ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 579

ต่อให้ท่านอ๋องไม่รักพระชายารองหยุนแล้ว แต่เด็กในท้อง คงไม่มีทางปล่อยปละไม่สนใจหรอกกระมัง

หยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์รึ

ดวงตากู้โม่หานสั่นไหวทันที ชะงักไปด้วยความไม่เชื่อ

หนึ่งเดือนนี้เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องหยุนอี่ว์โหรวกับเขาแม้แต่น้อย จึงไม่ได้สนใจอีก

เพราะเขามักคิดว่าคืนนั้น คนที่อยู่ข้างกายเขาไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรว

แต่ตอนนี้หยุนอี่ว์โหรวกลับกำลังตั้งครรภ์ งั้น...หมายความว่า เรื่องคืนนั้น ไม่เกี่ยวข้องกับหนานหว่านเยียนจริงๆ...

กู้โม่หานกระชับมือเรียว พูดกับรองแม่ทัพอวี๋ที่กำลังมึนงงว่า “เหล่าอวี๋ รีบเข้าวังไปตามคนของสำนักหมอหลวงมา!”

รองแม่ทัพอวี๋ตกตะลึง ตอบรับว่า “ตามหมอหลวงเจียงมาใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

กู้โม่หานกลับพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “เรียกเพิ่มมาอีกสองคน”

หยุนอี่ว์โหรวไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรวที่แสนดีเหมือนตอนนั้นตั้งนานแล้ว เรื่องการตั้งครรภ์ รับประกันไม่ได้ว่าไม่ใช่การรวมหัวกับหมอเจิ่งมาหลอกลวง...

ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงความเย็นชาสุมอยู่บนใบหน้าเขา

รองแม่ทัพอวี๋เห็นกู้โม่หานไม่ค่อยยินดี ก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน

“ข้าน้อยจะจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ปี้หยุนก็ตกตะลึง กัดฟันถามว่า “ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้ท่านไม่ไปดูพระชายารองที่เรือนจู๋หลานหรือเพคะ”

หมอเจิ่งก็ยืนยันแล้วว่าเป็นชีพจรคู่ เหตุใดต้องเรียกหมอหลวงอีกทั้งยังเรียกหมอหลวงมาตั้งสามคน

นี่คือห่วงใยที่ท่านอ๋องมีต่อพระชายารองหยุนโดยเฉพาะงั้นรึ

กู้โม่หานไม่ได้ส่งเสียง ดวงตาแหลมคมเหมือนมีดทิ่มแทงปี้หยุน

ปี้หยุนพลันเงียบเสียงทันที ไม่กล้าหายใจแรง

อยู่นิ่งอย่างยอมตาม

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป รองแม่ทัพอวี๋ที่เหงื่อโทรมกายก็พาหมอหลวงทั้งสามคนเข้ามาอย่างเร่งรีบ

กู้โม่หานกวาดตามองหมอหลวงชราทั้งสามท่าน ถึงเปิดริมฝีปากบาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกัน”

ไม่ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะโกหกหรือไม่ แค่หมอหลวงพวกนี้ ตรวจสอบก็รู้แล้ว

ทุกคนฟังคำสั่ง เดินไปเรือนจู๋หลาน ตามการนำของปี้หยุน

หนานหว่านเยียนที่ยังไม่รู้เรื่องนี้ กำลังรับประทานอาหารอยู่ที่เรือนเซียงหลิน

เด็กทั้งสองคนถูกพาไปเข้าเรียนช่วงเช้า เซียงอวี้ที่รับใช้อยู่ข้างกายนาง กลับมีสีหน้าเป็นกังวล

เซียงอวี้มองใบหน้าซีดเซียวอ่อนล้าของหนานหว่านเยียน อดพูดไม่ได้

“พระชายา ช่วงนี้เช้ามาท่านมักจะอาเจียน ทั้งขี้เซา และยังวิ่งเข้าห้องน้ำบ่อยอีกด้วย ท่านรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่ เรียกหมอไหมเพคะ”

เป็นความจริงที่ช่วงนี้หนานหว่านเยียนรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ได้เอามาใส่ใจ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“ตัวข้าก็เป็นหมอ ยังต้องเรียกใครมาตรวจอีก เพียงรู้สึกไม่ค่อยสบายเล็กน้อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

