ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 415

เห็นเพียงชายหญิงเสื้อผ้า หลุดลุ่ย เรื่องที่ทำอยู่ไม่อาจทนดูต่อไปได้

“อ๊าก...” เจียงหรูเยว่ร้องออกมาทันที ปิดหน้าแล้วหันหนี

ผู้คนก็แทบไม่อยากเชื่อ “นี่ๆๆๆ...”

“แม่เจ้า! ไม่คิดว่าสองคนนี้...”

“ไม่อยากเห็นๆ! ช่างเสื่อมเสียทำนองคลองธรรมเกินไปแล้ว ไม่อาจทนดูได้แล้ว!”

หนานชิงชิงที่หันหลังให้ประตู รู้สึกเบิกบานมาก

ด่าเลย ด่าให้หนานหว่านเยียนตายไปซะ

นางเฝ้ารอช่วงเวลานี้อยู่

เมื่อหยุนเหิงเห็นหน้าของทั้งสองชัดเจน ก็หัวเราะเยาะทันที “ช่างเสื่อมเสียทำนองคลองธรรมและไม่รู้จักยางอายจริงๆ ที่แท้พระชายาเฉิงก็รู้มานานแล้ว ว่ามารดาของตนเองชอบทำเรื่องจำพวกนี้ในบ้านผู้อื่น”

มารดาของตนเอง?

หนานชิงชิงมุมริมฝีปากที่อดยกขึ้นไม่ได้พลันหยุดกะทันหัน ทันใดนั้นแววตาก็เปลี่ยนไป

หยุนเหิงหมายความว่าอย่างไร

นางหันศีรษะอย่างแข็งทื่อ เห็นเพียงทุกคนจ้องมองนางด้วยสีหน้ารังเกียจเหยียดหยาม ค่อนข้างไม่พอใจ

นางรู้ว่ามีท่าไม่ดีทันที จับจ้องไปที่สองคนในห้อง เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมาตอนกลางวันกะทันหัน

หนานชิงชิงปิดปากแทบไม่อยากเชื่อสายตา “ไม่ มันเป็นไปได้อย่างไร...”

คนที่มั่วสุมกับเฉินชิงเยี่ยน ทำไมกลายเป็นท่านแม่ของนางได้!

ควรจะเป็นหนานหว่านเยียนมิใช่หรือ!

“ทำไมพวกเจ้าทุกคนอยู่ที่นี่เล่า” หนานหว่านเยียนสวมชุดสีแดงเพลิง ที่อยู่ไม่ไกล เดินเข้าช้าๆ

ทุกคนมองไป เห็นเพียงหนานหว่านเยียนยิ้มหวาน เดินมาหาพวกเขาอย่างไร้พิษไร้ภัย

เมื่อเดินมาถึงประตูห้องปีก นางก็เหลือบมองเข้าไปข้างในคล้ายตั้งใจและไม่ตั้งใจ สีหน้าพลันเปลี่ยนไปอย่างมาก “เอ๋! นี่มันฮูหยินเฉิงเซี่ยงมิใช่หรือ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน”

เซียงอวี้ที่อยู่ข้างนาง แสร้งทำเป็นกรีดร้องทันที รีบพูดว่า “พระชายาอย่ามองเพคะ เสนียดสายตาเพคะ!”

สายตากู้โม่หลิงประกายเล็กน้อย เหมือนเดาอะไรบางอย่างได้ มุมปากจึงโค้งขึ้นเล็กๆ มองหนานหว่านเยียนอย่างชื่นชม

หยุนเหิงยิ่งเข้าไปทักทายด้วยดวงตาสดใส “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ!”

เขารู้อยู่แล้ว ว่าพี่นางฟ้าของเขาต้องไม่เป็นอะไร!

คนที่อีนุงตุงนังกับบุรุษในห้องคือฮูหยินเฉิงเซี่ยงและหนานหว่านเยียนปรากฏตัวท่ามกลางฝูงชน การแสดงเสแสร้งดัดจริตของหนานชิงชิงเมื่อครู่ ก็แพ้ภัยตนเอง

แววตาเจียงหรูเยว่กลอกตาไปรอบๆ เอ่ยนำว่า “ที่แท้พระชายาอี้อยู่ที่นี่ ท่านคงไม่รู้สินะ ว่าในห้องนี้น่าอัศจรรย์มาก เมื่อครู่พระชายาเฉิงยังคิดว่า คนในห้องเป็นท่านน่ะ!”

ทุกคนเอ่ยคล้อยตามกัน “ใช่แล้ว เมื่อครู่พระชายาเฉิงยังเอาแต่พูดว่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงไปเข้าห้องน้ำ แล้วทำไมคนที่ไปห้องน้ำถึงมีความสามารถมาลักกินขโมยกินอยู่ที่นี่ได้เล่า”

“ไม่คิดว่า รสนิยมของฮูหยินเฉิงเซี่ยงจะเฉพาะตัวขนาดนี้ จิ๊ๆ นับวันสังคมยิ่งแย่ลงเสียจริง...”

