ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 539

หนานหว่านเยียนสามารถหาตัวคนร้ายได้ตอนนี้?!

เล่นตลกอะไรกัน

ทุกคนต่างตกตะลึงอยู่กับที่ ได้แต่คิดว่าหนานหว่านเยียนไม่ได้สนใจเพียงแค่อวดเก่ง เอ่ยวาจาเพ้อเจอเพื่อเอาใจเหล่าทูตของแคว้นเทียนเซิ่ง

　　ฉินอี้หรานก็ตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าหนานหว่านเยียนจะกล้าคุยโวโอ้อวด จึงแค่นเสียงเย็นออกมา

“ไท่จื่อเฟยท่านพูดเองนะ”

“งั้นข้าจะรอเจ้าหาตัวคนร้ายออกมา!”

เพิ่งกล่าวจบ ผู้คนยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ได้ยินเสียงขันทีประกาศมาจากตรงประตู “ฝ่าบาทเสด็จ! ชี่กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเสด็จ...”

ดวงตากู้โม่หานพลันมืดครึ้ม เสด็จพ่อเสด็จมา...

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วขึ้นมา

ไม่ว่านางจะหาตัวคนร้ายออกมาได้หรือไม่ ถึงอย่างไรฉินมู่ไป๋ก็เสียตัวแล้ว กู้จิ่งซานไม่ชอบใจนางกับกู้โม่หานมาโดยตลอด จะต้องมาซักไซ้เอาความแน่...

ทุกคนรีบคุกเข่าทำความเคารพ “ถวายพระพรฝ่าบาท ถวายพระพรกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง!”

กู้จิ่งซานไม่สนใจทุกคน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ทันทีที่เข้ามาก็เตะกู้โม่หลิงด้วยโทสะและตำหนิติเตียน

เขาเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “เจ้าเจ็ด! เจ้ารู้ไหมว่าทำผิดร้ายแรงขนาดไหน!”

เมื่อเห็นกู้โม่หลิงถูกเตะล้ม สีหน้าชี่กุ้ยเฟยก็เริ่มน่าเกลียด มองกู้โม่หลิงอย่างเป็นกังวล

กู้โม่หลิงถูกเตะล้มลงกับพื้น แต่กลับรีบลุกขึ้นมา

“กราบทูลเสด็จพ่อ ลูกรู้ว่าผิด แต่ว่า...”

“แต่อะไร!” กู้จิ่งซานเดือดดาล ต่อหน้าพี่น้องฉินอี้หรานก็ตบหน้าเขาอย่างแรงอีกสองฉาก “ไม่สนว่ามีเหตุผลอันใด เจ้าบังอาจข่มเหงองค์หญิงฮั่นเฉิงถือเป็นการกระทำชั่วช้า! วันนี้หน้าตาของราชวงศ์แคว้นซีเหย่ล้วนถูกเจ้าทำลายสิ้นซากแล้ว!”

ขณะพูด เขาก็มองทางพี่น้องฉินอี้หรานโดยฉะเพราะฉินมู่ไป๋“ฮั่นเฉิง เป็นโอรสของข้าที่ไม่ได้ความ ข่มเหงรังแกเจ้า ข้าต้องขออภัยเจ้าแล้ว”

ฝูงชนไม่กล้าส่งเสียง แต่หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานต่างรู้อยู่ในใจ

กู้จิ่งซานทั้งเตะทั้งถีบและตบหน้ากู้โม่หลิงแล้วยังขอโทษด้วย เห็นชัดว่ากำลังปกป้องกู้โม่หลิง กลัวว่าเขาจะถูกคนของแคว้นเทียนเซิ่งไล่เบี้ย ต้องรับโทษหนักขึ้นกว่าเดิม

ซึ่งก็เป็นการรักษาหน้าตาของแคว้นซีเหย่เช่นกัน

กู้โม่หลิงกัดฟัน ไม่กล้าเปล่งเสียงอีก แต่ฉินมู่ไป๋ที่กำลังร้องห่มร้องไห้ เอ่ยอย่างขุ่นเคืองว่า “ฝ่าบาท! ท่านต้องโปรดตัดสินเพื่อฮั่นเฉิงด้วยเพคะ”

“วันนี้ฮั่นเฉิงเสียความบริสุทธิ์ ต้องการแค่ความยุติธรรม ทั้งเมื่อครู่ไท่จื่อเฟยเอ่ยว่า สามารถหาตัวผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังตอนนี้ได้! พระองค์ก็ให้นางสอบสวนเถอะเพคะ รอไท่จื่อเฟยหาเจอแล้ว ฮั่นเฉิงจะฉีกร่างมันผู้นั้นออกเป็นพันๆ ชิ้น!”

