ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 771

หนานหว่านเยียนรับรู้ได้ถึงความอาลัยอาวรณ์และคิดถึงในน้ำเสียงของเท่เฟย

ขนตาของนางลู่ลงราวกับขนนก “เสด็จแม่ ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเขา ท่านก็รู้ดี”

“ไม่เกี่ยวกับการมีลูก มันเป็นความผิดพลาดในอดีตทั้งหมด”

เท่เฟยพยักหน้าเห็นด้วย “อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้เป็นความทรงจำเถอะ ไม่ว่าจะขมขื่นหรือไม่ก็ตาม ถือว่าการเดินทางมาแคว้นซีเหย่นั้นไม่สูญเปล่า”

ว่าแล้วจู่ๆ นางก็นึกอะไรออก สีหน้ากลายเป็นไม่พอใจขึ้นมา ตบโต๊ะอย่างแรง

“ข้าแค่นึกไม่ถึงว่า หยุนอี่ว์โหรวนั่นจะชั่วร้ายและสกปรกโสมมถึงเพียงนี้!”

“ตอนแรกข้าแค่รู้สึกว่านางคือดอกบัวขาวน้อยที่ไม่มีใครเทียบ ชอบทำท่ายั่วยวนผู้คน ตำแหน่งของนางไม่น่าจะสูงไปกว่านี้มากนัก แต่ไม่คิดเลยว่า สิบปีที่ผ่านมา นางได้ทำเรื่องไร้มโนธรรมมามากมาย!”

เมื่อพูดถึงหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าท่าทางของหนานหว่านเยียนก็ขรึมลงทันที แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

เท่เฟยมองไปที่ใบหน้าซีดของหนานหว่านเยียน และได้รู้ว่าตอนนี้หยุนอี่ว์โหรวยังไม่ตาย มันน่าโมโหแค่ไหน

นางเอ่ยปลอบโยน “สะใภ้ของข้า ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ารู้สึกไม่สบายใจมาก ข้าก็เช่นกัน”

“หากข้าไม่ได้สลบไสลไปหลายปี คงไม่ปล่อยให้โม่หานไปเจอผู้หญิงอันตรายแบบนี้ พูดก็พูดเถอะ ความขัดแย้งระหว่างเจ้ากับโม่หาน น่าจะมาจากฝีมือของหยุนอี่ว์โหรวแน่ๆ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะนาง เจ้ากับโม่หานคงไม่คลาดกันนานหลายปีเช่นนี้”

หยุนอี่ว์โหรวเป็นตัวสร้างปัญหาที่แท้จริง อ้อไม่สิ เป็นแค่ขี้หนูที่ทำลายน้ำแกงทั้งหม้อ

ไม่เช่นนั้น ตอนนี้ลูกชายกับลูกสะใภ้ของนางควรจะรักใคร่ปรองดองกัน

แต่หนานหว่านเยียนกลับส่ายหน้า “เสด็จแม่ ต่อให้ตอนแรกจะไม่มีหยุนอี่ว์โหรว พวกข้าก็อาจจะไม่ได้ลงเอยกัน”

ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนอี่ว์โหรว นางอาจไม่มีวันฟื้นความทรงจำของนางได้อีกตลอดชีวิต จะเป็นเด็กสาวที่โง่เขลาและเป็นที่ดูถูก ที่คอยรักกู้โม่หานตลอดไป

เนื่องจากนางเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา ก็ย่อมไม่สามารถช่วยอะไรเท่เฟยได้ เมื่อช่วยเหลือเท่เฟยไม่ได้…เขาก็มักจะมองว่านางเป็นคนบาปของจวนเฉิงเซี่ยง เป็นศัตรู และเกลียดชังเสมอ จะไปมีอนาคตที่ดีได้อย่างไร.

