ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 763

หลี่หมัวมัวรีบพ่นลมไปทางกลางอากาศสามครั้ง “เพ่ยเพ่ยเพ่ย! ท่านอายุมากแล้วพูดอะไรเช่นนี้! ท่านเกิดมาในโชคชะตาสูงส่ง ทรงเป็นพระพันปี หลังจากนี้ยังต้องดูการเจริญเติบโตขององค์หญิงน้อยทั้งสอง ดูพวกเขาสร้างครอบครัวไปด้วยกัน!”

“คำพูดที่ไม่เป็นสิริมงคลเข่นนี้ อย่าได้พูดอีกเลยเพค่ะ ข้าน้อยเชื่อว่า ฮ่องเต้และฮองเฮาเหนียงเหนียงต้องมีสักวันจะต้องเข้าใจถึงความปรารถนาดีของท่าน”

ไทเฮาทำเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง แล้วตบเบาๆที่มือของหลี่หมัวมัว “เฮ้อ หวังว่าจะเป็นแบบนั้น……”

เมื่อหลี่หมัวมัวเห็นว่าไทเฮากำลังโทษตัวเองอยู่ จู่ๆก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงกำลังตั้งพระครรภ์อยู่

ก่อนหน้านี้คนที่มาส่งข่าวเร่งรีบจนเกินไป พวกเขาได้ยินเพียงแค่ว่าหยุนอี่ว์โหรวกำลังถูกจะประหารชีวิต ก็เร่งรีบวิ่งกันออกไปช่วยชีวิตคน แต่คิดไม่ถึงตอนที่เขากำลังกลับมาได้ยินคนใช้ทั้งสองพูดว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงเองก็กำลังตั้งพระครรภ์เช่นกัน……

หากไทเฮารู้ว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงกำลังตั้งพระครรภ์อยู่ แล้วยังปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ เกรงว่าคงจะยิ่งโทษตัวเองไปมากกว่านี้

งั้นก็รออีกสักสองถึงสามวันค่อยบอกแล้วกัน ถึงอย่างไร……ก็จะต้องรู้อยู่ดี

ไทเฮาไม่รู้ว่าในใจของหลี่หมัวมัวนั้นคิดอะไรอยู่ ได้แต่มองไปที่ห้องของหยุนอี่ว์โหรวดูแล้วดูอีก ทันใดนั้นสีหน้าก็ได้เปลี่ยนเป็นความเศร้าหมอง “ทุกอย่างก็ได้เตรียมการเกือบหมดแล้วกลับกันเถอะ”

“เพค่ะ” หลี่หมัวมัวรีบประคองไทเฮาให้ลุกยืนขึ้น แล้วเดินนำพระองค์ออกไปทางประตู

ไทเฮาเพิ่งจะเสด็จออกมาจากประตู จากนั้นก็ได้หันกลับมามององครักษ์ทั้งหลายแล้วตะคอกพูดว่า “ดูคนแทนข้าไว้ให้ดี หลังจากนี้เรื่องอาหารการกินหรือเรื่องเสื้อผ้าของนางจะต้องอยู่แต่ในห้องนี้เท่านั้น ห้ามออกมาแม้แต่ครึ่งก้าว!”

“หากมีเรื่องอะไร ต้องรายงานข้าเป็นคนแรก!”

ในเมื่อฮ่องเต้ทรงพูดแล้วว่าจะคุมตัวหยุนอี่ว์โหรว ดังนั้นนางก็ต้องยอมรับ และต้องยอมอย่างสุดหัวใจ พระองค์ก็หวังว่าผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนี้จะไม่ออกมาก่อปัญหาข้างนอกอีก

รอให้หยุนอี่ว์โหรวคลอดองค์รัชทายาทออกมาอย่างราบรื่น พระองค์ก็จะให้คนคุมตัวนางไปอยู่ตรงหน้าหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน แล้วแต่พวกเขาจะจัดการ

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ!”องครักษ์ทั้งหลายตอบรับด้วยความเคารพนอบน้อม มองดูไทเฮาและหลี่หมัวมัวจากไป

