ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 40

ถึงแม้หยุนอี่ว์โหรวจะโกรธแค้น แต่นางรู้ดีว่าไม่สามารถตัดความหวังของตัวเองไปได้ กู้โม่หานคือที่พึ่งสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียวของนาง

ถ้าหากพลาดจากคืนนี้ไป นางก็จะไม่สามารถเข้าจวนอ๋องอี้ได้อีกแล้ว

แต่ขอเพียงแค่นางเข้าจวนอ๋องแล้ว คนโง่อย่างหนานหว่านเยียน นางยังจะจัดการไม่ได้หรือ? !

ตอนนี้นาง ทำได้เพียงอดทนเท่านั้น!

“ท่านอ๋อง......” หยุนอี่ว์โหรวเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นกู้โม่หานอยากจะพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ ส่ายหน้าเบาๆ

จากนั้น นางก็คุกเข่าลง คารวะหน้าผากแตะพื้นขอบคุณไทเฮาอย่างแรง “หม่อมฉัน หยุนอี่ว์โหรว ขอบพระทัยความเมตตาของไทเฮา!”

นางกัดฟันเอาไว้แน่น ไม่มีใครเห็นว่าในดวงตาที่ก้มอยู่ของนาง เก็บซ่อนความอัปยศอดสูและไม่เต็มใจแบบไหนเอาไว้ จากนั้น นางก็หันหน้าไปทางหนานหว่านเยียน “ขอบคุณพระชายาที่ช่วยให้สมปรารถนา!”

หนานหว่านเยียนยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าก็เห็นแก่ที่เจ้ากับท่านอ๋องมีใจรักกัน ไม่อาจทนเห็นคู่รักที่รักใคร่กันดีแยกจากกันได้”

นางเป็นคนดีขนาดไหน คู่รักต้องอยู่ด้วยกันค่อยลงมือแยกออกจากกัน! อยู่คนเดียวมันไม่มีความหมายไม่ใช่หรือ?

หยุนอี่ว์โหรวค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ กู้โม่หานรีบร้อนเข้าไปประคอง จากนั้นก็สังเกตเห็นรอยเลือดกระดำกระด่างบนนิ้วมือของนาง

รูม่านตาของชายหนุ่มตึงแน่นทันที ความปวดใจและอดที่จะสงสารไม่ได้ทั้งหมดปรากฏอยู่บนใบหน้า

หยุนอี่ว์โหรวมองไปทางกู้โม่หาน น้ำตาคลอเบ้า แสดงสีหน้าที่น้อยใจจนถึงขีดสุดออกมา ในดวงตาก็ยิ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง “โหรวเอ๋อร์ไม่เป็นไร ท่านอ๋องไม่ต้องกังวล”

จะไม่เป็นไรได้อย่างไร สามหนังสือหกพิธีการอะไรก็ไม่มี ชุดแต่งงานสวยหรูก็ไม่มี เข้าจวนอย่างเร่งรีบเช่นนี้ คือความอัปยศอดสูแบบไหนกัน!

นัยน์ตาของกู้โม่หานมีความเย็นยะเยือกปะทุขึ้นมากะทันหัน เขาจ้องมองไปทางหนานหว่านเยียน แทบอยากจะใช้มีดหมื่นพันเล่มเชือดเฉือนนางตอนนี้เลย!

แต่ไทเฮาอยู่ที่นี่ เขาทำอะไรนางไม่ได้ ได้แต่อดกลั้นความโกรธแค้นเอาไว้ ข้อนิ้วดัง “กร๊อบแกร๊บ” ขึ้นมาเพราะถูกเขาหักด้วยความโกรธ

หนานหว่านเยียนมองเห็นแล้ว แต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น กล่าวต่อไทเฮาว่า: “เสด็จย่าไทเฮา วันนี้เรื่องดีมาเป็นคู่ ล้วนเพราะวาสนาของเสด็จย่าทั้งนั้น”

ไทเฮายิ้มจนตาหยี “เจ้านี่มันช่างเป็นนังหนูน้อยปากหวาน แต่ว่า วันนี้เรื่องที่ข้ามีความสุขมากที่สุดก็คือ ‘ผูหย่า’ ที่เยียนเอ๋อร์มอบให้ คือของขวัญที่ดีที่สุดที่ข้าได้รับมา เด็กๆ เอา ‘โหย่วฟ่งไหลยี่’ ที่ข้านำเข้ามาตอนเข้าวังประทานให้กับเยียนเอ๋อร์!”