หนานหว่านเยียนเริ่มทำการแสดง เอามือปิดปาก ท่าทางตกใจมาก

“คนข้างในจะเป็นข้าไปได้อย่างไรกัน เมื่อครู่สาวใช้ข้าปวดหัวมาก จึงมีสาวใช้คนหนึ่งตามข้าไปดู ข้าฝังเข็มให้เซียงอวี้ที่ใต้ต้นไม้เล็ก บรรเทาอาการปวดหัวของนาง สาวใช้คนนั้นเป็นพยานให้ข้าได้นะ”

สาวใช้ที่ถูกหนานหว่านเยียนซื้อตัวแล้วรีบเอ่ยว่า “ใช่เจ้าค่ะ บ่าวเป็นพยานได้”

เซียงอวี้ก็คล้อยตามว่า “ใช่แล้วๆ อย่าได้เอาน้ำสกปรกมาสาดที่พระชายาของข้า พระชายาของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่ว่าใครก็ห้ามว่าร้าย!”

เมื่อหนานชิงชิงเห็นสาวใช้คนนี้ว่านอนสอนง่าย ฟังคำพูดหนานหว่านเยียนยิ่ง ก็แทบจะโกรธจนเป็นลม ตอนนี้ยังมีอะไรที่ไม่เข้าอีกกัน

นางกับท่านแม่ล้วนถูกหนานหว่านเยียนเล่นงานกลับแล้ว!

เสียง “เพียะๆ” ดังอยู่หลายครา ฮูหยินเฉิงเซี่ยงถูกตบจนได้สติกลับมาหลายส่วน แก้มเจ็บระทมทุกข์

ทันใดนั้น ถังน้ำเย็นก็สาดใส่ร่างนางตั้งแต่หัวจรดเท้า นางเบิกกว้างด้วยความสั่นกลัว แล้วพบว่าตนเองเปลือยเปล่าล่อนจ้อน หนานชิงชิงถลึงตามองนางด้วยความเกลียดชัง เต็มไปด้วยความตำหนิและขุ่นเคือง

แล้วมองไปนอกห้อง มีกลุ่มคนยืนอยู่หนาแน่น หนานหว่านเยียนที่สวมชุดสีแดงสด ยิ้มร่าเหมือนอสุรา สะดุดตามาก

นางเหมือนกับจำอะไรบางอย่างได้ สีหน้าพลันซีดลง คว้าเสื้อผ้าคว้าเสื้อผ้ามาปกคลุมร่างกายทันที

หมดกัน จบเห่แล้ว！

เกมตานี้ทำไว้สมบูรณ์แบบเพียงใด นางรู้ดีอย่างยิ่ง ทั้งหมดเพื่อเล่นหนานหว่านเยียนให้ตาย คิดไม่ถึงว่าจะถูกหนานหว่านเยียนตลบแผน！

ชีวิตนี้ของนาง เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว！

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงตื่นตระหนกมาก “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! ฮูหยินกั๋วกง! ท่าน ท่านฟังข้าอธิบายก่อน!”

เฉินชิงเยี่ยนที่อยู่ข้างนาง ก็ถูกสาดน้ำเย็นถังหนึ่ง ในที่สุดก็ได้สติขึ้นมาหลานส่วน เงยหน้าขึ้นก็เห็นคนมากมาย เกือบจะฉี่ราดด้วยความตกใจ

เฉินชิงเยี่ยนงงงวย ในหัวอื้ออึง แต่เมื่อคิดว่าตนเองได้หลับนอนกับหนานหว่านเยียน ก็ยังรู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อย แม้ไม่คิดว่าจะใครพบเข้า แต่เขาเชื่อมั่นว่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงจะช่วยเขาได้

แต่เมื่อเขาผินหน้าไป กลับเห็นว่าคนที่อยู่ข้างกายคือฮูหยินเฉิงเซี่ยงแทบจะอ้วกออกมา เอ่ยอย่างตื่นตะลึง “ทำไมเป็นเจ้า!”

แม้ฮูหยินเฉิงเซี่ยงไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่อย่างไรก็เป็นสตรีวัยกลางคนแล้ว คุณชายวัยละอ่อนเช่นเขานี้ ย่อมจะรู้สึกขยะแขยง

นอกจากนี้ เห็นได้ชัดว่าฮูหยินเฉิงเซี่ยงให้เขาใช้เวลาดีๆ กับหนานหว่านเยียน แต่นางกลับให้ตนเองมา...

นี่ นี่นางถูกใจเขา อยากมีอะไรกับเขา จึงตั้งใจพูดอย่างนั้น หรือว่าถูกใครจัดฉากเข้ากันแน่

ฮูหยินกั๋วกงเห็นดังนั้น โกรธจนหน้าดำคล้ำ ตะโกนด้วยความโกรธ

“พอแล้ว! ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเดิมทีข้ายังนึกว่าเจ้าจะรู้รักษาตัวรอด แม้จะเป็นอนุได้เลื่อนเป็นภริยาเอก แต่ชั่วดีอย่างไรก็เป็นนายหญิงของตระกูล หลายปีมานี้ก็ถือว่าประพฤติตัว ไม่คิดว่าเจ้าจะทำเรื่องสกปรกโสมมเช่นนี้ ที่จวนของข้า!”

“ช่างไม่รู้จักยางอาย...”