เท่เฟยเม้มริมฝีปาก ตั้งใจจะพูดปลอบใจหนานหว่านเยียนสักคำสองคำ แต่กลับไม่รู้จะเริ่มเอ่ยปากจากตรงไหน

ทว่า ยังมีบางสิ่งที่นางต้องพูด ไม่จำเป็นต้องให้มีความเข้าใจผิดต่อไป

“ไม่ว่ายังไงข้าก็จะสนับสนุนเจ้า ให้เกียรติเจ้า แต่ว่า มีบางสิ่งที่ข้าอดพูดไม่ได้ ข้ารู้ว่าคราวนี้เสด็จย่าของเจ้าห้ามไม่ให้ทำอะไรหยุนอี่ว์โหรว เจ้าก็อย่าไปโกรธนางเลย”

“เหล่าไท่ไท่ชอบกังวลเกี่ยวกับอนาคตของลูกหลาน นางก็รู้สึกเสียใจและสงสารเด็กๆ เช่นกัน ครั้งนี้นางพยายามปกป้องหยุนอี่ว์โหรว ไม่ใช่เพราะต้องการทำร้ายเจ้าเลย”

“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้ดีกว่าข้าว่า ไทเฮาโปรดปรานเจ้ามากแค่ไหน การตัดสินใจเช่นนั้นก็เพื่อประโยชน์ของสถานการณ์โดยรวม เพราะในสมัยโบราณ ทายาทมีความสำคัญมาก ดังนั้น...แต่ข้าคิดว่าในใจนางก็ต้องรู้สึกแย่เหมือนกัน”

เท่เฟยส่ายหน้าพลางยิ้มอย่างขมขื่น “ตอนเขาเด็กๆ ข้าสั่งสอนเขา ให้เขามีเมตตาต่อคนรอบข้าง ถึงคนอื่นจะคิดไม่ดี ก็จะไม่พูดให้ร้ายกัน เมื่อพวกข้ามีทุนที่จะแสดงความเก่งกล้าสามารถมากพอ ก็ยังไม่สายที่จะสนองคืนกลับไป”

“จะว่าไปแล้วข้าก็ไร้เดียงสาเกินไป ข้ารู้สึกว่าการปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างจริงใจ ไม่ว่าจะเป็นในสังคมใดก็สามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ดีได้ แต่ว่า…”

นางกำมือแน่น “เจ้าไม่รู้หรอก ก่อนที่ข้าจะเกิดเรื่อง กู้จิ่งซานมักจะมาหาโม่หานบ่อยๆ แต่หลังจากที่ข้าเกิดเรื่อง หวางหมัวมัวบอกว่า กู้จิ่งซานก็ไม่เคยสู้หน้าโม่หานได้อีกเลย”

“ไม่ว่าโม่หานจะทำได้ยอดเยี่ยมเพียงใด เขาก็ไม่สนใจใยดี ถึงขนาดจงใจยั่วยุความสัมพันธ์ของโม่หานกับองค์ชายอื่นๆ อยู่เป็นระยะ

“หวางหมัวมัวกล่าวว่า ครั้งหนึ่งโม่หานและเฉิงอ๋องเคยติดตามกู้จิ่งซานไปล่าสัตว์ด้วยกัน โม่หานพยายามขี่ม้าซอกซอนในป่าทึบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อล่าสัตว์ให้ได้มากขึ้น แล้วส่งกลับไปให้เสด็จพ่อของเขา”

“แต่นึกไม่ถึงว่า ม้าเกิดอาการตกใจและคลุ้มคลั่งอย่างไม่ทราบสาเหตุ โม่หานตกลงจากหลังม้า กลิ้งลงมาตามเนินเขา”

“ตอนนั้นเขาอายุเพียงสิบขวบ มีบาดแผลมากมาย ไม่ได้กินไม่ได้ดื่ม เสาะหาทางกลับตามลำพังในป่าเขาที่สลับซับซ้อน ถึงกระนั้น เขาก็ยังพยายามจับกระต่ายมาหลายตัว โดยหวังว่าจะสร้างผลงานให้ประจักษ์”

“แต่กู้จิ่งซานน่ะเหรอ พอได้รู้ว่าโม่หานหายไป ก็ไม่ได้ส่งคนไปตามหาเขา จนกระทั่งกลางดึก โม่หานกำลังจะหมดสติ ถึงพบค่ายที่ตั้งมั่นอยู่ในที่สุด”

“เมื่อโม่หานวิ่งไปหากู้จิ่งซานอย่างมีความสุขพร้อมกับเหยื่อเหล่านั้น กู้จิ่งซานไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา แค่พูดเหน็บแนมว่า ‘เป็นถึงองค์ชาย ลืมตัวเสียกิริยาเยี่ยงนี้ ไม่เหมาะสมนัก’”

“สะใภ้ของข้า ตอนนั้นโม่หานอายุเพียงสิบขวบ เด็กคนหนึ่ง แค่อยากทำให้พ่อมีความสุข เขาผิดตรงไหน…”