ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 668

งานเลี้ยงมาถึงจุดนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินการต่อ

กู้โม่เฟิงชวนให้ทุกคนออกไป ส่วนทุกคนต่างเดาว่าไป๋จื่อคนนี้จะเป็นอะไรไปในวันต่อไป มองไปที่หยุนเหิงอย่างเห็นอกเห็นใจ จากนั้นก็ออกจากโต๊ะอย่างเงียบ ๆ

กู้โม่หานจ้องมองที่หยุนเหิงซึ่งยังยืนอยู่ที่นั่นไม่ยอมขยับ ดวงตาที่แคบยาวและเฉียบคมของเขาปราศจากอารมณ์ใดๆ และริมฝีปากบางของเขาก็แยกออกจากกัน

“ทำไมแม่ทัพน้อยยังไม่จากไป อยากให้ข้าไปส่งเองหรือ?”

หยุนเหิงมองไปที่หนานหว่านเยียน และเมื่อเขาเห็นหนานหว่านเยียนส่ายหัวเล็กน้อยส่งสัญญาณให้ เขาก็กัดฟันอย่างกลัว "กระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมแค่อยากมองไป๋จื่ออีแวบหนึ่ง”

“หวังว่าไป๋จื่ออยู่ในวังจะไม่สร้างปัญหาให้กับฝ่าบาทด้วย กระหม่อมขอกลับไปก่อน”

พอพูดจบ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไป เฟิงยางอยากอยู่ต่อ แต่คนนอกวังจะเพิกเฉยไม่ได้ คืนนี้นางต้องออกไป หากฝ่าบาทก่อเรื่องที่โหดร้าย นางยังสามารถวางแผนอะไรไว้ได้ .

ดังนั้นนางจึงตามหยุนเหิงจากไป

หลังจากที่ฝูงชนแยกย้ายกันไป กู้โม่หานก็ก้มลงและกอดเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา และเดินไปที่ด้านนอกห้องโถงอย่างไม่หยุดยั้ง

เขาไม่ได้หันกลับไป หนานหว่านเยียนไม่สามารถเห็นสีหน้าของเขาอย่างชัดเจนได้ แค่ได้ยินเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ตามมา”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วเบา ๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ไล่ตามด้วยก้าวเล็ก ๆ

ช่างมันเถอะ จะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้ และนางก็อยากดูว่าเขาคิดหรือแผนการอะไรบางอย่างอย่างลับ ๆ

จากมุมหางตา เหลือบไปเห็นนางตามหลังเขา ดวงตาที่ยาวแคบของผู้ชายเต็มไปด้วยประกายไฟ และเขายิ้มเบา ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มอย่างสบายใจในรอบสองเดือนที่ผ่านมา

ในห้องโถง กู้โม่เฟิงกอดหลินเอ๋อร์ซึ่งตื่นขึ้นมาอยากพบเขาและเดินออกจากห้องโถงไป

หยุนอี่ว์โหรวมองที่กู้โม่เฟิงพาหลินเอ๋อร์ออกไปอย่างไม่ละสายตา นางเหม่อลอยเล็กน้อย ปี้หยุนเรียกจากด้านข้างมาหลายครั้ง นางถึงจะรีบฟื้นสติและตามกู้โม่หานไป

หยุนอี่ว์โหรวเดินผ่านหนานหว่านเยียนโดยตรง และเดินไปที่ด้านข้างกู้โม่หาน การขมวดคิ้วและรอยยิ้มทุกครั้งของนางนั้นอ่อนโยนสุภาพดี ราวกับว่านางเป็นเจ้าของของวังอยู่แล้ว

นางมองไปด้านข้างที่หนานหว่านเยียนผู้ซึ่งก้มหน้าและไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของนางซ่อนความโหดร้ายเกรี้ยวกาจ จากนั้น หยุนอี่ว์โหรวแสร้งทำเป็นสุภาพเรียบร้อยยิ้มให้กู้โม่หาน และพูดแบบคิดเอาเองว่า "ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าก็พาแม่นางไป๋จื่อคนนี้ไปพักที่เรือนผิงอวี้กันเถอะ”

