ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 547

มีข่าวเกี่ยวกับวันที่หยุนอี่ว์โหรวร่วมหลับนอนกับกู้โม่หานแล้วหรือ?

ดวงตาของหนานหว่านเยียนเป็นประกาย “เจ้าว่ามา”

เซียงอวี้มองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างระมัดระวัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

“คืนนั้น พระชายารองหยุนไปที่เรือนของท่านอ๋องจริงๆ”

“แต่ก่อนหน้านั้น พระชายารองหยุนได้ไปตามหาหวางหมัวมัวที่เรือนจิ้งฉานก่อน ตอนนั้นนางบอกหวางหมัวมัวว่าท่านอ๋องเกิดเรื่อง ขณะนั้นเป็นเวลายามสอง พูดจบหวางหมัวมัวก็จัดการให้นางไปที่เรือนซีเฟิง จากนั้นก็อยู่กับท่านอ๋อง…”

คำพูดตอนท้าย เซียงอวี้ไม่ได้พูด ถึงอย่างไรทุกคนก็รู้เรื่องหยุนอี่ว์โหรวร่วมหลับนอนกับกู้โม่หานอยู่แล้ว

แต่ว่า เซียงอวี้ก็มีบางอย่างไม่เข้าใจ

ทั้งๆ ที่วันนั้นเวลายามสอง ท่านอ๋องอยู่กับพระชายา ตอนที่พระชายากลับเรือนเซียงหลินก็เป็นเวลายามห้าแล้ว

เกิดอะไรขึ้นในระหว่างนั้นกันแน่?

หรือว่าท่านอ๋องสามารถอยู่ร่วมกับพระชายาและพระชายารองหยุนได้ในเวลาเดียวกัน…

เป็นไปได้อย่างไร?!

หนานหว่านเยียนฟังเซียงอวี้พูดจนจบ ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏขึ้นในแววตา

นางเม้มริมฝีปากแดง กำนิ้วเรียวยาวแน่น

“แล้วนางรู้ได้ยังไงว่ากู้โม่หานถูกวางยา?”

เซียงอวี้ได้สติกลับมาทันที แล้วเอ่ยอย่างเคารพ “ว่ากันว่า นางขอร้องให้หมอประจำจวนบอกนาง”

“หยุนอี่ว์โหรวขอร้องหมอประจำจวน?” ทันใดนั้น หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะออกมาทันที ดวงตางดงามเต็มไปด้วยความเย็นชา “เกรงว่าพวกเขาจะสมคบคิดกันมานานแล้ว”

เพราะตอนนั้นฉินมู่ไป๋เป็นคนวางยาพิษกู้โม่หาน เรื่องแบบนี้เขาจะไม่ยอมให้ใครในจวนเที่ยวพูดไปข้างนอกเป็นอันขาด ในเมื่อหมอประจำจวนบอกหยุนอี่ว์โหรวได้ นั่นหมายความว่าหมอประจำจวนเป็นคนของหยุนอี่ว์โหรว

และจากการคาดการณ์นี้ คืนนั้นหยุนอี่ว์โหรวน่าจะร่วมหลับนอนกับกู้โม่หานจริงๆ

เซียงอวี้รู้บ้างไม่รู้บ้าง กะพริบตาอย่างงุนงง “พระชายา ท่านหมายความว่ายังไง?”

หนานหว่านเยียนจิตใจว้าวุ่น ดูหดหู่อย่างบอกไม่ถูก นางพยายามข่มความไม่พอใจ ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม “ไม่มีอะไร ข้าแค่รู้สึกว่า ตัวเองประเมินหยุนอี่ว์โหรวต่ำเกินไป เจ้าไปพักผ่อนได้แล้ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อย”

“ไม่เหนื่อยๆ เจ้าค่ะ!” เซียงอวี้รีบส่ายหน้า ขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นสีหน้าของหนานหว่านเยียนดูไม่ค่อยดีนัก จึงไม่ได้พูดอะไรมากในตอนท้าย ถอยออกไปอย่างรู้จักวางตัว

แต่หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งก็ไม่มีเงื่อนงำใดๆ ความรู้สึกไม่สบายใจและหงุดหงิดได้พลุ่งพล่านออกมา พูดยากว่าเป็นเพราะไม่สามารถวิเคราะห์คู่ต่อสู้ได้ หรือเพราะเหตุผลอื่น ที่ทำให้หงุดหงิดว้าวุ่นใจแบบนี้

หลังจากนั้นไม่นาน หนานหว่านเยียนก็หยุดคิดเรื่องเหล่านี้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ นางก็มุดต้วเข้าไปในผ้าห่มกอดสองสาวไว้

เด็กหญิงทั้งสองนอนหลับฝันหวาน สัมผัสอันนุ่มนวลทำให้จิตใจของหนานหว่านเยียนสงบลงมาก ค่อยๆ ผล็อยหลับไปสู่ดินแดนแห่งความฝัน…

ในอีกด้านหนึ่ง หลังแยกจากหนานหว่านเยียนแล้ว กู้โม่หานก็ไปหาเซียวลี่

“เรื่องคนของสำนักอู๋หยิ่ง สืบไปถึงไหนแล้ว?” กู้โม่หานเอามือทั้งสองไพล่หลัง นัยน์ตาเรียวยาวเย็นชาให้ความรู้สึกน่าสะพรึงกลัวเล็กน้อย

เซียวลี่ประสานมือคำนับด้วยความเคารพ แต่กลับดูเก้ๆ กังๆ “ทูลท่านอ๋อง ข้าน้อยกับพี่น้องค่ายเสินเชื่อจำนวนมากได้ทำการสืบสวนในเมืองหลวง แต่...เวลาน้อยเกินไป ยังสืบไม่พบขอรับ”

คิ้วและตาละเอียดอ่อนของกู้โม่หานเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องสืบเรื่องอื่นแล้ว พุ่งเป้าไปที่ท่านอ๋องเจ็ด ยิ่งเร็วยิ่งดี”

“ท่านอ๋องเจ็ด?” เซียวลี่ถึงกับตกตะลึงอย่างเห็นได้ ถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ต้องรู้ว่า ท่านอ๋องเจ็ดมีชื่อเสียงในด้านการเป็นหนอนหนังสือที่รักหนังสือยิ่งชีพในเมืองหลวง แล้วเขาจะเกี่ยวข้องกับสำนักอู๋หยิ่งได้อย่างไร?

กู้โม่หานไม่พูดมาก แค่ชายตามองเขาอย่างเย็นชา “ไปสืบ…”