ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 36

หยกเกล็ดมังกร? !

ทันทีที่ฮ่องเต้ตรัสคำพูดนี้ออกมา ขุนนางชั้นสูงไม่น้อยที่อยู่ด้านล่างสีหน้าตกตะลึง

คนอื่นไม่รู้ แต่พวกเขากลับรู้ดี นั่นเป็นอัญมณีล้ำค่าเพียงชิ้นเดียวในโลก ที่ฮ่องเต้สะสมเอาไว้ตลอด มีสีเลือดทั้งชิ้น เนื้อสัมผัสของมันราวกับน้ำค้างของคริสตัล

ฮ่องเต้ก็ยิ่งพกติดตัวทุกวัน ไม่เคยอนุญาตให้คนอื่นแตะต้องมันมาก่อน

แต่ตอนนี้ เขาถึงกับเสนอออกมาว่าจะใช้หยกเกล็ดมังกรแลกกระถางต้นไม้นี้? !

มองดูท่าทางที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้างของทุกคน ในใจของฮองเฮาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เช่นกัน

หยกเกล็ดมังกรชิ้นนั้นนางเคยแค่ไปสัมผัสมันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝ่าบาทก็บันดาลโทสะ ถึงขั้นกักบริเวณนางแล้ว แต่ตอนนี้ฝ่าบาทถึงกับจะเอาสิ่งที่ตัวเองชอบชิ้นนี้มาเปลี่ยน?

แต่ว่า ผูหย่าก็คู่ควรจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่ยังเป็นผูหย่าที่กลายพันธุ์อีก!

ตอนนี้หญ้าวิเศษอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องพยายามช่วงชิงสักหน่อย!

นางกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม: “คิดไม่ถึงว่าพืชชนิดนี้จะมหัศจรรย์เช่นนี้ ถึงขนาดที่ว่าแม้แต่หยกเกล็ดมังกรของฝ่าบาทก็ยังถูกเอาออกมาทำการแลกเปลี่ยน ตาทที่หม่อมฉันดูมา ถ้าอย่างไรไทเฮาก็ทำตามพระประสงค์ของฝ่าบาทดีกว่า วันหน้าหากท่านอยากมาชม ก็มาชมได้ทุกเมื่อ”

นางย่อมสู้ฮ่องเต้ไม่ได้ สามารถเอาสิ่งของล้ำค่าเช่นนี้มาทำการแลกเปลี่ยนได้ แต่ขอเพียงฮ่องเต้ได้มาอยู่ในมือ เช่นนั้นนางก็สามารถเข้าใกล้ “ผูหย่า” ขึ้นมาอีกก้าวแล้ว ฮ่องเต้คนเดียวก็ไม่สามารถกินได้มากมายขนาดนั้นอยู่แล้ว นางในฐานะที่เป็นฮองเฮา อย่างไรก็คงได้กินเล็กน้อย

การช่วงชิงทั้งอย่างเปิดเผยและลับๆของฮ่องเต้กับฮองเฮา ทุกคนล้วนเห็นได้อย่างชัดเจน ไม่มีคำไหนสามารถบรรยายอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาในตอนนี้แล้ว

หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงจนตาค้างไปหมดแล้ว

เริ่มตั้งแต่ที่หนานฉีซานออกหน้ามาพูดเมื่อครู่นี้ นางนึกว่าเฉิงเซี่ยงคนนี้จู่ๆก็กลายเป็นพ่อที่รู้แจ้งมีจิตใจเมตตามีความกล้าหาญแล้วเสียอีก

คิดไม่ถึงว่าคำพูดของท่านมหาบัณฑิต ไม่เพียงยืนยันในสิ่งที่หนานฉีซานกล่าวมาเท่านั้น ยังเชิดชูพืชสีเขียวที่ไม่สะดุดตาเลยแม้แต่น้อยกระถางนี้ให้สูงส่งขึ้นฟ้าอีกด้วย

นี่......พวกเขาแน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่ ดอกไม้ดอกหญ้ากระถางธรรมดาๆที่ไม่มีความพิเศษใดๆเลย?