เซียงอวี้มองท่าทางไม่สนใจของหนานหว่านเยียน สีหน้ายุ่งเหยิงมาก

“แต่บ่าวคิดว่า อาการของท่าน ล้วนเป็นอาการพบบ่อยของสตรีที่กำลังตั้งครรภ์ ท่านคงไม่ได้ ตั้งครรภ์หรอกนะเพคะ”

เมื่อพูดจบ หนานหว่านเยียนแทบจะสำลักน้ำ เอ่ยปฏิเสธโดยตรง “จะเป็นไปได้ยังไง ข้ายังไม่...ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางตั้งครรภ์ การอาเจียนกับขี้เซา ไม่ใช่ว่าจะเป็นการตั้งครรภ์ไปหมดนะ”

นางงยังไม่หลับนอนกับบุรุษ สตรีคนเดียวไม่สามารถสืบพันธุ์แบบไม่อาศัยเพศได้

แต่หลังถูกเซียงอวี้เอ่ยเตือน คลื่นแห่งความสงสัยก็ท่วมท้นอยู่ในใจหนานหว่านเยียน

ช่วงนี้ระดูนางไม่มาแล้ว

อาการพวกนี้ของนาง ก็สามารถบอกว่าอาการของการตั้งครรภ์ได้

ทีแรกนางเดาไม่ออกว่ากู้โม่หานกำลังคิดอะไรอยู่ จึงแสร้งทำเป็นร้องไห้ดีใจ ขณะพูดก็เดินลงมาจากเตียง

“โหรวเอ๋อร์ถวายพระพรท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ท่านไม่ได้มาหาโหรวเอ๋อร์นานแล้วนะเพคะ”

กู้โม่หานชำเลืองมองหยุนอี่ว์โหรว ไม่เจอกันหนึ่งเดือน เหมือนนางจะผอมลงไปนิดหน่อย สีหน้าก็ไม่ค่อยดี แต่ร่างกาย กลับค่อยๆ อวบขึ้นมา

เขารู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนใจหยุนอี่ว์โหรว แล้วเอ่ยว่า “หมอหลวงเจียง”

หมอหลวงเจียงเข้าใจในทันที “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

เมื่อพูดจบ เขาก็เอ่ยกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างนอบน้อม “พระชายารองหยุน โปรดนั่งลง ให้กระหม่อมตรวจดูอาการหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

แม้หยุนอี่ว์โหรวจะโกรธที่กู้โม่หานไม่แยแสต่อนางเช่นนี้ แต่นางก็นั่งลงอย่างร่วมมือ “ได้ ลำบากพวกหมอหลวงแล้ว”

ขณะหยุนอี่ว์โหรวให้ความร่วมมือหมอหลวงตรวจดู ก็มองหมอหลวงด้วยความรัก ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งและความเสียใจ

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์รู้ว่าท่านผิดหวังต่อโหรวเอ๋อร์ แต่วันนี้ท่านมาหาโหรวเอ๋อร์นั้น โหรวเอ๋อร์ดีใจมากจริงๆ”

กู้โม่หานไม่พูดอะไรสักคำ เขาหรี่ตามองหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าเขา ราวกับต้องการจ้องนางทะลุ

หยุนอี่ว์โหรวเห็นดังนั้น ก็กัดริมฝีปาก ก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก

หมอหลวงเจียงที่ตรวจให้หยุนอี่ว์โหรวก่อน ขมวดคิ้วมุ่น

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้น เรียกหมอหลวงอีกสองคนมา “พวกเจ้าก็ลองตรวจพระชายารองหยุนดู”

หมอหลวงทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้าตามลำดับ ตรวจอาการ แล้วกลับไปข้างกายหมอหลวงเจียงทีละคน พูดคุยถึงอาการของหยุนอี่ว์โหรวครู่หนึ่ง

หยุนอี่ว์โหรวไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ทั้งไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

กู้โม่หานกำมือแน่นจนขาวซีด น้ำเสียงแฝงความเย็นชา มีความกดข่มเหนือคณา

“เป็นอย่างไร”