"ที่นั่นเงียบสงบและสะดวกสบาย เกือบจะไม่มีคนไปรบกวน นอกจากนี้ยังใกล้กับตำหนักหยูซินที่องค์หญิงใหญ่อานผิงอาศัยอยู่ในตอนนี้ จึงสะดวกสำหรับแม่นางไป๋จื่อกับองค์หญิงใหญ่อานผิงที่จะเดินเล่นและพูดคุยกันได้"

เกี๊ยวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หาน และจ้องมองที่หยุนอี่ว์โหรวซึ่งกำลังเสแสร้งอย่างโกรธ ๆ และหันหน้าหนี ปฏิเสธที่จะตอบกลับอะไร

กู้โม่หานไม่ได้ส่งเสียงเช่นกัน ดวงตาที่สวยงามที่ยาวแคบของเขาจ้องตรงไปที่ถนนข้างหน้า และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย

เมื่อเห็นว่ากู้โม่หานไม่ได้คัดค้าน หยุนอี่ว์โหรวจึงคิดว่าเขายอมรับในการจัดการของนาง ดังนั้นจึงมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างอ่อนโยนด้วยและชื่นชม ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเห็นชอบ

“แต่ว่า หม่อมฉันก็ไม่ได้คาดคิดว่าแม่นางไป๋จื่อจะมีทักษะทางหมอที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้”

จากนั้น เขาก็จ้องไปที่ปี้หยุนที่ตามมาข้างหลัง "ยังไม่พาคุณหนูของเจ้ากลับไปพักผ่อนหรือ?"

ปี้หยุนกลัวมากจนก้าวไปข้างหน้าทันที "รับทราบ"

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวแข็งทื่อ ดวงตาของนางสื่อความไม่เต็มใจและอิจฉาอยู่บ้าง แต่นางยังคงแสร้งทำเป็นใจเย็นและพยักหน้า "เป็นหม่อมฉันล่วงเกินไปแล้ว ไม่ทราบว่าฝ่าบาทได้ตัดสินใจเองไปแล้ว หม่อมฉันขอโทษด้วย"

กู้โม่หานจ้องมองนางอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร และอุ้มเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเขาเดินจากไป

หนานหว่านเยียนไม่ได้แม้แต่จะมองที่หยุนอี่ว์โหรว และเดินตามกู้โม่หาน

เฉินกงกงรีบทำความเคารพต่อหยุนอี่ว์โหรว และตามอย่างใกล้ชิด

หยุนอี่ว์โหรวคุ้นเคยกับการถูกกู้โม่หานเพิกเฉย แต่เขากำลังปกป้องคนธรรมดาสามัญและทำกับนางอย่างหยาบคายมาก ก็เห็นได้ชัดว่าเหยียบหน้านางอยู่

หยุนอี่ว์โหรวกำมือในแขนเสื้อแน่น ใบหน้าในปกติที่น่าสมเพช ปรากฏความโกรธและความไม่เต็มใจขึ้นมา

ปี้หยุนหวั่นใจและวิตกกังวลอยู่บ้าง และมองไปที่กู้โม่หานที่ถอยกลับไป จากนั้นก็มองไปที่หยุนอี่ว์โหรว และถามอย่างระมัดระวังว่า "เหนียงเหนียง ควรทำอย่างไรดีด้วย"

“แม้ว่าอีตัวที่ชื่อไป๋จื่อคนนี้จะดูธรรมดาไม่สวยเลย เทียบกับเหนียงเหนียงไม่ได้หนึ่งในหมื่น แต่นางก็สามารถให้ฮ่องเต้เปิดปากให้นางไว้ต่อได้ และองค์หญิงใหญ่อานผิงก็ชอบไป๋จื่อผู้นี้มากเช่นกัน”

"ต่อไป นางจะกลายเป็นอุปสรรค์ของพวกข้าหรือเปล่า"