“โหย่วฟ่งไหลยี่? !” ฮองเฮาอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ เวลานี้ดูเหมือนจะไม่มีภาพลักษณ์ที่สง่างามของฮองเฮาเลยแม้แต่น้อย

มีสมาชิกสตรีไม่น้อยก็วิพากษ์วิจารณ์ตามกันขึ้นมา ในน้ำเสียงเผยความอิจฉาและไม่พอใจ

กู้โม่หานหรี่รูม่านตาลงอย่างแรง

เขารู้ว่า วันนี้หนานหว่านเยียนไม่เพียงไม่ถูกไทเฮารังเกียจ แต่กลับได้รับความชื่นชอบจากไทเฮามากยิ่งขึ้น

นี่ก็คือเหตุผลที่นางทำทุกวิถีทางก็จะต้องออกจากลานเย็น เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงในวังใช่ไหม แผนการช่างลึกล้ำจริงๆ!

หนานหว่านเยียนมึนงง

“โหย่วฟ่งไหลยี่” นั่นมีที่มาอย่างไร? ถึงทำให้คนพวกนี้ตกตะลึงขนาดนี้ได้?

แต่นางก็ไม่กล้าชักช้า รีบร้อนโค้งตัวขอบคุณ “หลานสะใภ้ขอบพระทัยเสด็จย่าไทเฮาที่ประทานรางวัล!”

หากพูดถึง “โหย่วฟ่งไหลยี่” อันนี้ เดิมทีก็คือปิ่นปักผมนกฟีนิกซ์ แต่ฮ่องเต้องค์ก่อนโปรดปรานไทเฮามาโดยตลอด ก่อนที่ทั้งสองจะแต่งงานกัน ก็สั่งให้คนประทานสิ่งนี้เป็นรางวัลให้แล้ว มีจุดมุ่งหมายว่าจะแต่งตั้งเป็นฮองเฮา ยิ่งเป็นสัญลักษณ์ของฐานะและลักษณะอันน่าเกรงขาม

การประทานรางวัลนี้ แทบจะเอาชีวิตของหยุนอี่ว์โหรวชัดๆ!

โชคดีที่กู้โม่หานประคองอยู่ด้านหลัง นางถึงไม่ปล่อยให้ตัวเองล้มลงไป

หนานหว่านเยียนได้รับรางวัลอีกแล้ว! แถมยังเป็นสัญลักษณ์การแต่งตั้งฮองเฮาของไทเฮาในตอนนั้นอีก!

นี่มันหมายความว่าอย่างไร? นางหนานหว่านเยียนก่อกรรมทำชั่วต่อหน้าผู้คนขนาดนั้น ยังคิดจะเปลี่ยนจากฐานะต้อยต่ำยกระดับขึ้นมาอยู่ในฐานะสูงส่งได้ในวันหนึ่งอีกหรือ? !

อย่าแม้แต่จะคิด! นางไม่มีทางยอมให้หนานหว่านเยียนคนโง่คนนี้ ปีนขึ้นไปอยู่บนหัวของนางเด็ดขาด!

ไทเฮามีเมตตาและอัธยาศัยดี หลังจากที่สั่งให้คนนำปิ่นปักผมมาแล้ว ก็ยื่นให้หนานหว่านเยียนด้วยตัวเองพร้อมตรัสว่า: “เยียนเอ๋อร์ วันหน้าหากมีใครกล้ารังแกเจ้า เจ้าก็มาบอกข้า ข้าก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าใครมันมีความกล้ามากขนาดนั้น!”

พูดจบ นางก็มองไปที่กู้โม่หาน และหยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ข้างกายของเขาครู่หนึ่ง

หนานหว่านเยียนยิ้มอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา “เยียนเอ๋อร์ทราบแล้ว เสด็จย่าวางใจได้”

ไทเฮายิ้มออกมา และตรัสต่อแขกเหรื่อทุกคน “หลังจากงานในวันนี้ ข้าก็เหนื่อยแล้ว ความหวังดีของทุกคน ข้าล้วนได้รับแล้ว พวกเจ้าก็กลับไปพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ!”

