ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 359

นักพรตเต๋าตื่นตกใจ มองหนานหว่านเยียนท่าทางมีแผนการในใจ อดหลั่งเหงื่อเย็นออกมาไม่ได้

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เขาจึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องปีศาจสาวผู้นี้กำลังคิดทำอะไรบางอย่าง! ท่านรีบหยุดนางเข้า มิฉะนั้นจะบาดเจ็บล้มตายมากกว่าเดิม!”

กู้โม่หานไม่เอ่ยเสียง ก็ไม่มีใครกล้าขยับ

ขณะนี้เอง พ่อบ้านกาวเอาสัตว์ที่ล้มตายเข้ามา ทั้งเซียงอวี้ก็เอาสมุนไพรมาแล้วเช่นกัน

หนานหว่านเยียนกวาดสายตามองหน้าหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วมองนักพรตเต๋าอีกครั้ง

“เจ้าบอกว่ามีนิมิตจากสวรรค์ สิ่งมงคลในจวนอ๋องล้วนถูกข้าพิฆาตหมด เพื่อใส่ร้ายว่าข้าเป็นกาลกิณี โดยใช้การตายที่แปลกประหลาดของสัตว์เหล่านี้ แต่เจ้าไม่รู้ว่า สัตว์เหล่านี้ล้วนตายเพราะถูกวางยาพิษ!”

เมื่อได้ยิน สีหน้าผู้คนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง!

หวางหมัวมัวรีบดูสัตว์ที่ตายเหล่านั้น แต่ก็มองอะไรไม่ออก

หยุนอี่ว์โหรวรู้สึกไม่สบายใจทันที

นักพรตเต๋าก็ตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าสัตว์เหล่านี้ตายได้อย่างไร คนที่ตามเขามาบอกเพียงว่ามีสัตว์มงคลมากมายล้มตาย เตรียมเพียบพร้อมเสร็จสรรพแล้ว

ยิ่งกว่านั้น แม้พระชายาผู้นี้จะมีชะตากรรมที่ดี แต่จะมองออกว่าสัตว์พวกนี้ถูกวางยาตายได้อย่างไรกัน

“เจ้าพูดจาส่งเดช ดูออกว่าสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ถูกวางยาตายได้อย่างไร เห็นอยู่ว่าถูกเจ้าพิฆาตตาย!”

หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไร เอาสมุนไพรในมือถูๆ ปากสุนัขจิ้งจอกโดยตรง

ทันใดนั้นก็มีรอยสีน้ำตาลปรากฏขึ้น

แม้จะจางมาก แต่ทุกคนก็มองเห็นได้ชัดเจน

“สารหนูจะเปลี่ยนสีเมื่อเจอหญ้าร่างสีม่วง เจ้าไม่รู้ คนที่วางยาก็ไม่รู้ เพราะสมุนไพรนี่หายากมาก คนทั่วไปนั้นก็หาไม่ได้เลย”

ทว่านางมีสมุนไพรชนิดนี้อยู่มาก หนานหว่านเยียนมองนักพรตเต๋า “หากเจ้าคิดว่าสัตว์ตัวเล็กเหล่านี้ถูกข้าพิฆาตตาย งั้นเจ้าก็กินสารหนูจากปากสุนัขจิ้งจอก หากเจ้าไม่ตาย ข้าก็จะเป็นปีศาจสาวดังเจ้าว่า!”

“เซียงอวี้สุ่มเลือกสัตว์มาตัวหนึ่ง เอาสารหนูให้นักพรตเต๋ากิน”

พูดจบ นักพรตเต๋าหวาดหวั่นอย่างที่สุด คุกเข่าลงทันที ร้องอ้อนวอนขอความเมตตา “พระชายาไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ข้าจะพูด ข้าจะบอกทั้งหมดเลย!”

ด้วยความตื่นตระหนก เขามองไปรอบๆ ครู่หนึ่ง สุดท้ายลับตาชี้ส่งเดชไปทางหนึ่งแล้วตะโกนว่า “มีขอทานน้อยคนหนึ่งส่งข้อความให้ข้า บอกว่ามีความผิดปกติในจวนอ๋องและให้เงินทองส่วนหนึ่งกับข้า ให้ข้าป้ายสีท่าน แต่ใครเป็นคนส่งนั้น ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ ทั้งเมื่อครู่ข้าก็มองพลาดไป! ทางนั้นต่างหากที่เป็นลางร้าย! ไม่ใช่เรือนของท่าน!”

