ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 740

นางรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ในใจ แต่ในใจรู้ดีไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะต้องยืนกรานว่าลูกเป็นของเขา

มิฉะนั้น ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่!

นางสาวหน้าอย่างลนลาน ราวกับว่าได้รับความอัดอั้นตันใจอย่างมาก

“ฝ่าบาท! พระองค์จะใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์อย่างข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!”

“อี่ว์โหรวไม่รู้ว่ายานั้นมีฤทธิ์อะไรด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะมีฤทธิ์อะไร พวกข้าก็ร่วมหอกันแล้ว! เรื่องนี้ไม่มีความเท็จแม้แต่น้อย! นอกจากเรื่องที่อี่ว์โหรวไม่ยอมให้พระองค์โปรดปรานฮองเฮาเหนียงเหนียงผู้เดียว เรื่องอื่นๆ ก็ไม่เคยโกหกพระองค์แล้วจริงๆ เพคะ”

“พระองค์จะตำหนิทุบตี โกรธเคืองอี่ว์โหรวได้ แต่พระองค์ใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของอี่ว์โหรวอย่างไม่มูลเหตุ อี่ว์โหรวไม่มีทางยอมรับได้! อี่ว์โหรวรักพระองค์ขนาดนั้น จะทำเรื่องลักลอบคบชู้กับผู้อื่นออกมาได้อย่างไร! อีกทั้ง พระองค์มีความมั่นใจมาก คนที่ร่วมรักกับพระองค์จะต้องสูญเสียความทรงจำ ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ร่วมรักกับพระองค์ฤทธิ์ของยาอาจลดลงก็ได้ เมื่อถึงคราอี่ว์โหรวจึงไม่ได้ผล พระองค์จะใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของอี่ว์โหรวง่ายๆ โดยไม่ตรวจสอบอะไรเลยไม่ได้!”

นางกำหมัดแน่น น้ำตาไหลพราก “สามเดือนมานี้ พระองค์ไม่เคยสนใจเด็กในท้องอี่ว์โหรว เป็นอี่ว์โหรวที่คอยดูแลทะนุถนอมตลอดมา แต่อี่ว์โหรวก็ไม่เคยตำหนิพระองค์”

“ตอนนี้ดียิ่ง พระองค์คิดจะเหยียดหยามความบริสุทธิ์ของอี่ว์โหรว เพราะโกรธเคืองฮองเฮาเหนียงเหนียง แม้อี่ว์โหรวจะไม่ได้เสียความทรงจำในคืนนั้น และจำได้แม่นว่าพระองค์ทำอะไร ทำอย่างไรกับอี่ว์โหรวบ้าง แต่ว่า เลือดที่เปื้อนอยู่บนเตียงตอนนั้น พระองค์ก็จะกล่าวว่าอี่ว์โหรวปลอมแปลงอีกหรือเพคะ!”

กู้โม่หานจ้องมองใบหน้าขาวซีดของหยุนอี่ว์โหรว รู้สึกอัดอั้นน่ารำคาญ หายใจไม่ออก

คืนนั้น เขามีอะไรกับหยุนอี่ว์โหรวหรือไม่...ความทรงจำในหัวยุ่งเหยิง จำได้แค่ส่วนที่อยู่กับหว่านเยียน ส่วนเรื่องของหยุนอี่ว์โหรวจำไม่ได้แม้แต่น้อย

แต่เขาหวังว่าหยุนอี่ว์โหรวกำลังหลอกเขา เขาไม่อยากมีอะไรพัวพันกับนางในคืนนั้นจริงๆ!

“หยุนอี่ว์โหรว เจ้ารู้ชะตากรรมของการโกหกฮ่องเต้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง พูดความจริงมา!”

ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวประกายความดุร้าย แต่ใบหน้ากลับส่ายอย่างขมขื่น หยาดน้ำตาไหลรินน่าเวทนายิ่งนัก เอ่ยพูดเสียงแหบแห้งว่า “ฝ่าบาท อี่ว์โหรวคิดว่าพระองค์เปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนไปเยอะมาก”

“ต่อให้พระองค์จะรังเกียจอี่ว์โหรวแค่ไหน ก็จะไม่เป็นเหมือนวันนี้ ลูกในท้องของอี่ว์โหรวไม่มีความผิดนะเพคะ!”

“หากรู้เร็วกว่านี้ อี่ว์โหรวจะป้องกันดาบเล่มนั้นให้พระองค์ ตอนพระองค์กับฮองเฮาเหนียงเหนียงถูกลอบปลงพระชนม์ ไปทำไมกัน”

สีหน้าของกู้โม่หานมืดครึ้มยิ่ง “พอแล้ว อย่าเอ่ยเรื่องในอดีตกับข้า เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี!”

หยุนอี่ว์โหรวราวกับเป็นบ้าไปแล้ว ท่าทางสูญเสียสติสัมปชัญญะไปโดยสัมบูรณ์ มือที่ถือกรรไกรไม่สั่นแม้แต่น้อย เหมือนกับว่าต่อไป นางจะกรีดท้องตนเองออกจริงๆ

ใบหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปอย่างอดไม่ได้ รู้สึกว่านางน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก "หยุนอี่ว์โหรว เจ้าจะทำอะไร"

หยุนอี่ว์โหรวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน พึมพำกับตัวเองหัวเราะเป็นบ้า"ข้ารึ ข้าจะผ่าท้อง เอาลูกออกมา ขอเพียงเห็นลูก พระองค์ก็ไม่อาจพูดอะไรได้ และไม่มีทางคิดว่าอี่ว์โหรวทรยศหักหลังพระองค์อีก!"

นางพลันมองหน้าท้องของตนเองอย่างจริงจังทันที ลูบอย่างดิ้นรนและปวดใจ "ลูกเอ๋ย เป็นแม่ที่ผิดต่อเจ้า เป็นแม่ที่ผิดต่อไท่เฟยเหนียงเหนียง ผิดต่อไทเฮา"

"แม่อยากให้เจ้าได้ออกมาลืมตาดูโลก แต่ก็ไร้หนทาง ฝ่าบาททรงไม่เชื่อพวกข้าแม่ลูก เขาคิดว่าเจ้าคือลูกชู้ คิดว่าแม่ไม่เป็นโล้เป็นพาย เลวทรามต่ำช้า! แม่ไม่มีทางเลือก ได้แต่พาเจ้าตายไปด้วยกันเท่านั้น"

“ข้าหยุนอี่ว์โหรว ไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษ ยิ่งรู้สึกขอโทษต่อจวนแม่ทัพ คนเดียวที่ไม่ละอายใจก็มีเพียงฝ่าบาท ขอเพียงฝ่าบาทโปรดทรงรอ อย่าเสียใจในภายหลังเด็ดขาด!”

พูดจบ นางก็เอากรรไกรในมือแทงไปที่ท้องอย่างแรงทันที ความโหดเหี้ยมพอๆ กับพละกำลัง...