ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 644

ภรรยาท่านแม่ทัพยิ้มน้อยยิ้มใหญ่“และรีบกำหนดงานแต่งงานซะ จวนแม่ทัพของพวกข้าจะได้เป็นสถานที่จัดงานที่ดีและยิ่งใหญ่!”

อะไรนะ?!

พาหนานหว่านเยียนเข้าวัง?!

นี่มิเท่ากับกลับไปในดงหมาป่าหรือ

เสียงในลำคอของหยุนเหิงแทบจะกระโดดออกมา รีบเอ่ยว่า“ท่านแม่ เหตุการณ์เช่นนี้ ถึงเวลานั้นล้วนเป็นผู้หญิง ข้าเป็นบุรุษเพียงผู้เดียว เกรงว่าจะมิเหมาะสม”

“และอีกอย่าง พวกข้ามีเวลาส่วนตัวอีกมากที่จะพานางไปให้ไทเฮาได้เชยชม เหตุใดถึงจะต้องไปในวันรุ่งขึ้นด้วย นางก็ยังมิได้เตรียมตัว เมื่อถึงเวลานั้นได้ทำให้ไทเฮาขุ่นเคือง จะมิเป็นการดีนัก”

ภรรยาท่านแม่ทัพเถียงกลับมาว่า“มิได้ เจ้าต้องไปในวันรุ่งขึ้นเท่านั้น”

“เจ้ามิรู้หรือ ฮองเฮาตายไปสองเดือนแล้ว วันรุ่งขึ้นเป็นงานเลี้ยงชมดอกไม้ มิใช่เพราะจะให้ฮ่องเต้เลือกนางสนม แต่เป็นการแต่งตั้งโหรวเฟยนั่น”

“เจ้าเป็นแม่ทำน้อยมิเข้าวังเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย หาต่อไปเกิดเรื่องอันใดขึ้นมา จะถูกลงโทษเอาได้! และอีกอย่าง หายังมิรีบกำหนดงานแต่งกับหญิงในใจเจ้า ก็จะปิดมิอยู่แล้ว”

ท้องก็ใหญ่เยี่ยงนี้แล้ว ยังจะประวิงเวลามิยอมไปสู่ขอ เจ้าเด็กโง่หยุนเหิงนี่กำลังรอสิ่งใดอยู่?

เรื่องราวก็พูดมาจนถึงขั้นนี้แล้ว หากหยุนเหิงจะยังคงปฏิเสธต่อไป มันก็จะดูแปลก

“ก็ได้ ข้าเข้าใจแล้วท่านแม่ วันรุ่งขึ้นข้าจะพานางเข้าวัง”

ภรรยาท่านแม่ทัพเผยรอยยิ้มทันที“เจ้าทำถูกแล้ว นี่สิถึงจะเป็นลักษณะที่บุตรของจวนแม่ทัพควรจะเป็น”

หลังจากนั้น นางก็หันไปยิ้มให้หนานหว่านเยียน“แม่นาง พวกเจ้าคุยกันไปเถิด แม่ขอตัวก่อน”

“ฮูหยินเดินทางดีๆ”หนานหว่านเยียนยิ้มตอบรับ แต่ก็ยังคงมิเงยหน้าขึ้นมา

รอจนกระทั่งภรรยาท่านแม่ทัพเดินหายไปสุดสายตา หยุนเหิงจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เฟิงยางมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่จริงจัง“จวิ้นจู่ ตอนนี้ควรทำเช่นไรดี?”

“มิง่ายเลยที่ท่านจะหนีออกมาจากวังได้ หาว่ากลับเข้าวังแล้วถูกคนจำได้ นั่นก็ยุ่งยากแล้ว”

ความรับผิดชอบของนางคือคอยปกป้องจวิ้นจู่ เพื่อความปลอดภัยของอนาคตฮองเฮาของแคว้นต้าเซี่ย จะมิยอมให้เกิดปัญหาใดๆ ขึ้นกับจวิ้นจู่เป็นแน่

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเกินจากที่นางคาดการณ์ไว้มาก

หยุนเหิงกระโดดออกมาอย่างกระวนกระวาย อธิบายต่อหนานหว่านเยียนไปว่า“ขออภัยขออภัย ฮองเฮาเหนียงเหนียง ข้าคิดมิถึงจริงๆ ว่าท่านแม่ข้าจะมา”

“ข้าก็มิอยากทำให้ท่านตกอยู่ในอันตราย แต่ว่า หากข้ามิได้ใช้กลอุบายหลอกแม่ข้าไปนั้น นางจะต้องสงสัยเป็นแน่...”

