ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 506

แต่เมื่อเขาคิดว่าหนานหว่านเยียนเป็นของเขา และเป็นของเขามาโดยตลอด เขาก็รู้สึกดีใจและพึงพอใจ มีความสุขอย่างบ้าคลั่งเป็นที่สุด

แต่สิ่งที่เขารู้สึกแปลกก็คือ หนานหว่านเยียนผู้นั้นที่ตงเสวี่ยบรรยาย พูดคำพูดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน กล้าเตะและต่อยเขา มีพฤติกรรมหยิ่งผยอง ก็เหมือนกับหนานหว่านเยียนในห้าปีหลัง และก็คือเหมือนกับในตอนนี้ทุกประการ

เพียงแต่ทำไม ตอนนั้นหลังจากที่มีอะไรกับเขาแล้ว หนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนกลับมาเป็นท่าทีแบบเดิม ซึ่งทำให้เขารู้สึกรังเกียจอีก?

แล้วตอนนั้นหนานหว่านเยียนทำอะไรบ้าง เขาก็กลับไม่มีภาพจำเลยสักนิด......

กู้โม่หานรู้สึกสับสน หนานหว่านเยียนก็ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจเป็นที่สุด

คิดไม่ถึงว่าตงเสวี่ยจะเอ่ยถึงที่เจ้าของร่างเดิมพูดว่าตำรวจ ทั้งยังมีส่งเข้าคุกอีก?

นี่ไม่ใช่คำพูดที่เจ้าของร่างเดิมจะพูดออกมาได้อย่างแน่นอน!

เป็นไปได้ไหมว่าร่างกายนี้ของเจ้าของร่างเดิม ไม่ได้มีเพียงแค่นางที่ข้ามเวลามา แต่ยังมีคนอื่นด้วย?

ชั่วพริบตานั้น ความคิดของหนานหว่านเยียนก็สับสนขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว......

หยุนอี่ว์โหรวยิ่งฟังก็ยิ่งไม่ยอม ที่นางมาก็เพื่อจะดูเรื่องน่าขันของหนานหว่านเยียน ทำไมถึงกลายเป็นว่าผู้ชายในคืนนั้นเป็นกู้โม่หานซะได้? !

นางกัดริมฝีปาก พยายามข่มความโกรธและความริษยาในใจตัวเองอย่างสุดกำลัง กล่าวตำหนิด้วยความโกรธว่า: “เช่นนั้นในเมื่อเจ้ารู้ความจริง แล้วทำไมอยู่ตั้งนานถึงไม่พูด ปล่อยให้ท่านอ๋องและพระชายาเสียเวลาเข้าใจผิดกันหลายปีขนาดนี้! เจ้าควรรับโทษสถานใด!”

ตงเสวี่ยส่งเสียงร้องไห้ออกมา เหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมอันใหญ่หลวงเช่นนั้น

นางหันไปโขกศีรษะต่อหนานหว่านเยียน หนึ่งครั้งต่อด้วยอีกหนึ่งครั้ง “ขออภัยพระชายา เพราะบ่าวรักตัวกลัวตาย เรื่องที่ท่านเสียตัวครั้งแรก ไม่รู้ว่าทำไมจึงถูกฮูหยินเฉิงเซี่ยงรู้เข้าได้ นางให้บ่าวปิดเป็นความลับมาตลอด ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้นก็จะสังหารทั้งครอบครัวของบ่าว!”

“บ่าวก็ถูกบีบคั้นจนทำอะไรไม่ได้ ไม่กล้าพูดมาก และไม่กล้าบอกท่านและท่านอ๋อง.....ต่อจากนั้นท่านก็ใกล้จะแต่งงานออกไปแล้ว ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็จงใจขายบ่าวออกไป บ่าวจึงไม่รู้สถานการณ์ของท่านอีก และยิ่งไม่รู้ว่าทำไมถึงได้พัวพันถึงชายชู้อะไรออกมาได้ ล้วนเป็นความผิดของบ่าว ทำให้พระชายาได้รับความขุ่นข้องหมองใจแล้วเพคะ”

