ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 422

ถูกลูกสาวของตัวเองรังเกียจ มันทำให้กู้โม่หานไม่ดีใจและรู้สึกหนักใจเล็กน้อย เม้มปากบาง ๆ ก็เม้มแน่นขึ้นมาทันที

แต่หนานหว่านเยียนดีใจจัง และจูบใบหน้าของเด็กสองคน “ไปเถอะ เรากลับลาน!”

สองคนจับมือหนานหว่านเยียน และกลับไปที่เรือนกับนาง

กู้โม่หานไม่ได้ไล่ตามพวกนาง และไม่พูดอะไรอีกแล้ว เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของแม่ลูกสามคน ด้วยการจิตตก ในที่สุด เขาจากไปแล้ว

เขาบังคับให้หนานหว่านเยียนช่วยคน ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่ทําให้นางรําคาญ แต่ยังทําให้ลูกสาวรําคาญ...

เงาร่างสีหมึกนั้นดูเปลี่ยวเหงาภายใต้แสงดวงอาทิตย์ เซียงเหลียนมองแผ่นหลังของกู้โม่หานและอดถอนใจไม่ได้

วันนี้ท่านอ๋อง ช่างน่าสงสารและโดดเดี่ยว...

เมื่อคิดจบ เซียงเหลียนก็เดินตามหนานหว่านเยียน แต่ขณะนี้ เซียงอวี้วิ่งเข้ามาด้วยเหงื่อที่โชกโชน แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นกู้โม่หานเดินไปยังเรือนซีเฟิงด้วยตัวเอง

นางวิ่งตามหนานหว่านเยียน เดินไปข้างหลังหนานหว่านเยียนและเด็กหญิงสองคน โดยถามเสียงเบาว่า “ท่านอ๋องเกิดอะไรขึ้น?”

เซียงเหลียนเม้มปากพูดอย่างลําบากใจ “เมื่อกี้...”

นางอธิบายให้เซียงอวี้ ทำให้เซียงอวี้อดไม่ได้ไปสงสารกู้โม่หาน

ท่านอ๋องทรงพระเกียรติมากและยังเป็นไท่จื่อ ซึ่งเป็นคนที่มีความสามารถ ทุกคนต่างก็ประจบเขา ไม่มีใครกล้าแหย่เขาเลย

แต่พระชายาไม่สนใจ ท่านอ๋องถึงยอมลดเกียรติ เอาใจด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่พระชายาและคุณหนูสองท่านก็ไม่ยอมให้อภัยท่านอ๋อง ท่านอ๋องน่าสงสารอยู่จริง ๆ มีอ๋องท่านใดจะน้อยใจแบบนี้

รวบรวมความกล้าและตะโกนเรียกหนานหว่านเยียนหลังจากเข้าเรือนเซียงหลินว่า “พระชายา บ่าวมีบางสิ่งงอยากจะพูด”

หนานหว่านเยียนและเด็กสองคนหยุดเดิน หันไปมองเซียงอวี้ “อะไร?”

เซียงอวี้มองหน้าสวยของหนานหว่านเยียนพร้อมใจฝ่อ แต่ยังพูดออกมาอย่างแข็งกร้าว

“พระชายา บ่าวคิดว่าแม้ท่านอ๋องทําผิด แต่ทรงห่วงใยท่านเสมอ บ่าวได้ยินว่า ท่านอ๋องมีบาดแผลเต็มหลังและทรงยุ่งเกี่ยวกับงานราชการตลอด โดยทั้งคืนไม่นอน แต่ในท่ามกลางความเร่งรีบนั้น เขายังไปจวนกั๋วกงเพื่อรับท่าน ซึ่งพอจะพิสูจน์ได้ว่าพระชายาอยู่ดวงใจท่านอ๋อง！”

“คนที่อยู่ใจท่านอ๋องคือพระชายา ขอท่านให้โอกาสท่านอ๋องอีกสักครั้งเถอะ อย่า... อย่าทำเป็นไม่สนใจท่านอ๋องแล้ว เมื้อกี้เขาดูเสียใจจริง ๆ ...”