หลี่มามาเป็นคนโปรดที่อยู่ข้างกายของไทเฮา อยู่ในวังมาก็สามสิบกว่าปีแล้ว แม้แต่บรรดาองค์ชายเห็นแล้ว ก็ยังให้ความเคารพ นับประสาอะไรกับหยุนอี่ว์โหรว

สายตาของหนานหว่านเยียนวนรอบอยู่ระหว่างพวกเขาสามเขา หลี่มามามองดูหยุนอี่ว์โหรว กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สูง “คุณหนูโหรว คืนนี้ท่านก็จะแต่งงานกับอ๋องอี้แล้ว ตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว ตอนนี้พวกท่านไม่สามารถพบหน้ากันอีก เชิญคุณหนูโหรวกลับจวนไปเตรียมตัวตอนนี้เลย บ่าวจะได้ไปรายงานต่อไทเฮา”

ต้องการจะขับไล่นางอย่างชัดเจนขนาดนี้ ไม่อนุญาตให้นางอยู่กับกู้โม่หานแม้ครู่เดียว ในใจของหยุนอี่ว์โหรวปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง น่าโมโหจริงๆ

แต่เบื้องหน้านางกลับยิ้มให้กับกู้โม่หานด้วยรอยยิ้มที่ใครพบเห็นก็ต้องเอ็นดูสงสาร “ท่านอ๋อง เช่นนั้นโหรวเอ๋อร์ขอตัวกลับจวนก่อนแล้ว?”

“ตกลง” นัยน์ตาของกู้โม่หานเต็มไปด้วยความเอ็นดูทะนุถนอม ทั้งสองคนทำท่าทางเหมือนจะลาจากกันชั่วนิรันดร์

หนานหว่านเยียนทนการแยกจากกันที่หวานเลี่ยนของสองคนนี้ไม่ไหวแล้ว ตบไปที่มือของหลี่มามา “ขอบคุณหลี่มามามากที่เตือนสติ ข้ากับอ๋องอี้ก็จะกลับจวนอ๋องก่อนแล้ว ฝากหลี่มามาโปรดบอกเสด็จย่าไทเฮาแทนข้าด้วย ขอให้นางรักษาสุขภาพดีๆ”

ใบหน้าที่เดิมทีเย็นยะเยือกของหลี่มามามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาทันที “บ่าวจะบอกไทเฮาแน่นอน พระชายาโปรดวางใจ”

ใบหน้าประจบประแจงอย่างต่ำต้อย แตกต่างจากเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง

หยุนอี่ว์โหรวอยู่ด้านข้างรู้สึกโกรธแค้นในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่แอบกระทืบเท้าเงียบๆ

หนานหว่านเยียนกระซิบข้างหูหลี่มามาอีกสองสามคำ ก็หันหน้ามองไปทางกู้โม่หานครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง ไปกันเถอะ?”

กู้โม่หานกัดฟัน มองไปทางหยุนอี่ว์โหรว “โหรวเอ๋อร์ เจอกันตอนกลางคืนนะ”

พูดจบ เขาก็ติดตามหนานหว่านเยียนจากไป

หยุนอี่ว์โหรวแทบจะโกรธจนถึงขีดสุด กลับถูกหลี่มามาเหล่มองอย่างดูแคลนครู่หนึ่ง “ยังไม่กลับจวนอีกหรือ คุณหนูหยุน?”

หยุนอี่ว์โหรวมองไปที่หลี่มามาครู่หนึ่ง จากไปอย่างไม่เต็มใจ

และระว่างทางที่ออกจากวัง ในใจของกู้โม่หานอัดอั้นไปด้วยความโกรธ โดยเฉพาะเมื่อหนานหว่านเยียนก้าวเดินอย่างได้ใจและมีความสุข ความโกรธก็ยิ่งจู่โจมมากขึ้น

ทันทีที่ทั้งสองเข้ารถม้า กู้โม่หานก็กดหนานหว่านเยียนไว้บนรถม้าทันที

มือของเขาบีบคอของหนานหว่านเยียนอย่างแรง ใบหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ “หนานหว่านเยียน! เจ้าอยากตายใช่ไหม!”