ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 4

ส่วนเสิ่นอี่ว์และกู้โม่หานที่หนีหัวซุกหัวซุนไป ทั้งสองคนกลับไปที่เรือนหน้า กู้โม่หานนั่งอยู่บนตั่ง ใบหน้าไม่มีจุดไหนดีเลย ท้ายทอยยังมีเลือดไหล

เสิ่นอี่ว์ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร

เขาเคยเจอท่านอ๋องอยู่ในสภาพเละเทะอนาถอย่างนี้ที่ไหนกัน ขนาดอยู่ในสนามรบยังไม่เคยอนาถขนาดนี้มาก่อน!

เสิ่นอี่ว์เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านอ๋อง บัดนี้พระชายาต่างจากเมื่อก่อนมากนัก...”

กู้โม่หานมองเขาเขม็ง เข้าใจความหมายของเสิ่นอี่ว์ดี

เขาเดือดดาลนัก ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นจนถึงตอนนี้ยังเคืองและเจ็บ

สตรีผู้นี้สมควรตายนัก!

ท่าทีท่านอ๋อง ราวกับแค้นจนอยากจะเอากระบี่ไปฟันคอหนานหว่านเยียนเลยทีเดียว

เสิ่นอี่ว์ใจสั่นเป็นกลองเพล เตือนอย่างระมัดระวังว่า “ท่านอ๋อง อีกสิบวันท่านก็จะแต่งงานแล้ว ชีวิตของพระชายาเกี่ยวพันกับการที่ท่านจะได้แต่งงานกับแม่นางหยุนอย่างราบรื่นหรือไม่ ท่านอดทนไปก่อนเถิด”

ทน?

เพื่ออี่ว์โหรว กู้โม่หานต้องทนจริงๆ! แต่ก่อนหน้านั้นเขายังมีเรื่องต้องทำ!

“รีบส่งคนไปล้อมเรือนเย็นเอาไว้ หากหนานหว่านเยียนหนีออกจากเรือนเย็นไปได้ครึ่งก้าว ข้าจะตัดหัวเจ้าซะ!”

“อีกอย่าง ให้พ่อบ้านกาวไปจับตาสังเกตความเคลื่อนไหวของเรือนเซียงหลิน ตอนนี้หนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน ไม่เพียงงดงามแล้ว ยังมีอาวุธแปลกประหลาดมากมายในมืออีก ข้าจะดูสิว่า วันๆนางทำอะไรบ้าง! ทำไมถึงได้ร้ายกาจขึ้นอย่างนี้!”

“ขอรับ ท่านอ๋อง” เสิ่นอี่ว์ลังเลเล็กน้อย อยากจะพูดว่า ต้องสืบชาติกำเนิดเด็กสองคนนั่นหรือไม่ แต่พอเห็นสีหน้าดุดันของกู้โม่หาน เห็นได้ชัดว่าเดือดดาลมาก เลยไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่รับคำสั่งจากไป

กู้โม่หานเปลี่ยนเสื้อผ้า กักเก็บอารมณ์โกรธเดือดดาลที่พ่ายแพ้ในเงื้อมมือหนานหว่านเยียนวันนี้ไป และเปิดประตูเดินมาถึงเรือน

ทันใดนั้น พลันมีนกพิราบขาวหลายตัวบินผ่านเหนือหัวเขา มีตัวหนึ่งในนั้นลวดลายเห็นได้ชัดว่าต่างจากตัวอื่น ที่ขาเหมือนมีอะไรผูกไว้

กู้โม่หานหรี่ตามอง สังหรณ์ว่าผิดปกติ เขากระโดดเหาะลอยขึ้นไปจับตัวนกพิราบขาวที่ต่างจากตัวอื่น นั่นไง ที่ขามันมีผูกกระดาษม้วนแผ่นเล็กไว้ เขาเปิดออกดู

คืนนี้ลอบฆ่าหนานหว่านเยียนสามคนแม่ลูก อย่าให้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียว!

หลังจากกู้โม่หานเห็นตัวหนังสือบนกระดาษชัดๆ สีหน้าหล่อเหลาของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ฆ่าสามคนแม่ลูก?

วันนี้เขาพึ่งจะได้รู้ว่าหนานหว่านเยียนมีลูกสาวสองคน ทำไมจะมีคนฆ่าพวกนางเสียเล่า?

ยิ่งไปกว่านั้น นกพิราบสื่อสารนี้บินมาจวนอ๋อง เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจนัดแนะกันไว้แล้ว!

