ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 494

กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียน แววตาแฝงความสงสัยใคร่รู้

หนานหว่านเยียนพูดแบบขอไปทีว่า "ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่รองเท้าเล็กเกินไป เลยเดินได้ช้า"

แต่ในความเป็นจริง นางรู้สึกอึดอัดทรมานไปทั้งตัว รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทุกที่

แต่ก็ไม่สามารถกลับบ้านไปนอนพักได้

กู้โม่หานดูไม่ออกว่าหนานหว่านเยียนต่างไปจากปกติตรงไหน แต่หลังจากปรายตาดูรองเท้าของนางอีกสองสามครั้ง ก็เก็บสายตากลับมา

กู้โม่หลิงก็ไม่พูดอะไรอีก แต่ดวงตากลับทอประกายคมปลาบ!

ทุกคนขึ้นไปบนเรือจนครบแล้ว ขุนนางคนสำคัญล้อมรอบคณะทูตของเทียนเซิ่ง คอยแนะนำทิวทัศน์ทุกจุดของแคว้นซีเหย่ที่เรือแล่นผ่าน

กู้โม่หานเป็นไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยอย่างเป็นทางการ แน่นอนว่าต้องพูดคุยกับฉินอี้หรานบ่อย ๆ เป็นธรรมดา

ฉินมู่ไป๋ไม่สามารถหาโอกาสพูดคุยกับกู้โม่หานได้เลย

นางทำแก้มพองลมอย่างไม่พอใจ พยายามเอาตัวเองไปอยู่ในสายตาของกู้โม่หานชนิดไม่ได้ดั่งที่หวังก็จะไม่ยอมเลิกรา "ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย ท่านเอาแต่พูดถึงทิวทัศน์อันงดงาม แต่กลับไม่พูดถึงอาหารเลิศรสเลย ไม่ทราบว่าที่แคว้นซีเหย่ของท่านมีอาหารอะไรที่อร่อย ๆ เป็นพิเศษบ้างหรือไม่ ท่านช่วยแนะนำให้มู่ไป๋สักหน่อยเถอะ"

หนานหว่านเยียนปรายตามองไปที่ฉินมู่ไป๋แวบหนึ่ง ความเลื่อมใสศรัทธาในดวงตาองค์หญิงฮั่นเฉิงมันแทบจะล้นทะลักออกมาอยู่แล้ว นางแอบเยาะเย้ยในใจไปประโยคนึงว่า องค์หญิงน้อยนี่คงจะคิดว่าพิษของนางมันแนบเนียนไร้ที่ติแล้ว ขฌ แถมยังมีหน้าวิ่งแจ้นมาแสดงการมีอยู่ของตัวเองต่อหน้ากู้โม่หานอีกแหน่ะ

เฮอะ!

กู้โม่หานก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก แค่เรื่องวางยาพิษนั่น มันก็ทำให้เขาไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัดแล้ว ต่อให้เขาต้องคำนึงถึงสถานะของฉินมู่ไป๋ คงจะไม่จู่โจมนางแบบซึ่ง ๆ หน้า แต่เรื่องแอบสั่งสอนแบบลับ ๆ คงมีให้เห็นไม่น้อยเลยเชียวล่ะ

เป็นดั่งที่คิด กู้โม่หานไม่มีแม้แต่สีหน้าดี ๆ ให้ด้วยซ้ำ แค่เอียงหน้าไปมองฉินมู่ไป๋ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นัยน์ตาหงส์สาดประกายเย็นชาบาดลึกถึงกระดูก

“วันนี้หัวข้อหลักคือเที่ยวชมทะเลสาบ ข้าย่อมพูดถึงทิวทัศน์อันงดงามเป็นธรรมดา ถ้าองค์หญิงชอบอาหารเลิศรส น้องเจ็ดของข้าก็เป็นผู้ที่มีความรู้กว้างขวาง ให้เขาแนะนำเจ้าสักหน่อยก็ได้”

ฉินมู่ไป๋ถึงกับสำลักจนพูดอะไรไม่ออก

ใครจะไปอยากคุยกับน้องเจ็ดของเขากันล่ะ นางอยากคุยกับเขาต่างหาก ดูไม่ออกเลยรึ?

ฉินอี้หรานรู้ว่าน้องสาวของเขากำลังคิดอะไรอยู่ แววตาทอประกายลึกล้ำ พูดด้วยรอยยิ้มว่า: "มู่ไป๋ เรื่องนี้เป็นเจ้าเองที่ถามไม่ถูก เรื่องอาหารเลิศรสจะถามไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยได้อย่างไรกัน? ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเก่งกาจในเรื่องการรบ ถ้าถามเกี่ยวกับเรื่องศึกสงคราม เขาย่อมรู้ทุกอย่างเหมือนดั่งหลังมือตัวเอง แต่ถ้าจะถามถึงอาหารเลิศรส เขาจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน เจ้าควรไปถามไท่จื่อเฟยต่างหาก”

พูดจบ เขาก็มองไปทางหนานหว่านเยียน แววตาลุกโชนเป็นประกายวาววับ

เขารู้สึกสนใจในตัวหนานหว่านเยียนเป็นพิเศษ เพราะว่ากันตามจริง ทักษะทางการแพทย์ที่นางแสดงให้เห็นเมื่อวาน มันแพรวพราวจนสะกดสายตาเกินไป หากแคว้นเทียนเซิ่งของพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากความเก่งกาจนี้ได้ จะต้องเป็นดั่งเสือติดปีกแน่

น่าเสียดายที่เมื่อคืนมันดึกเกินไป ไม่สะดวกที่จะรบกวนนาง เพื่อจะหลีกเลี่ยงไม่ให้นางเกิดความรู้สึกต่อต้าน ตอนนี้ถือเป็นโอกาสอันดีที่จะดึงนางมาเป็นพวก.....