หากฉินมู่ไป๋ไม่เอ่ยยังดี แต่ทันทีที่เอ่ยขึ้นนี้ โกรธของกู้จิ่งซานยิ่งมากขึ้น

ข่าวการหลับนอนของกู้โม่หลิงกับฉินมู่ไป๋ก่อนหน้านี้ไม่นานก็มาถึงหูของพวกเขา

ตอนนั้นชี่กุ้ยเฟยร้องไห้เอ่ยกับเขาว่า กู้โม่หลิงไม่มีทางเป็นคนเช่นนี้

เขาย่อมก็ไม่เชื่อเช่นกัน จึงรีบมาอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่คิดว่าจะได้ยินฉินอี้หรานถามหาความรับผิดชอบพอดี หนานหว่านเยียนยังสาบานรับรองว่าตนเองสามารถจับตัวคนร้ายได้

หนานหว่านเยียนกำแหงมาจากไหนกัน เห็นอยู่ว่าฉินอี้หรานในเส้นตายสามวัน นางกลับถือดี บอกว่าสามารถหาผู้บงการได้ทันที

หากหาตัวไม่เจอเล่า แล้วหน้าตาราชวงศ์จะรักษาไว้ได้อย่างไร!

“องค์หญิงฮั่นเฉิงไม่ต้องกังวล ข้าจะผดุงความยุติธรรมให้กับเจ้าอย่างแน่นอน!” กู้จิ่งซานปลอบฉินมู่ไป๋สองามคำ จากนั้นจ้องมองหนานหว่านเยียน ด้วยสายตาเฉียบคมและน่าขนลุก

“ไท่จื่อเฟยเมื่อครู่เจ้าเอ่ยว่า สามารถหาตัวคนร้ายตอนนี้ได้ เจ้าจะหาอย่างไร อย่ามัวแต่คุยโวโอ้อวด แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง!”

พวกเขาเผยความไม่สบอารมณ์ ตะโกนเสียงดัง “ไท่จื่อเฟยเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับแคว้นเทียนเซิ่งของพวกข้าหรืออย่างไร”

“ใช่แล้ว องค์หญิงฮั่นเฉิงเป็นคนแคว้นเทียนเซิ่งของพวกข้า พวกข้าจะจงใจให้ร้ายองค์หญิงของตนเองได้อย่างไร”

“หยุดโวยวายได้แล้ว!” ฉินอี้หรานตำหนิเสียงเย็น “เรื่องฮั่นเฉิงหากข้าได้ยินพวกเจ้าติเตียนอีกเพียงครึ่งคำ ข้าจะลากพวกเจ้าทั้งหมดออกไปเป็นอาหารสุนัข!”

ทูตแคว้นเทียนเซิ่งทั้งหมดพลันเงียบกริบ ไม่กล้าหายใจทีเดียว

กู้โม่หานกวาดตามองบรรดาขุนนางแคว้นเทียนเซิ่งแล้วหันไปมองหนานหว่านเยียน น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นอ่อนลง “เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรอีกไหม”

หนานหว่านเยียนที่เตรียมซองหอมเสร็จแล้ว ได้ยินเข้า นางก็หันกลับไปมองนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นของกู้โม่หาน

“ไม่ต้องเพคะ ท่านอ๋องเพียงตามข้าไป พอข้าเจอตัวคนร้าย ก็นำตัวเขาไปสอบปากคำ”

“ตกลง” กู้โม่หานขานรับ โบกมือ แล้วเริ่มตรวจสอบทีละคน

นอกจากคนที่เกี่ยวข้องไม่กี่คน คนทั้งหมดล้วนต้องตรวจสอบ

กู้โม่หลิงเหลือบมองชี่กุ้ยเฟยด้วยสายตาไม่มีพิรุธ

สายตาสองคนแม่ลูกสบกัน ไม่มีความสับสนวุ่นวายใจอะไรออกมา แต่กลับนิ่งจนน่าขนลุก

หลังจากนั้น หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานก็เดินเข้าไปกลุ่มคน

หนานหว่านเยียนถือซองหอมไว้ในมือ กวาดสายตามองพวกเขาอย่างเคร่งขรึมเย็นชา

นางเอ่ยถามเสียงเย็น “ใครเป็นที่เจอความผิดปกติ ในห้องนี้คนแรก”

“ปะ เป็นพระชายาเฉิง...”