ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 712

อะไรนะ?!

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวเปลี่ยนไปทันที “พูดจริงจังหรือ?”

ปี้หยุนพยักหน้าอย่างจริงจัง ดวงตาที่ของหยุนอี่ว์โหรวลุ่มลึก จมดิ่งสู่ความคิดทันที

วันนี้นางตกใจและโกรธมาก เดิมทีไม่ได้กังวลเรื่องการกระทำของหนานหว่านเยียนด้วยซ้ำ พลางจ้องไปที่ใบหน้าเกลียดชังของหนานหว่านเยียนอยู่ตลอด

แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่ปี้หยุนพูดจริงๆ เช่นนั้นหนานหว่านเยียนก็…

ทันใดนั้นความโกรธในใจของนางก็หายไปกว่าครึ่ง พลางแย้มริมฝีปากยิ้มอย่างชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ “เด็กโง่ ดวงตาคู่นี้ยังมีประโยชน์ทีเดียว”

ปี้หยุนยิ้มเยาะ “เป็นเพราะเหนียงเหนียงสอนมาดี ดวงตาของบ่าว มีวิสัยทัศน์ขึ้นเพื่อเหนียงเหนียงเท่านั้น”

“เหนียงเหนียง ถ้าหนานหว่านเยียนนั่นตั้งครรภ์ ก็ต้องเป็นลูกชู้ของคนอื่นแน่ๆ”

หยุนอี่ว์โหรวขมวดคิ้ว มองไปที่ปี้หยุนอย่างสงสัย “ทำไมถึงพูดเช่นนี้?”

สีหน้าของปี้หยุนค่อนข้างแปลก แต่ก็สนใจอะไรมากไม่ได้ นางโพล่งออกมาว่า “เหนียงเหนียง ท่านลืมไปหรือเปล่าว่า ตอนที่ฮ่องเต้กับนางยังอยู่ในจวนอ๋อง ก็แยกห้องนอนกันตลอด ไม่เคยร่วมหอลงโรงกัน?!”

“เรื่องนี้เหนียงเหนียงเคยบอกบ่าวแล้ว ท่านบอกว่าท่านได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ต่อไปจะสามารถกดหัวหนานหว่านเยียนไว้ได้แน่นอน!”

หยุนอี่ว์โหรวมองไปที่สีหน้าสงสัยของปี้หยุน คิ้วโก่งดั่งใบหลิวสั่นระริก สายตาเย็นชาขึ้นมา

แต่นางก็แสร้งหัวเราะออกมาเหมือนไม่เป็นอะไรทันที ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม “ดูข้าสิ กังวลเกินไปจนลืมเรื่องนี้ไปเลย”

ต่อมานางก็อดยิ้มเยาะไม่ได้ “หนานหว่านเยียนยังเก่งกาจจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่แสร้งตายและออกไปจากวัง ชัดเจนว่ามีชายชู้อยู่ข้างนอก”

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องการตั้งครรภ์ของหนานหว่านเยียน ก็อาจเป็นอุปสรรคใหญ่ของนางได้

บางทีครั้งนี้ นางอาจสามารถขับไล่หนานหว่านเยียนออกจากวังได้อย่างสมบูรณ์ จนถึงขั้นที่ผู้คนนับหมื่นดูถูกและเกลียดชังนาง

ปี้หยุนไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง ยังนึกว่าหยุนอี่ว์โหรวยังนึกไม่ออกในช่วงเวลาประเดี๋ยวเดียว จึงรีบเข้าไปประจบสอพลอ

“ใช่แล้วเหนียงเหนียง! นังสารเลวนั่นสันดานเดิมไม่เปลี่ยน เป็นนางจิ้งจอกพราวเสน่ห์สำส่อน เทียบเหนียงเหนียงไม่ติดเลย!”

หยุนอี่ว์โหรวชำเลืองมองปี้หยุน แต่กลับไม่รู้สึกภาคภูมิใจอะไรนัก เพียงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ต่อไปต้องลดคำสอพลอเหล่านี้ลงบ้าง ทำงานได้สำเร็จต่างหากที่สำคัญ”

ปี้หยุนลูบศีรษะยอมรับ “เหนียงเหนียง ท่านสั่งสอนได้ดีงามนัก”

หยุนอี่ว์โหรวยิ้มอย่างอึมครึม เมฆดำทะมึนถาโถมในดวงตา “แต่ว่า…หนานหว่านเยียนตั้งครรภ์จริงหรือเปล่า มันคุ้มค่าที่ข้าจะลองหยั่งเชิงดู”

“ก็ใช่น่ะสิ วันนี้ข้าได้ยินคนมากมายพูดถึงเรื่องนี้ บอกว่าแม้ว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงจะยังมีพระนามเป็นฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่ แต่เมื่อเรื่องแบบนั้นขึ้นในพิธีมอบบรรดาศักดิ์ แล้วยังหายสาบสูญไปสองเดือนแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะรักษาตำแหน่งฮองเฮาเอาไว้ได้หรือไม่ ตอนนี้มีสถานะก้ำกึ่งกับโหรวเฟยเหนียงเหนียง ไม่มีใครรู้ว่าตำแหน่งเจ้าของวังหลังจะตกไปอยู่ในตระกูลใด”

ทั้งสองรู้สึกปลงอนิจจัง ไม่รู้เลยว่าภยันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาทางด้านหลังอย่างเงียบ ๆ

ในขณะนี้ อีกคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “เฮ้อ พวกเจ้าจะเดิมพันกับข้าไหมล่ะ ว่าที่ฮองเฮาผู้นี้จะยังเป็นฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่หรือไม่ ถึงยังไงในพิธีมอบบรรดาศักดิ์ก็ไม่ถือว่าได้สถาปนาตั้งแต่แรก นางเองก็ไม่ได้พูดจาให้เหมาะสมกับสถานภาพที่ดำรงอยู่ด้วย”

พูดจบ เขาก็หยิบแท่งเงินออกมาจากแขน ชั่งน้ำหนักบนฝ่ามือเหมือนกำลังโอ้อวด

หนึ่งในนั้นพอเห็นแท่งเงินสายตาก็จ้องเขม็ง แล้วปรบมือทันที “เจ้าพูดมีเหตุผล เช่นนั้นข้าจะเดิมพันว่าโหรวเฟยเหนียงเหนียงจะได้เป็นฮองเฮา!”

สุดท้ายขันทีหนุ่มก็ไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของเงินทองได้ กัดฟันเดิมพันเช่นกัน “ข้าไม่คิดอย่างนั้น ท้ายที่สุดแล้วฮองเฮาก็คือคนที่ฮ่องเต้วางไว้เหนือหัวใจ ตำแหน่งเจ้าของวังหลังต้องเป็นของนางแน่นอน!”

ขันทีหนุ่มหลายคนสุมหัวกันเดิมพัน ทุกคนล้วนมั่นใจในการตัดสินใจของตนเอง ขันทีที่เดิมพันข้างหยุนอี่ว์โหรว พ่นลมหายใจเบาๆ ด้วยความเย่อหยิ่ง

“ข้าคิดว่า โหรวเฟยก็ยังมีความเป็นไปได้มากกว่า นางมีทายาทจักรพรรดิอยู่เคียงข้าง ถึงเวลามารอดูกันว่าใครจะได้แท่งเงินนี้ไป”

ทันใดนั้น เสียงที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็งก็ดังขึ้น มาพร้อมกับความโกรธสูงเทียมฟ้า

“กล้าดียังไงมาสุมหัวพนันกันว่าใครคือฮองเฮาในอนาคต พวกเจ้ารนหาที่ตายกันหรือ…”