ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 736

กู้โม่หานอุ้มหนานหว่านเยียนวางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียด ตำหนิตัวเองในใจราวกับจะจมน้ำ

สตรีตั้งครรภ์ ก็ร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว ทั้งมีอารมณ์แปรปรวน แต่เมื่อครู่เขากลับทำอะไรเกินเลย ก้าวร้าวหยาบคาย เขามันสมควรตายจริงๆ!

“หว่านเยียน มีอะไรให้ข้าช่วยเจ้าได้ไหม”

กู้โม่หานไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับสตรีมีครรภ์แม้แต่น้อย และไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะต้องทำอะไร

ใครจะรู้ว่าหนานหว่านเยียนที่ไม่พูดอะไรสักคำ หลังนอนบนเตียงแล้ว ก็ผละออกจากมือของกู้โม่หานทันที แล้วเปล่งเสียงอ่อนกำลังว่า “ไสหัวไป”

สีหน้าของเขาแข็งทื่อทันที แต่ยังคงเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อย่าทำให้ตนเองลำบากเพราะโมโหข้าเลย บอกข้ามาเจ้าต้องการอะไร”

สิ่งที่หนานหว่านเยียนต้องการมากที่สุดคือให้กู้โม่หานไสหัวไป แค่เห็นเขาก็โมโหแล้ว จะสบายใจได้อย่างไร

ขอเพียงเขาไป อารมณ์ของนางย่อมสงบลงและดีขึ้นมาหน่อย แต่เขาทำราวกับว่าไม่เข้าใจภาษามนุษย์ ยืนกรานเข้าใกล้และทำให้นางโกรธ

นางใช้มือข้างหนึ่งลูบท้องเบาๆ ปลอบโยนลูก ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับแจกันบนโต๊ะข้างๆ ขึ้นมา เขวี้ยงลงกับพื้น แสดงความไม่พอใจ

แจกันแตกกระจายข้างเท้าของเขา นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานกำแน่น จึงไม่พูดอะไรอีกแล้วหันกายเดินออกตำหนักไป เขาอยากไปดูว่าหมอหลวงมาแล้วหรือยัง แต่กลับเจอเสิ่นอี่ว์ยังเฝ้าอยู่หน้าประตู จึงตะคอกด้วยความโกรธ “ให้เจ้าไปตามหมอหลวงมา เหตุใดยังอยู่ที่นี่อีก!”

เสิ่นอี่ว์ถูกกู้โม่หานโมโหใส่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ตกใจตะลึงงัน รีบเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท อวี๋เฟิงไปเชิญแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ช้าไปแล้ว แบกเขามา!”

เสิ่นอี่ว์ตกตะลึง อาการของฮองเฮาเหนียงเหนียงในตอนนี้วิกฤตมากขนาดนั้นเลยรึ เขารีบขานรับ กำลังจะหันกายไป “พา” คนมา

แต่ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินอวี๋เฟิงตะโกนอย่างกระหืดกระหอบว่า “ฝ่าบาท! หมอหลวงหลิวมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อกู้โม่หานเห็นหมอหลวงหลิวตามมาข้างหลังอวี๋เฟิงอย่างรีบร้อน สีหน้าตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็นทันที “รีบไปตรวจชีพจรให้ฮองเฮา!”

หมอหลวงหลิวไม่มีเวลาพักหายใจแม้แต่น้อย ก็ตามกู้โม่หานเข้าตำหนักใหญ่อย่างเร่งรีบ

อวี๋เฟิงเหนื่อยจนหอบ รออย่างกระวนกระวายตรงประตูกับเสิ่นอี่ว์ โดยไม่รู้ว่าตอนนี้อาการของหนานหว่านเยียนเป็นอย่างไรบ้าง

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วแน่น “ทำไมไม่ตามหมอหลวงเจียงมา”

เมื่อก่อน ฮองเฮาเหนียงเหนียงยอมให้เพียงหมอหลวงเจียงตรวจชีพจรให้พระนางเท่านั้น

เขาจ้องมองหนานหว่านเยียน หน้าตาอึมครึมอ่อนลงไม่น้อย น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนกว่าเมื่อครู่ แต่กลับเอ่ยกับหมอหลวงหลิวว่า “เจ้าออกไปจ่ายยาเถอะ”

หมอหลวงหลิวพยักหน้าลุกขึ้นมาจากพื้น “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา”

พูดจบ เขาก็หันกายออกจากตำหนักใหญ่ไป

ภายในตำหนักใหญ่เหลือเพียงหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานสองคนอีกครั้ง

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนที่ยังคงมีสีหน้าเย็นชา โครงหน้าลึกชัดเจน ตึงเครียด

เมื่อเข้าใจตัวตนของตนเอง ส่งผลต่ออารมณ์ของนาง เขาก็เม้มริมฝีปาก แล้วพูดเบาๆ

“เรื่องคืนนั้นมีการเข้าใจผิดกัน ข้าจะหาสาเหตุทั้งหมด และอธิบายให้เจ้าฟังแน่นอน เจ้าพักผ่อนให้สบาย ข้าจะมาหาเจ้าทีหลัง”

เมื่อหนานหว่านเยียนได้ยิน กลับหัวเราะเยาะไร้เสียง เหลือบมองกู้โม่หาน

“กู้โม่หาน จากนี้ ข้าไม่อยากเจอเจ้าอีก...”