หลังจากที่ไทเฮาเดินจากไปเพียงเวลาครึ่งก้านธูปภายในห้อง สีหน้าซีดเซียวของหยุนอี่ว์โหรวที่นอนอยู่บนเตียง ลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนแรง

นางรู้สึกถึงอาการวิงเวียน อาการปวดท้องของนางทำให้ยิ่งกังวล

เปิดแล้วเปิดริมฝีปากที่แตกของนาง “น้ำ น้ำ……”

ทางด้านข้าง ปี้หยุนเพราะต้องดูแลหยุนอี่ว์โหรวตลอดจนไม่ได้พักผ่อนเลย

ในขณะที่นางกำลังงีบหลับก็ได้ยินเสียงหยุนอี่ว์โหรว ตื่นตกใจอยู่ชั่วครู่ ก็รีบเด้งขึ้นมาแล้วไปเทน้ำให้หยุนอี่ว์โหรว

“เหนียงเหนียงท่านรอสักครู่! ข้าน้อย ข้าน้อยจะรีบไปเดียวนี้!”

ปี้หยุนรีบนำน้ำมาอย่างเร่งรีบ ประคองร่างกายของหยุนอี่ว์โหรวไว้ แล้วป้อนน้ำอุ่นให้นางอย่างระมัดระวัง

หลังจากทำให้คอชุ่มชื้นขึ้น หยุนอี่ว์โหรวถึงได้รู้สึกว่าตัวเองนั้นได้ฟื้นคืนชีพมาอีกครั้ง บนใบหน้าของนางก็ยังคงรู้สึกแสบร้อนด้วยความปวดบวมเป่งอยู่เหมือนเดิม

หยุนอี่ว์โหรวลูบท้องตัวเอง แล้วมองออกไปข้างนอก เต็มไปด้วยทหารอารักขา ซึ่งนี่แตกต่างจากองครักษ์ที่จวนอ๋อง

ทหารที่จวนเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป แต่ทหารอารักขามาจากค่ายทหาร เป็นทหารของกู้โม่หาน และถวายความจงรักภักดีต่อกู้โม่หานไม่มีใครสามารถไปเขย่าได้

หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น สีหน้าดุน่าเกลียดมาก ราวกับว่านางได้ยืนอยู่บนขอบหน้าผาอีกครั้ง ตับและถุงน้ำดีเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

“ยังสามารถทำอะไรได้ละ ก่อนที่เด็กคนนี้จะคลอด จะต้องกลับแพ้เป็นชนะให้ได้!”

“ไม่เช่นนั้น เราก็ทำได้แค่รอความตายเท่านั้น!”

ในตอนนี้ นางได้ถูกปิดล้อมไว้ทั่วทุกด้านแล้วจริงๆ ภายในใจยังคงเหลือความเกลียดชังที่ถูกทอดทิ้งอยู่ และยังมีหวาดกลัวเล็กน้อย

ศพของหยางเลี่ย นางแค่ห่อด้วยเสื่อกกและฝังกลบด้วยหญ้า หวังว่าศพคงจะไม่ส่งกลิ่นเหม็นในเร็วๆนี้ มิฉะนั้น หากมีคนไปทำความสะอาดที่ตำหนักบรรทมเดิมของนาง คงจะถูกค้นพบเป็นแน่!

หากเป็นคนไม่เกี่ยวข้องก็ดี มีแต่กู้โม่หาน นางหวาดระแวงในคืนนั้นที่นางไม่ได้เข้าห้องหอกับเขา หากไม่ใช่เพราะว่าในคืนนั้นความทรงจำของเขาเองนั้นก็สับสนอยู่เช่นกัน แต่นางก็คือกัดไม่ปล่อยว่านางได้เข้าห้องหอร่วมกับเขาแล้ว ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้ก็คงจะยังไม่คลี่คลาย

แต่ หากว่าศพผู้ชายที่อยู่ในตำหนักบรรทมของนางถูกค้นพบ อีกอย่างยังเป็นอดีตองครักษ์ในจวนอ๋องอีก……

เกรงว่า เรื่องที่เด็กในท้องที่กำลังตั้งครรภ์อยู่นั้นเป็นลูกของชู้ ก็จะปิดไม่มิดอีกต่อไป——