ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 455

มีคนกล้าวางยาไทเฮาเลยหรือ?!

ชั่วขณะหนึ่ง ในใจของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เกิดคลื่นถาโถมเข้ามาระลอกหนึ่ง

หลี่หมัวมัวมองไปที่ไทเฮาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างปวดใจ น้ำตาไหลนองลงมา

พวกหมอหลวงมองสบตากัน ต่างก็มองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยความหวาดผวา

ไทเฮาเป็นมารดาของพระราชา พระชายาอี้พูดคำพูดแบบนี้ออกมาทั้งที่ไม่มีหลักฐาน มันเสี่ยงอันตรายมากเลยนะ

กู้โม่หานขมวดคิ้วขึ้นมา น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ กลับแฝงความข่มขู่ที่ทำให้คนหวาดกลัวเอาไว้ “ถอยออกไปให้หมด พระชายาจะทำการรักษาแล้ว เรื่องของไทเฮาในวันนี้ ถ้าข้าได้ยินข่าวลืออะไรออกไป ก็จะไปเอาเรื่องกับสำนักหมอหลวง!”

“ขอรับ” พวกหมอหลวงตัวหนาวสั่นไปทั้งตัวทันที แล้วรีบพยักหน้าขึ้นแล้วถอยออกไป

มีกู้โม่หานอยู่ที่นี่ พวกเขาจะไปกล้าพูดอะไรแม้แต่ครึ่งประโยคได้ยังไง

ในเมื่อตอนนี้กู้โม่หานเป็นว่าที่ไท่จื่อแล้ว ใครจะไปกล้าทำอะไรบุ่มบ่ามได้

หนานหว่านเยียนไม่ได้สนใจคนอื่น แต่ตั้งใจทำการรักษาให้ไทเฮาไป

พอกู้โม่หานเห็นแบบนี้ ก็ส่งสายตาให้หลี่หมัวมัวทีหนึ่ง

ถึงแม้หลี่หมัวมัวจะเป็นกังวล แต่ก็ยังยอมถอยออกไปอยู่ดี

เพราะนางเองก็เข้าใจดี ว่าตอนพระชายาอี้ทำการรักษานั้น ไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวน

หนานหว่านเยียนมีท่าทางตั้งอกตั้งใจ ล้วงกรดแทนนิกที่ต้องการใช้ออกมาจากห้วงเวลา แล้วให้ไทเฮากินเข้าไป จากนั้นก็พยุงนางลุกขึ้นมา แล้วพบหลังนางไปอย่างเป็นจังหวะเพื่อเร่งให้อาเจียนออกมา

กู้โม่หานจ้องมองหนานหว่านเยียนไปทีหนึ่ง กำลังจะออกไป ก็ได้ยินหนานหว่านเยียนร้องเรียกเอาไว้ “ท่านไม่ต้องออกไป อยู่ช่วยข้าก่อน”

“เอาน้ำบนโต๊ะมา แล้วก็หาภาชนะอะไรมาสักอย่าง”

ถูกพิษวูโถ่วไม่ใช่อาการป่วยที่รักษายากอะไร ไม่จำเป็นต้องเข้าไปในห้วงเวลา

เพียงแต่ว่าการแพทย์สมัยโบราณมันไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่ จึงยังไม่มีวิธีการรักษาที่สมบูรณ์แบบ

“ได้” กู้โม่หานท่าทีเคร่งขรึม หมุนตัวไปหยิบน้ำบนโต๊ะ แล้วก็หาแจกันเปล่ามาหนึ่งอัน แล้วยื่นให้กับหนานหว่านเยียน “เอา ให้เจ้า”

หนานหว่านเยียนรับแจกันและน้ำที่กู้โม่หานส่งมาให้ แล้ววางน้ำไว้ที่ข้าง ๆ จากนั้นก็เอาถือแจกันไว้แล้วพูดขึ้นว่า “ช่วยข้าประคองเสด็จย่าไว้ ข้าจะเร่งอาเจียนให้เสด็จย่า”

วิธีการเร่งอาเจียนของพวกหมอหลวงนั้นรัดกุมเกินไป จึงอาเจียนไม่สุดด้วยซ้ำ

เร่งอาเจียนหรือ?

หัวคิ้วของกู้โม่หานขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่พอเห็นท่าทางที่หนานหว่านเยียนพับแขนเสื้อขึ้นไปและตั้งอกตั้งใจ สุดท้ายก็ทำตามที่นางสั่ง เข้าไปประคองไทเฮาไว้ให้ดี “รู้แล้ว”

เห็นแต่หนานหว่านเยียนยื่นมือไปกดจุดหลายจุดบนหลังไทเฮา ไม่นาน ไทเฮาก็เริ่มอาเจียนขึ้นมา มีความรู้สึกอยากจะอาเจียนเกิดขึ้น

หนานหว่านเยียนไม่ได้หยุดลง ยังคงกดกระเพาะของไทเฮาต่อไป

“แอ๊วะ……” หลังจากที่เสียงผ่านไป ไทเฮาก็อาเจียนออกมาไม่หยุด

ปากแจกันเล็กเกินไป มีเศษมากมายที่เลอะออกมา และอาเจียนใส่มือหนานหว่านเยียน

กลิ่นค่อนข้างรุนแรง คิ้วราวดาบของกู้โม่หานอดไม่ได้ที่จะเคร่งขรึมลง แต่ก็พยายามอดกลั้นความไม่ชอบเอาไว้

