ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 531

สายตาของนางมองดูกู้โม่หานอย่างรุ่มร้อน ไม่สนใจหนานหว่านเยียนที่อยู่ด้านข้างเขา

หนานหว่านเยียนคิดถึงเมื่อกี้ที่ฉินมู่ไป๋ล้มลงอย่างทุลักทุเล จึงไม่พูดอะไร

หนานหว่านเยียนไม่ชอบไล่ผู้หญิงคนอื่นเสมอ กู้โม่หานจึงคว้าจับมือของหนานหว่านเยียนไว้ แล้วลากนางมาซบแนบอกตน พร้อมพูดกับฉินมู่ไป๋ว่า “วันนี้ โชคดีที่ข้ามีพระชายาอยู่เคียงข้างกาย จึงทำให้สามารถเอาชนะผิงซวนอ๋องได้”

“แต่เมื่อกี้ ข้าเห็นว่าองค์หญิงฮั่นเฉิงกับน้องเจ็ดก็เข้ากันได้ไม่เลว”

“เขา?” พูดถึงกู้โม่หลิง ฉินมู่ไป๋ก็โกรธโมโหขึ้นมา

แล้วประโยคนี้ ก็สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของนางได้สำเร็จ

เมื่อกี้นางล้มลง กู้โม่หลิงก็ล้มลงไปพร้อมกับนาง หลังจากนั้นก็พูดบ่นอยู่ด้านข้างตลอด ไม่ยอมวิ่งต่อไป บอกว่ากลัวเจ็บกลัวล้ม

หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นภาระเป็นตัวถ่วงของนาง วันนี้นางจะพ่ายแพ้อย่างทุลักทุเลแบบนี้หรือ?

ฉินมู่ไป๋พูดบ่นก่นด่ากู้โม่หลิงอยู่ในใจ ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่า กู้โม่หานดึงพาหนานหว่านเยียนเดินจากไปแล้ว

ตรงไม่ไกลออกไป หนานชิงชิงมองดูทั้งสามคนพูดคุยกัน มุมปากกระตุกโค้งงออย่างดูถูกเหยียดหยามและแปลกประหลาด

นางหันไปมองกู้โม่เฟิง ด้วยสายตาเย็นชา

“หากท่านอ๋องไม่มีเรื่องอะไรแล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อน จะได้ไม่ทำให้ท่านอ๋องหงุดหงิดใจ”

ที่จริง นางต่างหากที่มองดูกู้โม่เฟิไม่คิดดิ้นรนแย่งชิงอะไรแล้วหงุดหงิดมากกว่า เมื่อกี้หากไม่ใช่เพราะกู้โม่เฟิง นางก็จะไม่พลาดที่จะได้แสดงความสามารถของตนเอง

กู้โม่เฟิงมองดูนางแวบหนึ่ง แล้วก็ไม่สนใจ

เวลานี้ กู้จิ่งซานพูดขึ้นมาว่า “การแข่งขันก็ผ่านมาครึ่งค่อนวันแล้ว ทุกคนต่างก็เหงื่อไหล อย่างเหน็ดเหนื่อย ไปพักผ่อนก่อน ตอนกลางคืนทานอาหารอย่างสบาย ลองชิมอาหารเลิศรสในวัง”

ชี่กุ้ยเฟยยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ลำบากทุกคนแล้ว ให้พวกนางกำนัลพาทุกคนไปอาบน้ำพักผ่อน”

ทุกคนเตะบอลจนเหงื่อไหลท่วมตัว จึงไม่มีข้อคัดค้าน หลังจากตอบรับแล้วก็ตามพวกนางกำนัลเดินจากไป

เพราะห้องผู้ชายกับผู้หญิงนั้นแยกกัน ดังนั้นหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานจึงก็แยกจากกันท่ามกลางฝูงคน

ก่อนจากกัน กู้โม่หานมองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “ก่อนอาบน้ำให้ดื่มน้ำก่อน”

