ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 407

ฮูหยินกั๋วกงเรียกคนมาประคองหลินหมัวมัวกลับไปพักผ่อน

ขณะเดียวกัน เวลาหนึ่งก้านธูปก็สิ้นสุดลง

หนานชิงชิงวางพู่กันลงอย่างมั่นใจ เงยหน้ามองฝูงชนที่กระจุกรอบกายหนานหว่านเยียน ริมฝีปากยกโค้งเย้ยหยัน

ไม่ใช่ว่านางไม่รู้เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หนานหว่านเยียนมีทักษะทางการแพทย์ อยากอวดก็ปล่อยให้นางโอ้อวดไป เรื่องที่สำคัญที่สุดของวันนี้คือการชนะการเดิมพัน ได้เป็นที่โดดเด่นสะดุดตา

แม้หนานหว่านเยียนจะช่วยหมัวมัวไว้ ได้รับคำเยินยอนิดหน่อยเล็กน้อยแล้วอย่างไร คนไร้ประโยชน์อย่างไรก็เป็นคนไร้ประโยชน์ คู่ควรมาเทียบกับนางรึ

ยิ่งไปกว่านั้น หนานหว่านเยียนใช้เวลาเพียงครึ่งก้านธูป จะไปทำอะไรได้บ้างกัน

ต้องแต่งไม่ได้เป็นแน่ รอนางทำให้หนานหว่านเยียนอับอายขายขี้หน้าอยู่กระมัง!

ด้านบนหอจูหยุน สีหน้ากู้โม่หานค่อยๆ ปล่อยสบายขึ้น แต่ต่อมา คิ้วเรียวยาวเพริศพรายก็ขมวดเล็กน้อย

เมื่อครู่ท่าทางหนานหว่านเยียนตอนช่วยคนจริงจัง ราวกับม้วนภาพสลักไว้ในใจเขา แต่พลันนึกถึงตอนตนเองบังคับหนานหว่านเยียนช่วยหยุนอี่ว์โหรวท่าทางปฏิเสธคำขอของหนานหว่านเยียน ทิ่มแทงในหัวใจ

อวี๋เฟิงกลับไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ มองหนานหว่านเยียนอย่างหยิ่งยโสยิ่ง “ข้าน้อยรู้ว่า พระชายางดงามจิตใจดี วันนี้ทำให้ทุกคนเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ได้! ทว่า...”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา “หากพระชายาประพันธ์บทกวีได้สำเร็จงดงาม พวกแม่ทัพน้อยหยุนนั้น คงจะยิ่งสนิทกับพระชายาขึ้น...”

มีคนชื่นชอบพระชายามากขึ้น ท่านอ๋องจะไม่หึงหวงแทบตายหรือ

เป็นตามคาด กู้โม่หานพลันขมวดคิ้วขึ้นมาทันที นิ้วเรียวยาวบีบฉลุหน้าต่าง สายตาประกายความไม่พอใจ

ภายในจวนกั๋วกง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมองหนานหว่านเยียนได้รับความสนใจ สายตายิ่งเย็นลง

หนานหว่านเยียนน้ำขึ้นเรือย่อมสูง1 ตลอดทาง ตบหน้านางกับบุตรสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งบีบให้นางต้องออกเงินหนึ่งแสนตำลึงโดยเปล่าประโยชน์ โกรธจนตาเขียวหมดแล้ว

ตอนนี้หนานหว่านเยียนได้ช่วยแม่นมของฮูหยินกั๋วกงต่อหน้าทุกคน ค่อนข้างได้รับความสำคัญจากฮูหยินกั๋วกงหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คนเหล่านี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี จะต้องก้มกราบใต้กระโปรงหนานหว่านเยียนเป็นแน่!

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเบียดเข้าไปในกลุ่มคน แล้วเผยรอยยิ้มออกมา “ช่วยหลินหมัวมัวไว้ได้ก็ดี ฮูหยินกั๋วกง ตอนนี้เวลาหนึ่งก้านธูปก็สิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนต่างเห็นว่าตอนนั้นพระชายาเขียนได้เร็วที่สุด เวลาครึ่งก้านธูปก็เขียนเสร็จแล้ว”

“พระชายาเพิ่งชนะหมากรุก ผลงานบทกวีก็ควรแสดงเป็นอันดับแรก ให้ทุกคนได้ประเมินดู ฮูหยิน พระชายาคิดเห็นเป็นเช่นไรหรือ”

ในทันใดนั้นเอง คนส่วนหนึ่งที่ยังดื่มด่ำกับทักษะทางการแพทย์ของหนานหว่านเยียนเมื่อครู่ ก็เริ่มนั่งไม่ติด ส่วนใหญ่ล้วนเป็นปัญญาชนผู้รู้หนังสือ

ในธาตุแท้ปัญญาชนมีความเย่อหยิ่งเป็นที่สุด แม้จะได้เห็นทักษะทางการแพทย์เหนือชั้นของหนานหว่านเยียน แต่พวกเขายังคงคิดอยู่ในใจ ว่าหนานหว่านเยียนคือคนไร้ประโยชน์ที่รู้จักกันดี

ภายในเวลาครึ่งก้านธูป คนไร้ประโยชน์จะเขียนบทกวีดีๆ ออกมาได้อย่างไร

ฮูหยินกั๋วกงมองทางหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนชำเลืองมองฮูหยินเฉิงเซี่ยงริมฝีปากแดงยกโค้ง “เซียงอวี้เอากระดาษมา”

แต่เมื่อฟังบทกวีจบ สีหน้าทุกคนก็เปลี่ยนไปทันที บื้อใบ้พูดไม่ออก

ในบทกวี ใช้จันทร์กระจ่างและสายลมเฝ้าฝากคะนึงหา และพรรณนาฉากทุกข์สุขของการพบปะจากกัน สะเทือนอารมณ์ของทุกคนอย่างลึกล้ำ

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน

คุณชายในชุดงามหยิกใบหน้าตนเองด้วยความไม่อยากเชื่อ “นี่ สิ่งที่พระชายาเขียนนี่ ถือเป็นผลงานชิ้นเอกที่น่าตกตะลึงยิ่ง!”

ถ้อยคำกวีพวกนั้น ความหมายลึกซึ้ง ไม่นึกว่าหนานหว่านเยียนจะแต่งบทกวีไพเราะเช่นนี้ออกมาได้!

กู้โม่หลิงดื่มด่ำกับบทกวีอย่างช้าๆ ทั้งดวงตาก็เปล่งประกาย จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาแวววาว รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“เป็น “ทำนองเพลงวารี” ที่ไพเราะ พี่สะใภ้หกช่างเต็มไปด้วยความรู้ความสามารถจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะแต่งบทกวีดีๆ เช่นนี้ออกมาได้ ภายในเวลาครึ่งก้านธูป!”

หนานชิงชิงกับฮูหยินเฉิงเซี่ยงแทบไม่อยากเชื่อ ฮูหยินกั๋วกงชื่นชอบบทกวีโคลงกลอน เมื่อรู้ว่าบทกวีนี้น่าทึ่งเพียงใด ก็อดชมเชยไม่ได้ “วิเศษ มันวิเศษมาก! เขียนได้ดีจริงๆ!”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันเอ่ยอะไร เซียงอวี้ก็เชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “อ๋องเจ็ดฮูหยิน อย่าเพิ่งรีบร้อน บ่าวยังอ่านไม่จบ...”

(1) ดอกท้อ ใช้อุปมาถึง ชีวิตที่ยืนยาว เรื่องโชคลาภ ยังรวมไปถึงเรื่องความรักและความสัมพันธ์