หนานหว่านเยียนมีใบหน้าปกติ ราวกับรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติแล้ว ทั้งตัวดูสงบนิ่งและตั้งใจมากกว่าปกติ

ทันใดนั้น ในใจกู้โม่หานก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย

จุดที่หนานหว่านเยียนทำให้เขาตกตะลึงนั้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเยอะมากขึ้นแล้ว

“ถือไว้” หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไรมาก เอาแจกันยื่นให้กับกู้โม่หาน แล้วตัวเองเช็ดมือเล็กน้อย แล้วเอาเจลแอลกอฮอล์มาเช็ดมือฆ่าเชื้อ แล้วถึงจะยกแก้วน้ำด้านข้างขึ้นมา แล้วใส่ถ่านกัมมันต์ที่หยิบออกมาพร้อมกับกรดแทนนิกเมื่อกี้ลงไปเล็กน้อย

จากนั้น นางก็บีบปากของไทเฮาไว้ แล้วป้อนน้ำที่ผสมถ่านกัมมันต์ลงไปให้กับไทเฮา

กู้โม่หานที่รักสะอาดก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำอย่างหาได้ยาก รับแจกันไปอย่างสงบนิ่ง แล้ววางมันไว้อีกข้างหนึ่ง แล้วก็ช่วยหนานหว่านเยียนประคองไทเฮาไปอย่างตั้งใจและเคร่งขรึม

เพราะอะไร ไทเฮาเป็นแม่แท้ ๆ ของฮ่องเต้เลยนะ……

อยู่ ๆ ใจของนางก็เหมือนถูกเติมตะกั่วเข้าไป หนักหน่วงจนแม้แต่หายใจก็ยังลำบาก

จ้องมองกู้โม่หานที่สีหน้าเคร่งขรึมตรงหน้าแล้ว นางรู้ว่า กู้โม่หานคิดลึกซึ้งมากกว่านาง ตอนนี้อารมณ์ที่โกรธเคืองน่าจะย่ำแย่กว่านาง และมีมากกว่านางด้วยซ้ำ

แต่กู้โม่หานก็ยังพยายามอดกลั้นความบุ่มบ่ามเสี้ยวนั้นไว้ สีหน้าเย็นชาสงบนิ่ง

หนานหว่านเยียนข่มไฟโกรธเอาไว้ จ้องมองดูไทเฮาที่อ่อนแรง “ข้ารู้แล้ว”

ถ้าเกิดระหว่างนางกับกู้โม่หานไม่มีเรื่องราวพวกนั้นเกี่ยวพันกันอยู่ บางทีนางอาจจะรู้สึกชื่นชมสภาพจิตใจที่สงบนิ่งแบบนี้ของกู้โม่หานก็ได้

แต่ตอนนี้นางก็เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์เหมือนกัน จึงรู้สึกแต่เพียงว่าบุญคุณความแค้น และการแย่งชิงอำนาจของราชวงศ์ เป็นเรื่องที่ทำให้จิตใจคนหนาวเย็นมากขนาดนี้ แถมยังหวาดกลัวด้วย

อำนาจเป็นสิ่งที่ดีขนาดนี้เลยหรือ?

สามารถทำให้ผู้คนทอดทิ้งทุกอย่าง กระทั่งถึงขั้นยอมละทิ้งความเป็นมนุษย์ไป ก็ยังจะไปแย่งชิงมาให้ได้……

กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง แล้วจ้องเขม็งไปที่ไทเฮาที่หน้าขาวซีด กำปั้นกำเข้าหากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผิวหนังแฝงไปด้วยสีแดงที่สะดุดตา

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดไว้แล้ว ทุกสิ่งที่เราเผชิญอยู่ในตอนนี้ ห่างไกลกับสิ่งที่เจ้าคิดว่าง่าย ๆ เยอะ การแย่งชิงอำนาจ มันจำเป็นต้องจ่ายค่าตอบแทน”

แต่ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เพื่อตัวเขาเอง และยิ่งเพื่อคนที่เขาจะต้องปกป้อง เขาจำเป็นต้องเร่งความเร็วในการแย่งชิงอำนาจ

ไม่งั้น สถานการณ์ที่ตกเป็นฝ่ายแพ้แบบนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีมากยิ่งขึ้น

เขาต้องการให้คนพวกนั้นที่ทำร้ายคนที่เขารักรู้ว่า การมาแตะจุดอ่อนของเขา จะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่หนักกว่าเป็นสองเท่า!

เรียวปากของเขาขยับขึ้นเบา ๆ กำลังจะเปิดปากพูด การได้ยินที่ละเอียดอ่อนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอยมาแต่ไกล

กู้โม่หานใช้น้ำเสียงเย็น และน้ำเสียงต่ำพูดขึ้นว่า “ชูว์ มีคนมาแล้ว”

แล้วในขณะนั้นเอง ตรงหน้าประตูก็มีเสียงที่ทำให้ทั้งสองคนตัวหนาวสั่นไปทั้งตัวดังขึ้นมา “ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?!”