“ได้” หนานหว่านเยียนไม่สามารถที่จะเคยชินกับสายตาที่แสร้งทำเป็นอ่อนโยนของเขา หลังจากผงกหัวไปเรื่อยแล้ว ก็หันเดินจากไป

ฉินอี้หรานพูดสั่งเตือนฉินมู่ไป๋เสร็จ แล้วก็เดินตามคนอื่นไป

ฉินมู่ไป๋กำลังโกรธโมโหอยู่ คิดอยากไปไล่ตามกู้โม่หาน กลับถูกนางกำนัลคนหนึ่งร้องเรียกไว้

“องค์หญิงฮั่นเฉิง ขอเชิญท่านไปกับบ่าวอีกทางด้านหนึ่ง ถนนภายในวังซับซ้อน เดี๋ยวท่านจะหลงทาง”

ฉินมู่ไป๋ขมวดคิ้วอยากพูดปฏิเสธ แต่ก็คิดถึงก่อนที่ฉินอี้หรานจะจากไป ได้บอกให้นางเชื่อฟังอย่าก่อเรื่องอีก นางจึงยอมเชื่อฟัง

นางเม้นริมฝีปากอย่างไม่พอใจ มองดูนางกำนัลคนนี้แวบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ”

“ใช่ เมื่อกี้ท่านหกล้ม ทุกคนทำเหมือนมองไม่เห็น กลัวว่าท่านจะอับอายจึงไม่มีใครกล้าถามอะไรท่าน แต่ยังไงท่านก็บาดเจ็บ ป่าวจะประคองท่านไปพักผ่อนในห้อง”

พูดจบ นางก็ประคองฉินมู่ไป๋ที่ไม่มีเรี่ยวแรงเดินจากไป

วันนี้ นายท่านของนางวางกับดักไว้แล้ว ยังมีคนยอดฝีมือช่วยเหลือ แผนการที่องค์หญิงจะต้องเสียตัวให้กับไท่จื่อวันนี้ จะล้มเหลวไม่ได้อย่างเด็ดขาด....

ในขณะเดียวกัน ห้องตรงกลางทางเหนือของเรือนเซิง หนานหว่านเยียนกำลังเตรียมตัวอาบน้ำ กลับได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอย่างผิดปกติด้านนอกห้อง

เหมือนมีอะไรถูกลากเดินไป

เวลานี้พวกผู้หญิงน่าจะต่างก็เข้าห้องไปหมดแล้ว ข้างนอกก็ไม่มีบ่าวใช้

เพื่อความปลอดภัย หนานหว่านเยียนแง้มเปิดประตู หันไปมองข้างนอกอย่างระมัดระวัง แล้วก็เห็นข้างหน้าไม่ไกลออกไป ฉินมู่ไป๋ ถูกนางกำนัลคนหนึ่งประคองพาไปยังทางด้านตะวันออก

แต่ที่น่าแปลกก็คือ เท้าทั้งคู่ของฉินมู่ไป๋เหมือนลากถูอยู่บนพื้น ท่าทีเหมือนไม่สามารถเดินเองได้ เหมือนสูญเสียความรู้สึกไปแล้ว

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

ที่นี่เป็นในวัง การดูแลความปลอดภัยในวันนี้ก็เป็นความรับผิดชอบของกู้โม่หาน หากเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงฮั่นเฉิง นางกับกู้โม่หานก็จะต้องเดือดร้อนไปด้วย

“เจ้าเป็นใคร ปล่อยองค์หญิงลง” หนานหว่านเยียนตะคอกพูดสั่งนางกำนัลคนนั้น นางกำนัลคนนั้นรีบพาฉินมู่ไป๋เดินจากไปยิ่งเร็วขึ้น หนานหว่านเยียนรีบไล่ตามไป พร้อมตะโกนพูดขึ้นว่า “ทหาร มีนักฆ่า เร็ว...วู้”

แต่ยังพูดไม่จบ หนานหว่านเยียนก็ทุกคนปิดปากไว้แน่น แล้วก็ลากนางไปยังสถานที่หนึ่ง.....