ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 707

ครั้งนี้ต่อให้เขาต้องบาดเจ็บไปตลอดทั้งตัว  ก็จะไม่ปล่อยมือเช่นกัน

“กู้โม่หาน  ท่านช่างร้ายกาจนัก”  อยู่ในท่วงท่านี้หนานหว่านเยียนมิสามารถดิ้นรนออกได้  ได้ฟังคำประกาศที่อหังการถืออำนาจบาตรใหญ่เอาแต่ใจตัวเองของเขาแล้ว  นางกัดริมฝีปากข่มเพลิงโทสะเอาไว้  ใบหน้างดงามบูดบึ้งเต็มเปี่ยมด้วยความโกรธเคือง

“ท่านจดจำข้าออกแล้วตั้งแต่เมื่อไร?”

ทักษะการปลอมตัวของเฟิงยางหาใช่กังฟูแมวสามขาอันอ่อนด้อยแต่อย่างไรไม่  มิมีผู้ใดสามารถเห็นพิรุธได้  ไฉนจึงถูกเขาสังเกตออกแล้ว  เพราะเหตุใดเขาถึงสามารถสังเกตออก  และพบเห็นพิรุธสังเกตออกแล้วตั้งแต่เมื่อไร  เขาเย้าหยอกนางเล่นเป็นระยะเวลานานแค่ไหนแล้ว?

กู้โม่หานกอดนางไว้แนบแน่น  กลิ่นหอมอันอบอุ่นละมุนละไม  ทำให้เขารู้สึกลุ่มหลงอย่างลึกซึ้ง  เขาอดมิได้ที่จะซุกศีรษะลงไปยังต้นคอของนาง  ข้อนิ้วมือกระจ่างตวัดกอดเอวของนางไว้  พลังแข็งแรงอย่างยิ่งจนไม่สามารถควบคุมอยู่บ้าง

เขาออกแรงหายใจเข้าแรงๆ  เพื่อสูดกลิ่นหอมจากร่างกายนาง

ลักษณะเช่นนี้ช่างประเสริฐจริงๆ

อารมณ์ของเขาก็คล้ายดั่งถูกทำให้สงบลงมาเช่นกัน  เสียงแหบพร่าหยาบกร้านอย่างยิ่ง  เขาอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มของนาง  “เห็นหน้าเจ้าเป็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าเป็นเจ้าแล้ว  ลีลาท่าทางและการเคลื่อนไหวของเจ้า  ตลอดจนสายตาของเจ้า  ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสาเหตุที่เปิดเผยตัวตนของเจ้า”

“แม้ว่าตอนนั้นเจ้าจะสวมใบหน้าของ ‘ไป๋จื่อ’ เอาไว้  ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับอดีตแม้แต่น้อยนิด  แต่ข้าก็สามารถรู้สึกว่าเป็นเจ้า  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ณ งานเลี้ยงภายในวัง  ช่วงเวลาตอนที่เจ้าต้องการไปช่วยหลินเอ๋อร์นั่นเอง  ข้าก็แน่ใจแล้วว่า  เจ้าได้กลับมาแล้วจริงๆ”

และก็กล่าวได้เช่นกันว่า  ตั้งแต่เริ่มต้นที่นางเข้าวังมาเป็นคืนแรก  เขาก็สามารถจดจำนางออกแล้ว?!

จึงไม่น่าแปลกใจเลย  ที่เขาจะส่งนางกลับจวนแม่ทัพน้อยหยุนด้วยตนเอง

และก็ไม่น่าแปลกใจเช่นกัน  ที่ดูเหมือนว่าเขาจะทราบทุกอย่างจนทะลุปรุโปร่งแล้วก็ปาน  ห้ามมิให้นางจากเขาไปแม้แต่ครึ่งก้าว  และก็ไม่กินสิ่งของใดๆ ที่นางยื่นมอบให้เขา  ตลอดจนจงใจสร้างปัญหาแก่หยุนเหิง  ก็เพื่อที่จะบีบบังคับให้นางเข้าวังนั่นเอง

ที่แท้หาใช่เนื่องเพราะเขาเห็นนางเป็นตัวแทนไม่  แต่เป็นเพราะ——เขาทราบอยู่แต่แรกแล้วว่าเป็นนาง!