กู้โม่หานรีบตะโกนเรียกเสิ่นอี่ว์ สั่งการเล็กน้อย ทั้งสองคนรีบมุ่งหน้าไปยังเรือนเซียงหลิน

ที่เรือนเซียงหลิน

หนานหว่านเยียนพาลูกสาวสองคนปีนกำแพงหนี แต่ยังไงก็เป็นสตรี กำแพงสูงของจวนอ๋องปีนขึ้นมานั้นทั้งยุ่งยากทั้งลำบาก ยังมีหมาอีกสองตัว ยังไม่ทันหลบหนีสำเร็จ ก็โดนองครักษ์กลุ่มหนึ่งจับตัวไว้

สามคนแม่ลูกรวมถึงหมาสองตัวโดนจับตัวกลับมายังเรือนเย็นอีกครั้ง

เด็กหญิงสองคนเห็นได้ชัดว่าเสียใจ หนานหว่านเยียนกลับเตรียมใจไว้ก่อนแล้ว

ถึงเธอจะไม่สนิทกับกู้โม่หาน แต่เธอเคยได้ยินเรื่องวิธีการดุจฟ้าผ่าของเขามาก่อน และเคยโดนมาแล้ว

ครอบครัวของเธอมากขนาดนี้ ถ้าไปเงียบเชียบอาจจะพอมีความหวัง นี่รุมทำร้ายผู้ชายสารเลวแล้ว อึกทึกครึกโครมอย่างนี้ มีหรือจะไปได้อีก....

หนานหว่านเยียนลูบเด็กหญิงสองคน “ไม่เป็นไร ต่อไปถ้ามีโอกาสอีก พวกเราจากไปอย่างสง่าผ่าเผย แต่วันนี้พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ ทำไมถึงได้ไปเจอกับหมา...ผู้ชายคนนั้นได้?”

วันต่อมาที่เธอโดนตีมาอยู่เรือนเย็นก็พบว่า ระบบการรักษาของห้องวิจัยในยุคปัจจุบันรวมถึงยาหายากบางอย่างก็ตามเธอมาที่นี่ด้วย

พอพูดจบ ก็โดนเกี๊ยวน้อยตัดบททันทีว่า “ท่านแม่! วันนี้หนีไม่ได้ ซาลาเปาก็เสียใจ พวกเราอยากได้ยินท่านแม่ร้อง 《เสือสองตัว》แล้วล่ะ ได้ไหมท่านแม่?”

นางเบ้ปากน้อยๆพลางโผเข้ากอดหนานหว่านเยียน มองนางสายตาละห้อย

หนานหว่านเยียนได้ยินไม่ชัดว่าเจ้าก้อนแป้งพูดว่าอะไร นางกอดเด็กน้อยสองคนอย่างรักใคร่พลางยิ้มบอก “ได้สิ แม่จะไปล้างมือก่อน เมื่อครู่ทุบตีคนเลวแล้วมือสกปรก จะทำสุดที่รักของแม่สกปรกไม่ได้!”

พูดจบ เธอลุกขึ้นเดินไปอีกทาง

พอเธอไป เกี๊ยวน้อยหันไปบอกเจ้าก้อนแป้งว่า “ซาลาเปา ผู้ชายเมื่อครู่เลวขนาดนั้น ยังรังแกท่านแม่ จะเป็นท่านพ่อได้อย่างไร ต่อไปเจ้าอย่าเอ่ยขึ้นกับท่านแม่อีกเลย ท่านแม่จะได้ไม่เสียใจ นะ~”

เจ้าก้อนแป้งสีหน้าผิดหวัง นางอยากได้ท่านพ่อมาก แต่นางเชื่อฟังคำพูดพี่สาว “อืม ข้าเชื่อพี่สาว จะไม่พูดอีกแล้ว...”

หนานหว่านเยียนเดินมาข้างสระน้ำ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป เธอมองฝุ่นบนมือ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยอันตรายและความเคียดแค้น

ห้าปีมานี้ ถ้าไม่อาศัยสินสมรสเดิมที่ร่ำรวยของร่างเดิมและระบบนี้ เธอกับสองสาวพี่น้องไม่มีทางอยู่อย่างปกติสุขจนถึงตอนนี้!

ตอนนี้เจอแบบนี้เข้าไป ดูท่าชีวิตต่อจากนี้ของเธอคงไม่ดีละ!

เธอใช้แรงถูมือ อยากจะลอกผิวหนังที่โดนกู้โม่หานสัมผัสไปให้หมด

เธอพูดอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “กู้โม่หาน ห้าปีมานี้นายไม่เคยสนใจความเป็นความตายของพวกเราแม่ลูก ฉันอยากไป ให้มันตัดขาดจากกันไปอย่างนี้ นายกลับเข้ามาหาเรื่องถึงที่ และยังคิดแตะต้องลูกสาวฉัน สมควรตายนัก!”

เธอไม่คิดมาก่อนว่า กู้โม่หานจะจำลูกสาวตัวเองไม่ได้ ยังด่าเธอว่าแพศยาต่อหน้าลูกอีก!

ไอ้เลวอย่างนี้ จะเอามาทำอะไร?

แยกทาง!

เธอต้องแยกทางกับผู้ชายสารเลวนี่ให้ได้!