คราวนี้ ทุกคนล้วนตกตะลึงแล้ว

ผู้ใดก็คิดไม่ถึงว่า ท่ามกลางเรื่องนี้จะมีเรื่องของฮูหยินเฉิงเซี่ยงด้วยอีกเรื่องหนึ่ง

และทุกด้านของเรื่องนี้ก็ถูกสาวไส้เปิดโปงออกมาต่อหน้าสาธารณชน ทุกคนล้วนรู้สึกสับสนเป็นที่สุด

พ่อบ้านกาวแอบพุ่งความสนใจไปยังสีหน้าการแสดงออกของทุกคน สีหน้านิ่งสงบไม่ตกตะลึง

แต่เซียงอวี้กลับตื่นเต้นเป็นที่สุด แทบอยากจะวิ่งออกไปประกาศบอกทั้งโลกว่า ก่อนหน้านี้คำพูดใส่ร้ายหนานหว่านเยียนเหล่านั้นล้วนเป็นข่าวโคมลอย!

พระชายาเป็นพระชายาที่ดีที่สุด! คราวนี้ ท่านอ๋องน่าจะรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ได้ทำร้ายพระชายาแล้วสินะ?

รีบขอโทษเร็วๆหน่อยสิเพคะ จะสามารถได้ดึงหัวใจของพระชายากลับมาได้!

ทันใดนั้นบรรยากาศในเรือนเซียงหลินก็แปลกไป

หยุนอี่ว์โหรวยืนไม่ติดเล็กน้อยแล้ว นางหน้าเขียวไปทั้งใบหน้าด้วยความโกรธ ชี้ตงเสวี่ยที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เปิดปากด้วยความสั่นเทา ความคิดสับสนเล็กน้อย “เจ้า เจ้าเป็นบ่าวข้างกายของพระชายา เป็นธรรมดาที่ต้องเข้าข้างพระชายา อาศัยแค่คำพูดของเจ้าฝ่ายเดียว เชื่อถือไม่ได้”

“นี่......นี่ไม่ใช่พู่ระย้าห้อยดาบหลิวหยุนที่หยีเฟยเหนียงเหนียงทำให้ท่านอ๋องด้วยมือของพระองค์เองหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“คิดไม่ถึงว่าหายไปนานหลายปีเพียงนี้ จะไปอยู่ในมือของสาวใช้ของพระชายาได้!”

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังกู้โม่หานอย่างระมัดระวัง “ท่านอ๋อง ท่านดูสิพ่ะย่ะค่ะ.......”

เมื่อกู้โม่หานเห็นสิ่งของที่อยู่ในห่อผ้า ดวงตาอันคมงามก็หดลงทันที ความรู้สึกหวั่นไหวเป็นอย่างมาก

พู่ระย้าห้อยดาบหลิวหยุนที่เสด็จแม่ทำ โดยปกติแล้วจะแฝงด้วยความคุ้นชินของตัวนางเอง

นี่เป็นสิ่งที่เสด็จแม่ทำให้เขาด้วยมือของตัวเองก่อนที่จะเกิดเรื่อง เป็นสิ่งของแทนตัวที่ระลึกที่เขาพกติดตัวมาโดยตลอด แต่ได้หายไปเมื่อห้าปีก่อน

เขายังคิดว่าทำหายไปแล้วซะอีก คิดไม่ถึง......ว่าจะเป็นเพราะมอบออกไปแล้ว

หยุนอี่ว์โหรวยังไม่ตายใจ นางจะมองดูโอกาสที่หนานหว่านเยียนจะพ่ายแพ้เสียชื่อเสียงให้หายวับไปต่อหน้าตัวเองอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรได้อย่างไร

นางร้องไห้จนเหมือนดอกสาลี่ที่ชโลมฝนเช่นนั้น ทรวงอกก็ดี ท้องน้อยก็ช่าง เจ็บปวดจนเกิดความกลัวภายในใจ “ท่านอ๋อง หากว่า หากว่านี่เป็นการปลอมแปลง.......”

“หุบปาก!” ดวงตาคมงามของกู้โม่หานเหมือนดั่งหมึกที่ไม่ละลาย ฉาบย้อมด้วยความดุร้ายชั้นหนึ่ง ตะคอกเสียงดังใส่หยุนอี่ว์โหรว

“ไสหัวออกไป —“