เขายังต้องมีชีวิตแก่ๆ รอดกลับไป แม้ไม่รู้ว่าใครคือที่อาศัยอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีทางเลือก นอกจากใช้ชีวิตของคนผู้นั้นแล้ว!

สายตาของทุกคนมองไปตามนิ้วมือเขา อดประหลาดใจไม่ได้

เรือนจู๋หลานของพระชายารองหยุน?

นักพรตเต๋ากำลังพูดปลิ้นปล้อน หรือว่ามองออกจริงๆ กัน

หนานหว่านเยียนหัวเราะครู่หนึ่ง นางย่อมรู้ว่านักพรตเต๋าถูกซื้อตัวมา ตั้งแต่ที่นางเจอนกสาลิกาปากดำตัวนั้น นางก็รู้ว่ามันมีเงื่อนงำแน่ๆ

“พระชายารอง เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร!”

สีหน้ากู้โม่หานก็มืดครึ้มลงมา เรื่องน่าหัวร่อในตอนนี้ เขาอยากรู้เพียงว่า เกี่ยวข้องกับหยุนอี่ว์โหรวหรือไม่

หยุนอี่ว์โหรวมองทางเรือนตนเอง เหงื่อเย็นหยดลงพื้นฉับพลัน

หากบอกว่าหนานหว่านเยียนมีชะตาหงส์เขายังพอเชื่อ แต่สตรีเป็นฮ่องเต้ จะเป็นไปได้อย่างไร！

ไม่ใช่แค่กู้โม่หานไม่เชื่อ แม้แต่หวางหมัวมัวกับหยุนอี่ว์โหรวต่างก็คิดว่าไร้เหตุผล！

หวางหมัวมัวมองทางหยุนอี่ว์โหรวเห็นนางยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น จึงรีบก้าวไปข้างหน้าประคองหยุนอี่ว์โหรวขึ้นมา “พระชายารองหยุนท่านรีบลุกขึ้นมา นักพรตเต๋าผู้นี้โกหกมดเท็จจริงๆ ไม่เพียงใส่ความพระชายายังใส่ความท่านด้วย เกือบจะให้เขาทำสำเร็จแล้ว”

แต่หนานหว่านเยียนกลับยังอยู่ในความตกตะลึง นางนึกถึงคำพูดที่ท่านแม่ร่างเดิมพูดบ่อยๆ ว่าร่างเดิมคือองค์หญิงน้อยของนาง...

ฮ่องเต้ หรือเจ้าของร่างเดิมจะเป็นองค์หญิง จริงๆ ฮ่องเต้...ในอนาคต？

แต่พ่อของร่างเดิม คือเฉิงเซี่ยงไม่ใช่หรือ

โม่หวิ่นหมิงมองศพนักพรตเต๋าที่ขาดใจตาย ท่าทีครุ่นคิด

หลังความวุ่นวายผ่านไป บรรยากาศในเรือนเซียงหลินดูกดดันขึ้นมาก

กู้โม่หานมองทางหยุนอี่ว์โหรวกับจ้างฮวาด้วยสายตาเยือกเย็น “บ่าวหญิงจ้างฮวาโป้ปดหลอกลวง ใส่ความพระชายาลากออกไปตีให้ตาย เพื่อเป็นการเยี่ยงอย่าง!”

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วยเถอะเพคะ!” ในหัวจ้างฮวาส่งเสียงอื้ออึง เบนหน้ามองหยุนอี่ว์โหรวแต่ก็ต้องตกใจกับสายตาเย็นชาของนาง ร้องตะโกนว่าไม่เป็นธรรม แล้วถูกอวี๋เฟิงลากออกไป

หยุนอี่ว์โหรวมองทางกู้โม่หานราวกับเห็นฉากหายนะตรงหน้า “ท่านอ๋องจ้างฮวาก็ไม่ได้ตั้งใจทำ นางเพียงฝันร้าย และบังเอิญประกอบกับเรื่องแปลกประหลาดที่จวนอ๋องพอดี จึงได้พูดออกไปเช่นนั้น ขอท่านอ๋องลดโทษ...”

นางยังกล่าวไม่ทันจบ ก็จู่ๆ เกิดเสียง “เพียะๆ” สองครั้ง

หนานหว่านเยียนพลันตบหยุนอี่ว์โหรวอย่างแรงสองที...