เพียงแต่มิได้กล่าวเปิดโปงเท่านั้น

หนานหว่านเยียนไม่สามารถอดกลั้นอีกต่อไปกำหมัดของนางขึ้น  นางใช้ข้อศอกกระทุ้งโจมตีใส่เขาอย่างดุดัน  เขาจึงปล่อยนางออกโดยสัญชาตญาณ  นางสะบัดมือขึ้นได้ก็ตบใส่เขาหนึ่งฝ่ามือ  นางถลึงตาใส่เขา  ภายในดวงตาสวยงามเป็นประกายสดใสวาววับระยิบระยับด้วยเพลิงโทสะ

“กู้โม่หาน  ท่านรู้อยู่แต่แรกเนิ่นนานแล้วว่าข้าเป็นใคร  เช่นนั้นตลอดหลายวันมานี้  ท่านกำลังล้อเล่นข้าอย่างสนุกนักใช่หรือไม่?!”

“เฝ้ามองดูทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในสายตาหมดสิ้น  แต่กลับไม่พูดอะไรเลย  จวบจนกระทั่งเรื่องราวบานปลายใหญ่โตแล้ว  พวกข้าล้วนมิสามารถหาทางออกแล้ว  ท่านจึงได้พูดจาเปิดโปงข้า  ท่านต้องการจะทำสิ่งใด?  ท่านต้องการจะบีบบังคับต้อนข้าไปถึงไหนกัน?”

นางบันดาลโทสะโกรธเคืองแล้วจริงๆ  โกรธเคืองที่ตัวเองคิดว่าทุกสิ่งดำเนินการด้วยความรัดกุมอย่างยิ่งแล้ว  กลับถูกกู้โม่หานเห็นพิรุธออกตั้งแต่แรกแล้ว

โกรธเคืองเริ่มแรกเดิมทีสามารถพาพวกเด็กๆ จากไปจนไกล  กลับต้องมาตกอยู่ในกำมือของกู้โม่หานอีกครั้งหนึ่ง

รู้สึกยินดีจนแทบคลุ้มคลั่งแล้วก็ปาน

หนานหว่านเยียนได้ฟังเสียงทุ้มต่ำของกู้โม่หานแล้ว  เพลิงโทสะกลับกระพือโหมลุกโชนมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาไหนเลยเคยคิดสำนึกเสียใจและแก้ไข  ภายในดวงตาซ่อนเร้นความเร่าร้อนอันคลุ้มคลั่งอยู่  ยังคิดว่านางมิสามารถดูออกจริงๆ หรือ?

เขาเสแสร้งเก่งกาจเกินไปแล้ว  ก่อนหน้านี้แกล้งทำเป็นมิชอบนางแม้แต่น้อยนิด  จวบจนเขาได้รับการสถาปนาแต่งตั้งเป็นฮ่องเต้  ก็บอกว่ารักนางอย่างลึกซึ้งอีก

ยามนี้นางกลับวัง  เขาก็เสแสร้งทำเป็นเหมือนมิรู้จักกันโดยสิ้นเชิง  ความจริงเขาดูออกว่าเป็นนางแต่แรกเนิ่นนานแล้ว

ผู้ใดจะทราบอีกว่า  ความรักอันลึกซึ้งของเขาในเวลานี้ใช่การเสแสร้งแกล้งทำออกมาอีกหรือไม่ล่ะ?

กล่าวถึงที่สุดแล้ว——ความเป็นเจ้าของและสามารถควบคุมนั้น  ทำให้ผู้คนหลงใหลได้ปลื้มรู้สึกถึงความรักได้อย่างง่ายดาย  มีความแตกต่างของแก่นแท้โดยธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียว

“กู้โม่หาน  ข้าเคยพูดแต่แรกแล้วว่า  ต่อให้ข้าตาย  ก็จะไม่ขอรั้งอยู่เคียงข้างท่านอย่างเด็ดขาด”

“ในเมื่อเรื่องราวถูกเปิดเผยแล้ว  ข้าก็จะไม่เสแสร้งต่อท่านแล้วเช่นกัน  ครั้งนี้ข้ากลับมา  ท่านก็สมควรสามารถคาดเดาวัตถุประสงค์ของข้าออกแล้วเช่นกัน  ข้าต้องการมาพาเกี๊ยวน้อยจากไป  หากท่านต้องการอยู่ด้วยกันอย่างสันติจากกันด้วยดีกับข้าจริงๆ  ก็ส่งเสริมสนับสนุนพวกข้าบุตรสาวสองแม่ลูกให้สมปรารถนาเถอะ……”