หนานหว่านเยียนฟังความวิตกและความกังวลของสองคนที่อยู่ด้านข้าง ในใจกลับเกิดความคิดที่ต่างกันออกไป

บางทีการเข้าวังครานี้ อาจจะเป็นโอกาส

เพราะตอนนั้นนางก็มิเข้าใจ ว่าทำไมเกี๊ยวน้อยจู่ๆ ถึงได้สะบัดมือออกและวิ่งกลับไป เป็นเพราะนางมิอยู่ หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น?

เข้าวังครานี้ นางมิเพียงจะเข้าใจความคิดของลูก และยังมีโอกาสได้พาลูกออกมาด้วย

“เฟิงยาง แม่ทัพน้อย มิเป็นไร วันรุ่งขึ้นข้าจะจัดการตนเอง มิทำให้ผู้อื่นจำได้เป็นแน่”

นางสวมเสื้อผ้าที่แสนจะธรรมดา หยุนเหิงถามอย่างสงสัยว่า“ท่านเป็นใคร ฮองเฮาเหนียงเหนียงเล่า?”

สาวใช้หัวเราะเบาๆ และพึงพอใจกับการตอบสนองของหยุนเหิงมาก“เป็นข้านี่แหละ”

อะไรนะ?!

หยุนเหิงมองหนานหว่านเยียนที่อยู่ตรงหน้าเขาที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างตกใจ ตกตะลึงจะพูดมิออก“ท่านคือฮองเฮาเหนียงเหนียง?!”

เปลี่ยนหน้าได้ภายในคืนเดียว หาว่านางมิพูด เขาก็มิอาจจะมองออกได้!

“ฝีมือการแต่งหน้าของเฟิงยางยอดเยี่ยมแท้ แม้กระทั่งเจ้ายังจำมิได้ นั่นแปลว่ามิมีปัญหาใด”หนานหว่านเยียนจะเข้าวัง แน่นอนว่านางจะไม่เข้าไปแบบซึ่งๆ หน้า นางได้เตรียมการไว้แล้ว ตั้งใจเลือกเสื้อผ้าที่หลวงเป็นพิเศษ เพื่อปกปิดท้องน้อยที่กำลังตั้งครรภ์ของนาง“เรื่องมิควรช้า พวกข้าเข้าวังเถิด”

หยุนเหิงยังคงชื่นชมฝีมือการแต่งหน้าของเฟิงยาง“พะยะค่ะ”

ก่อนออกจากประตู หนานหว่านเยียนได้กันไปกำชับกับหยุนเหิงอีกครา“ท่านแม่ทัพน้อย วันนี้ข้าและเฟิงยางเป็นคนรับใช้ของท่าน ข้าจะพยายามสุดความสามารถที่จะมิสร้างปัญหาให้ท่าน”

หยุนเหิงกลับมิสนใจสิ่งนี้“มิเป็นไร ทำตามที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงสั่งเลย ถูกแล้ว หลังจากเข้าวัง ข้าจะเรียกท่านว่าไป๋จื่อแล้วกัน แม่นางเฟิงยางก็ยังเป็นเฟิงยาง”

“อืม”หนานหว่านเยียนพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม ชื่อไป๋จื่อนี้ นางกลับชอบเสียจริง

สามคนได้เข้าไปที่ประตูวัง หนานหว่านเยียนก็ได้เห็นใบหน้าที่นางคุ้นเคย

ดวงตาสีเข้มของนางเกิดการสั่นไหว รีบก้มหัวลงทันที...