ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 554

นางจ้องมองหนานหว่านเยียน ริมฝีปากขยับไปมาเหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"เหนียงเหนียง!" ทันใดนั้น หวางหมัวมัวก็เหงื่อออกท่วมไปทั้งตัว และก็ไม่ได้สนใจเรื่องแก้วเก็บอุณหภูมิอีกต่อไป

แย่แล้ว!

เหนียงเหนียงได้รับความกระทบกระเทือนมากเกินไป เริ่มมีอาการต่อต้านและขัดขืนพระชายาแล้ว!

นางกําลังจะเอ่ยปากขอให้หนานหว่านเยียนออกไป ก็เห็นหนานหว่านเยียนโค้งคำนับทันที และยื่นมือไปทางหยีเฟย...

"พระชายา! หยุดเดี๋ยวนี้! สถานการณ์คับขันหวางหมัวหมัวรีบดึงแขนเสื้อของหนานหว่านเยียนไว้ นางไม่ได้คำนึงถึงความเคารพอะไร กล่าวออกมาด้วยความกังวล "จู่ๆ บ่าวก็นึกขึ้นได้ วันนี้ยังไม่ได้ทพการนวดรักษาให้เหนียงเหนียง บ่าวเห็นว่าท่านตรวจอาการพอประมาณแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า ทางนี้ปล่อยให้บ่าวจัดการก็ได้เจ้าค่ะ"

ความจริงแล้วหนานหว่านกำลังสงสัยท่าทางที่ผิดปกติของหยีเฟย กำลังจะยื่นมือไปจับชีพจรของหยีเฟย แต่ถูกหวางหมัวมัวห้ามไว้อย่าไม่ทันตั้งตัว และก็ตกใจด้วยเช่นกัน ถูกยายหวังจับได้อย่างไม่คาดคิด และก็ตกใจเช่นกัน

นางมองไปยังหวางหมัวมัวที่ดูวิตกกังวลแต่ไม่กล้าพูดอะไร จากนั้นก็มองยังยังหยีเฟยอีก นางขมวดคิ้ว "แต่ข้าเห็นว่าอาหารขอหยีเฟยแปลกมาก ในตอนนี้ดูเหมือนว่านางไม่ได้กลัวข้า แต่เป็นเพราะ...ตื่นเต้นหรือ?

"กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเสด็จแม่ค่อนข้างแข็ง หวางหมัวมัวเจ้าไม่ต้องกังวล ให้ข้าช่วยเสด็จแม่ดูหน่อน เพื่อเป็นการยืนยัน"

ทันทีที่หนานหว่านเยียนพูดจบ หยีเฟยก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น กล้ามเนื้อบริเวณรอบริมฝีปากกระตุก ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ใช่ แลดูน่ากลัว

หวางหมัวมัวกระวนกระวายใจ เหนียงเหนียงยิ้มที่ไหนกัน!

เห็นๆ อยู่ว่าตกใจจนเป็นบ้าไปแล้ว!

หากเหนียงเหนียงตกอยู่ในอาการโคม่าอีกครั้ง นางก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่จริงๆ แล้ว

อย่างไรเสียนางคอยปกป้องเหนียงเหนียงมานานกว่าสิบปี ชีวิตที่ยากลําบากเช่นนี้ ท่านอ๋องจะทรมานเพียงใด นางรู้ดีกว่าใคร!

ต่อให้ล่วงเกินหนานหว่านเยียน นางก็ไม่สามารถปล่อยให้หนานหว่านเยียนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป!

หวางหมัวมัวปกป้องร่างของหยีเฟยอย่างสิ้นหวัง บังไว้ไม่ให้เห็นหนานหว่านเยียน "พระชายา ท่านกลับไปก่อนเถิด ที่นี้มีข้าอยู่ ท่านวางใจได้!"

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองไปยังหวางหมัวมัวที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ท้ายที่สุดก็ประนีประนอมกันได้

"งั้นก็ได้ ข้าจะกลับไปก่อน หาดหยีเฟยมีอะไรผิดปกติ เจ้าค่อยส่งคนมารายงานข้า"

"หลังจากนี้ ข้าจะให้เซียงเหลียนส่งใบสั่งยาใบใหม่มาให้"

แม้วนางจะรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวและท่าทางของหยีเฟยมีบางอย่างผิดปกติ อาจจะมีอะไรเข้าใจผิด แต่นางก็รู้ว่าหวางหมัวมัวอยากที่จะปกป้องนายท่านตัวเอง ดังนั้นนางจึงไม่อยากให้หวางหมัวมัวลำบากใจ