นี่เป็นเพียงไม้กระถางที่ตอนนั้นนางต่อรองราคากับเจ้าของร้านที่ตลาด จนซื้อกลับมาในราคาห้าหยวน และวางเอาไว้เป็นไม้กระถางสีเขียวในห้องทดลองเท่านั้นนะโว้ย!

คนพวกนี้ถึงกับเสนอราคาสูงลิ่วแย่งกันจะเอา? !

กู้โม่หานเหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างไม่ทิ้งร่องรอยครู่หนึ่ง

หนานหว่านเยียนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่ไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ ดวงตาคู่โตสดใสและซื่อตรง ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

คิ้วของเขาขมวดกันเป็นก้อน หนานหว่านเยียนถูกขังอยู่ในลานเย็นห้าปี แถมยังเลี้ยงเด็กผู้หญิงอีกสองคน หญ้าวิเศษที่ล้ำค่าและหายากเช่นนี้นางได้มาอย่างไร? !

ยังมีอะไรเกี่ยวกับหนานหว่านเยียนที่เขาไม่รู้กันแน่!

และทางด้านไทเฮา กลับมีความสุขอย่างมาก

นางย่อมรู้อยู่แล้วว่าฮองเฮาวางแผนอะไรอยู่ และก็รู้จุดประสงค์ที่ฮ่องเต้พูดตรงๆไม่อ้อมค้อมเช่นกัน

“พระชายาอี้ช่างงดงามและมีเมตตาจริงๆ ไม่เพียงชำนาญในทักษะทางการแพทย์ แถมยังมีจิตใจเมตตาของพระโพธิสัตว์ จิตใจแห่งความกตัญญูก็ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้เช่นกัน”

“กระหม่อมเคยบอกไว้แล้ว พระชายาอี้ไม่ใช่คนสุดจะรับได้อย่างที่คนนอกพูดถึงแบบนั้น หลังจากเหตุการณ์วันนี้แล้ว ดูสิว่าพวกเจ้ายังมีใครกล้าว่าพระชายาอี้ไม่ดีอีก?”

เผชิญหน้ากับคำยกย่องประเภทนี้ หนานหว่านเยียนยิ้มเย้ยหยันในใจ

เมื่อครู่คนพวกนี้ ยังคิดว่านางไม่มีอะไรดีสักอย่างอยู่เลย

แต่ว่านางไม่มีอารมณ์ตอกหน้าคนแล้ว ตอนนี้นางคิดแต่เพียงอยากให้งานเลี้ยงวันเกิดจบเร็วๆ นางจะได้กลับไปกอดเจ้าตัวเล็กสองคนที่บ้าน

หยุนอี่ว์โหรวกับเจียงหรูเยว่โกรธจนกัดริมฝีปากเป็นแผล

โดยเฉพาะหยุนอี่ว์โหรว ในใจของนางคุกรุ่นไปด้วยความริษยาและความเกลียด ในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

งานเลี้ยงวันเกิดในวันนี้ ไม่ควรเป็นสถานที่ฝังศพของหนานหว่านเยียนหรอกหรือ? !

ทำไมตอนนี้กลับทำให้หนานหว่านเยียนกลายเป็นพระจันทร์ที่สว่างไสวไปด้วยหมู่ดาว ส่องแสงโดดเด่นอยู่เหนือฝูงชนได้!

นางคือดวงดาวที่ส่องประกายดวงนั้นแท้ๆ!

ทันใดนั้น นางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กล่าวขึ้นมาทันที: “ไทเฮา โปรดอภัยที่หม่อมฉันพูดมาก เมื่อครู่นี้ดูเหมือนพระชายาจะเคยพูดว่า ของขวัญที่นางมอบให้ท่านดูเหมือนไม่ใช่อันนี้.......”