หนานหว่านเยียนเหลือบตามองฉินอี้หรานแวบหนึ่งจฌ ขณะที่กำลังจะพูด ญบ กู้โม่หานกลับชิงเป็นฝ่ายบอกปัดขึ้นมาเสียก่อน

"อ๋องผิงเซวียน หว่านเยียนเก่งกาจในศาสตร์การแพทย์ แต่ไม่ค่อยรู้เรื่องอาหารเลิศรสอะไรนัก อย่าให้นางต้องแนะนำให้ลำบากใจเลยจะดีกว่า"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบมาก แต่กลับแฝงความน่าเกรงขามที่ไม่ยอมให้ปฏิเสธได้ราง ๆ

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองกู้โม่หานแวบหนึ่ง พูดอย่างให้ความร่วมมือว่า "อื้ม ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้จริง ๆ นั่นแหล่ะ ต้องขออภัยอ๋องผิงเซวียนด้วย"

นางไม่มีความประทับใจอันดีต่อคู่พี่น้องฉินอี้หราน ต่อให้นางรู้จักอาหารเลิศรส ก็คงจะไม่พูดอะไรกับสองคนนี้ให้มากมายนัก

เมื่อฉินมู่ไป๋เห็นว่ากู้โม่หานปกป้องหนานหว่านเยียนขนาดนี้ ก็รู้สึกทำใจรับไม่ได้

แต่เมื่อคิดถึงความทุกข์ทรมานที่หนานหว่านเยียนได้รับอยู่ตอนนี้ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ฉินอี้หรานพูดด้วยท่าทางเสียดายว่า "ถ้าอย่างนั้นก็น่าเสียดายเหลือเกินแล้วจริง ๆ"

ชั่วอึดใจนั้น บนเรือก็เกิดความโกลาหลขนานใหญ่ เสียงคมดาบกระทบกันดังสนั่นเสียดหูไม่รู้จบ

กู้โม่หานส่งตัวหนานหว่านเยียนไปข้าง ๆ เซียวลี่ "คุ้มครองพระชายาให้ดี"

เซียวลี่นำกลุ่มทหารฝีมือเยี่ยมจัดขบวนเป็นวงกลม ปกป้องหนานหว่านเยียนไว้ตรงกลางอย่างแน่นหนา ในขณะที่กู้โม่หานยังคงต่อสู้พัวพันอยู่กับพวกมือสังหาร

นักฆ่าเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี แต่ละกระบวนท่าที่ใช้อันตรายถึงชีวิต การเคลื่อนไหวเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างยิ่ง เป็นกระบวนท่าที่เหมือนกับกลุ่มนักฆ่าแห่งสำนักอู๋หยิ่งอย่างไรอย่างนั้น

แต่ก็ยังมีคนกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง ที่กระบวนท่าของเพลงดาบที่ใช้แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง รวมทั้งไอสังหารก็ไม่รุนแรงมาก.....

กู้โม่หานหรี่ตา แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนของฉินอี้หรานดังขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“ฮั่นเฉิง!”

กู้โม่หานเอียงหน้าไปมอง ก็เห็นว่าฉินมู่ไป๋ที่หลุดสายตาไปจนเหลือตัวคนเดียว กำลังต่อสู้กับชายชุดดำหลายคนเพียงลำพัง

ฉินอี้หรานอยู่ห่างจากนางมาก อีกทั้งมีศัตรูที่บุกเข้ามาต่อสู้พัวพันกับเขาไม่ขาดสาย ชั่วเวลานั้น เขาโกรธจนสองตาเบิกกว้าง เงื้อดาบฟาดฟันศัตรูดาบแล้วดาบเล่า กู่ร้องคำรามพลางบุกฆ่าขึ้นไปแบบไม่สนทิศทางแล้ว

กู้โม่หานขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะไม่สบอารมณ์ก็จริง แต่เนื่องจากสองแคว้นมีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน เขาจึงเหินร่างขึ้นไปช่วยฉินมู่ไป๋ แต่ฝ่ายฉินมู่ไป๋ก็ดื้อรั้น ต้องการจะสู้กลับให้จงได้ จนถูกนักฆ่าแทงเข้าไปหนึ่งดาบ

“อ๊า! เจ็บ....”

คมดาบเฉือนเข้าที่ไหล่ของฉินมู่ไป๋ แววตาของกู้โม่หานเปลี่ยนไปทันที เงื้อเท้าขึ้นเตะนักฆ่าอย่างแรง ดึงตัวฉินมู่ไป๋มาคุ้มครองไว้ด้านหลัง

ไหล่ของฉินมู่ไป๋ได้รับบาดเจ็บ เพียงแต่บาดแผลไม่ได้ร้ายแรงนัก

นางเห็นกู้โม่หานปกป้องตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง หัวใจของนางถึงกับเต้นกระหน่ำ ญด สั่นสะท้านจนแทบจะกระเด็นออกมาจากทรวงอกให้ได้แล้ว.....