ตกลงแล้วหยีเฟยชอบนางหรือเกลียดนางกันแน่ รอให้หยีเฟยพูดได้ก็จะได้รู้

"ขอบพระทัยพระชายาเจ้าค่ะ" หวางหมัวมัวเมื่อเห็นว่าพระชายาให้ความร่วมมือกับนางและจากไป ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของนางยังคงรู้สึกผิดเล็กน้อย "บ่าวดูแลนหยีเฟยเหนียงเหนียงอยู่ ไม่ได้ออกไปส่ง ท่านกลับดีๆ นะเจ้าคะ"

หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปากไปมา หันหลังและจากไป

ทันทีที่นางจากไป หวางหมัวมัวก็หันไปมองหยีเฟย

ใบหน้าของหยีเฟยค่อยๆ สงบนิ่งลง ไม่หายใจถี่อีก หวางหมัวมัวกล่าวอย่างเสียใจ "เหนียงเหนียง..."

หวางหมัวมัวก็ยิ่งมีความมั่นใจว่าตัวเองทายถูก จะต้องเป็นเพราะหนานหว่านเยียนอย่างแน่นอนหยีเฟยถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนั้น

แต่หากไม่มีหนานหว่านเยียน หยีเฟยก็อาจจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้ หนานหว่านเยียนเป็นคนของจวนเฉิงเซี่ยง จวนเฉิงเซี่ยงเป็นศัตรูสำคัญของหยีเฟยและท่านอ๋อง

"หว่านเยียน ถึงแม้เจ้าจะเป็นของจวนเฉิงเซี่ยง แต่ข้าจะไม่ทําร้ายเจ้า"

เขาแค่ไม่ต้องการให้หนานฉีซานมีความสุข ไม่อยากให้คนที่ข่มเหงเสด็จแม่มีความสุข เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้นางเกี่ยวข้อง!

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว และดึงมือกลับมาอย่างแรง

"ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ทําร้ายข้า เรื่องของจวนเฉิงเซี่ยง เจ้าอยากจัดการอย่างไรก็จัดการอย่างนั้น ข้าและเฉิงเซี่ยงความสัมพันธ์ไม่ค่อยดี ข้าไม่สนใจเรื่องเมื่อคนหนึ่งถูกจัดการจะทำให้อีกคนเดือดร้อนไปด้วยหรอก แต่ข้าต้องเตือนเจ้าว่า ในตอนนั้นที่เสด็จแม่ของเจ้าเกิดเรื่อง เฉิงเซี่ยงอาจจะรู้เบื้องหลัง"

ตอนแรกที่พวกเขาพาหยีเฟยกลับจวน เฉิงเซี่ยงก็บอกนาง เรื่องราวในวังนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกเขาคิด หลายสิ่งหลายอย่างไม่ควรถูกบดบังด้วยภาพลวงตาผิวเผิน

นี่แสดงให้เห็นว่าเฉิงเซี่ยงรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง

ฝ่ามือของกู้โม่หานว่างเปล่า ดวงตาเย็นชาของเขามีความมืดมนแวบขึ้นมา แต่หลังจากได้ยินคําพูดของหนานหว่านเยียน หางคิ้วของเขาก็กดต่ำลง "ข้าเข้าใจ"

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจความจริงในอดีตอีกต่อไป พระชายาฟื้นแล้ว นางไม่พอใจหนานหว่านเยียน เขาจะต้องรีบจัดการเรื่องนี้

ขาจ้องหนานหว่านเยียนเขม็ง ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

"ช่วงนี้ เสด็จแม่ทางนี้ข้าจะดูแลเอง หากเจ้าว่าง ก็ไปดูเสิ่นอี่ว์เถิด"

"จนตอนนี้เขายังไม่ได้ฟื้นคืนความทรงจําเกี่ยวกับวันนั้น หากเขาสามารถฟื้นคืนได้ หลายสิ่งหลายอย่างจะสามารถแก้ไขได้"

เมื่อพูดถึงเสิ่นอี่ว์ หนานหว่านเยียนก็รู้สึกหวาดผวาอย่างบอกไม่ถูก อย่างไรเสียเสิ่นอี่ว์แกล้งทำเป็นสูญเสียความทรงจำ

กู้โม่หานกลับจ้องมองนาง และพูดขึ้นอีก: "วิชาแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยม เสิ่นอี่ว์... "