจนัก

"โอเค วันนี้ตรวจแค่นี้ ข้าขอตัวกลับก่อน"

เมื่อกู้โม่หานเห็นท่าทางแบบนั้นของนาง ในใจของกู้โม่หานก็เป็นกังวลขึ้นมาทันที แววตาของเขาก็ดูสับสน

"เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงขมวดคิ้ว มีอะไรผิดอีกหรือไม่?"

หนานหว่านเยียน เหลือบมองเขาและไม่ได้ไม่พอใจ

"ข้ากำลังคิดว่าจะใช้เวลานานเท่าใดในการยึดอํานาจอย่างเร็วที่สุด เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยอีกนานแค่ไหนจึงเป็นอิสระ"

พวกนางทั้งสองอยากออกไปตั้งนานแล้ว มิฉะนั้นพวกเขาก็จะไม่กู้โม่หานจับได้ กู้ซึ่งจะทําให้เกิดผลกระทบมากมายตั้งแต่นั้นมา

น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้ นางยังไม่สามารถให้เด็กน้อยสองคนสมปรารถนา ยังต้องผูกมัดพวกนางต่อไป

ในฐานะแม่ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

คิ้วยาวเรียวยาวของกู้โม่หานขมวดติดกัน

"หากอยากเร็วก็จะไปไม่ถึง ยึดอํานาจคือการเดินอยู่บนปลายมีด เดินเร็วก็จะเกิดปัญหาง่าย ส่วนอิสรภาพของเด็กทั้งสอง พวกนางสามารถออกจากจวนได้ตลอดเวลา เพียงแต่ต้องได้รับการปกป้อง และอำพรางอย่างเหมาะสม ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้"

"เหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยออกไปเดินเตร็ดเตร่ข้างนอกกับพวกนางทั้งสองหรือ? เมื่อวานนี้พวกนางเสียขวัญ วันนี้ออกไปเดินเล่นพักผ่อน ก็เป็นการปรับตัวอีกอย่างหนึ่ง "

เมื่อพูดถึงก่อนหน้านี้ กู้โม่หานยังจำเรื่องที่เด็กน้อยทั้งสองหานายบำเรอจำนวนมากมาให้หนานหว่านเยียน ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เขาก็โกรธอย่างอธิบายไม่ได้

"ทว่า นั่นเป็นเพราะไม่มีใครสนใจ และพวกนางยังคงปลอมตัวอยู่ และในขณะนี้ เจ้ากลับต้องการให้พวกเขาปรากฏตัวในที่สาธารณะหรือ?"

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ก้มมองลงมาที่เสื้อผ้าที่สวมใส่มาหลายปี และเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง

"เดิมทีแต่ก่อนเจ้าก็โหดร้ายกับข้า เงินก็ไม่ให้ข้า ทุกคนก็รู้ มีอะไรน่าเสแสร้งกัน อีกทั้งเสื้อผ้าของข้าแม้ว่าจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ขาด ใส่แล้วมีอะไรน่าอาย"

จู่ๆ กู้โม่หานก็พูดไม่ออก "ข้า..."

นางพูดถูก ในอดีตเขาไม่สนใจนางสักนิด ถึงขั้นมองเป็นศัตรูเลยทีเดียว ทว่าในตอนนี้ไม่ค่อยเหมือนกัน เขาก็มีความรู้สึกว่า หนานหว่านเยียนควรมีชีวิตที่ดีขึ้น...

หนานหว่านเยียนกลับไม่ได้ใส่ใจกับมัน ในหัวของนางเต็มไปด้วยเรื่องลูก ครั้งก่อนที่พระชายาสิบมา นางยังจําสิ่งที่นางตักเตือนเด็กๆ ได้ราวกับเพิ่งผ่านไปไม่นาน

อาจใช้โอกาสนี้เพื่อเกลี้ยกล่อมเด็กๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้ริเริ่มที่จะยึดอํานาจ และต่อไปเมื่อพวกเขาเริ่ม พวกนางจะไม่สามารถออกจากจวนได้อีกแน่นอน ก็ฉวยโอกาสนี้เล่นให้สนุกเถิด

"กู้โม่หาน ที่เจ้าพูดก็ใช่ว่าจะไม่ได้ วางแผนรอบคอบหน่อย ปล่อยให้เด็กๆ ออกไปเล่นข้างนอกอย่างมีความสุขเช่นนี้หรือ เจ้าไปเตรียมรถม้า ข้าจะไปรับเด็กๆ"

หล่าวจบ นางก็รีบหันหลังเดินจากไป กู้โม่หานพูดไม่ทันสักคำ ได้แต่มองไปที่หลังของนาง และเม้มริมฝีปากบางไว้แน่น

แต่เขาก็คิดได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขา "ครอบครัวสี่คน" ออกจากบ้านด้วยกัน ก็อดที่จะมีความสุขไม่ได้

เมื่อมองย้อนกลับไปมองหยีเฟยที่ยังไม่ได้สติ กู้โม่หานจับมือนางแล้วพูดเบาๆ : "เสด็จแม่ รีบตื่นเถิด ลูกมีเรื่องมากมายอยากจะบอกกับท่าน..."