เซียงเหลียนตอบกลับด้วยว่า “ใช่เจ้าค่ะ พระชายา ท่านและคุณหนูทั้งสองเป็นคนที่ใกล้ชิดกับท่านอ๋องที่สุด และคุณหนูทั้งสองกับท่านอ๋องเลือดข้นกว่าน้ำ พ่อของใครไม่อยากให้ลูกของตัวเองติดและอยู่กับเขาได้หรอก？ถ้าคุณหนูไม่สนใจท่านอ๋อง เขาจะเศร้าใจจริง ๆ เศร้าใจมาก ๆ เจ้าค่ะ”

พวกนางจริงใจอยากให้ท่านอ๋องกับพระชายาอยู่ด้วยกันให้ดี ๆ ครอบครัวทั้งสี่คนกลมกลืนกัน ถึงกับทำให้จวนคึกคักมากขึ้น

ท่านอ๋องบังคับให้พระชายาช่วยพระชายารองคือความผิดของเขาจริง ๆ เขาไม่ควรทํากับพระชายาเช่นนี้จริง ๆ แต่พวกนางมองออกได้ว่ากู้โม่หานชอบหนานหว่านเยียนมากกว่า

ถ้าท่านอ๋องรับผิดได้ พระชายากับคุณหนูให้อภัยท่านอ๋องได้หรือไม่？

หนานหว่านเยียนมองปราดเซียงเหลียนและเซียงอวี้ โดยไม่ได้พูดสักคำ

กู้โม่หานไม่ชอบนาง โดยเขาได้พูดกับไทเฮาอย่างชัดเจนแล้ว

แต่นางก็ไม่สนว่า เขาชอบใคร

นางขอบคุณกู้โม่หานที่คอยปกป้องพวกเขาในวัง ซึ่งมีความรับผิดชอบ แต่บางเรื่องเป็นเรื่องของหลักการ ถ้าขัดแย้งกับเรื่องนี้ จะอภัยเขาได้อย่างไร

นางไม่มีอารมณ์ ที่จะอยู่กับผู้ชายเลว ๆ

และอีกไม่ช้านาน พวกนางก็จะจากไปแล้ว ไม่จําเป็นต้องอภัยกู้โม่หาน เวลาที่ต้องการตัดสินใจแต่ยัลลังเลอยู่ก็จะเกิดความว่านวาย

แต่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกลับใจอ่อนแล้ว

ตรงหน้า ร่างเล็กสองร่าง ยุ่งเหยิงไปหยิบน้ำชามามอบให้นาง และเอาขนมมามอบให้นาง หนานหว่านเยียนหยุดยิ้ม หางตาชุ่มชื้น

“เมื่อกี้พวกนางไม่ใช่พูดว่ามีเซอร์ไพรส์ให้ท่านแม่เหรอ？”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยยิ้มมองหน้ากัน วนไปด้านหลังจอ หยิบขนมถั่วเขียวที่มีรูปร่างแปลก ๆ ให้กับหนานหว่านเยียน “ตั่งตั่ง –”

เกี๊ยวน้อยพูดว่า “นี่คือขนมถั่วเขียวที่ข้าเรียนรู้จากพี่เซียงเหลียนขณะที่ท่านแม่ออกไปข้างนอก! ท่านแม่ลองชิมหน่อย”

ซาลาเปาน้อยส่งขนมถั่วเขียวรูปลูกไก่มาถึงปากของหนานหว่านเยียน “ข้ามาเลี้ยงแม่ อ่า –”

หนานหว่านเยียนชะงักหน่อย ลูกสาวทั้งสองอายุเพียงไม่กี่ปี ก็คิดจะทําของอร่อยให้นาง ช่างเข้าใจดีจริง ๆ

กลิ่นหอมของถั่วเขียวพุ่งเข้าจมูก หนานหว่านเยียนอ้าปากกัด ถั่วเขียวนุ่มๆ ละลายทันที เหมือนจะละลายหัวใจนาง

เกี๊ยวน้อยจับหมัดเล็กไว้ด้วยสีหน้าเครียด “เป็นไงบ้างท่านแม่ หวานไหม”

“หวาน หวานมาก” ดวงตาหนานหว่านเยียนชุ่มชื้นขึ้น อุ้มเด็กสาวสองคนจูบ”นี่คือขนมถั่วเขียวที่อร่อยที่สุดบนโลกที่แม่เคยกินมา”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยิ้มร่าเริงขึ้นมาทันที

ซาลาเปาน้อยลูกถูแก้มของหนานหว่านเยียน “ถ้าท่านแม่ชอบ ข้ากับพี่สาวจะเรียนรู้เพิ่มเติมอีกหน่อยในอนาคตและจะทําอาหารหวานหวานให้แม่ทุกวัน!”

“ได้นะ” หนานหว่านเยียนหัวเราะ ลูบไล้หัวเล็ก ๆ ของทั้งสอง แต่แววตากลับแข็งกร้าวเป็นพิเศษ

ผู้คนในวังหลวงต่างแค่สนใจประโยชน์ของตน นางจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวสองคนนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง

และจะปกป้องพวกนางรีบออกไปจากเมืองหลวง...