ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 777

แต่เมื่อเขาตระหนักถึงพฤติกรรมใกล้ชิดโดยจิตใต้สำนึกของเขาที่มีต่อหนานหว่านเยียนเมื่อครู่ นิ้วขาวเรียวของชายหนุ่มก็แข็งทื่อ

เขามองไปทางหนานหว่านเยียนทันที

หนานหว่านเยียนนึกไม่ถึงว่า กู้โม่หานจะช่วยนางเช็ดคราบซุปที่มุมปาก กิริยาแนบชิดและเป็นธรรมชาติราวกับว่านางเป็นสามีภรรยากัน นางขมวดคิ้วทันที แล้วเบี่ยงหน้าหลบ “ไม่ต้อง ข้าแค่พูดไปอย่างนั้นเอง”

นางดูไม่พอใจนัก เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเพิ่มเติม

เขาหันไปคีบอาหารมาให้หนานหว่านเยียน จงใจเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “หว่านเยียน วันเกิดของสาวน้อยทั้งสองกำลังจะมาถึงแล้ว เจ้ามีความคิดดีๆ ไหม?”

ครั้งก่อนเขาจงใจลองหยั่งเชิงนางในคราบไป๋จื่อ แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆ

แต่ในใจของเขา วันเกิดของสาวน้อยทั้งสองมีความสำคัญสูงสุด เขารอคอยมาเป็นเวลานานแล้ว

สายตาของหนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนไปด้วย แต่กลับพูดอย่างเย็นชา

“ข้าไม่มีความเห็นใดๆ”

นางจะไม่บอกกู้โม่หานเด็ดขาดว่า เกี๊ยวน้อยอยากกลับมาอยู่กับซาลาเปาน้อย และไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อพูดคุยเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของสองสาวน้อยกับกู้โม่หาน

กู้โม่หานมองนางด้วยความประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่านางจะโอนอ่อนผ่อนตาม ไม่เยาะเย้ยเขา หรือบอกว่าเขาเข้าไปยุ่งเรื่องของลูกมากเกินไป และไม่สะบัดหน้าหนีด้วย

หรือว่านาง...จะเต็มใจให้เขาเข้ามาแทรกแซงแล้วหรือ?

แสงแวบวาบผ่านดวงตาคมกริบของชายหนุ่ม เขาจับตามองนางอย่างใกล้ชิด พลางกระซิบเบาๆ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้กรมพิธีการไปเตรียมการ เมื่อถึงเวลานั้น ทุกคนในเมืองหลวงจะรู้เรื่องงานฉลองวันเกิดของอานผิงและอานเล่อ ข้ายังได้ตั้งตลาดที่คึกคักทุกที่ของเมืองหลวง หากสาวน้อยทั้งสองอยากออกไปเที่ยวเล่น จะได้รับมือได้ทุกเมื่อ”

หนานหว่านเยียนพยักหน้าอย่างไม่แยแส พลางกล่าวอย่างฉุนเฉียว “โอ๊ย ท่านคอยดูไว้ก็พอแล้ว”

นางดูไม่คิดอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้พูดประชดประชันเหมือนเดิม จิตใจของกู้โม่หานมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงกับเกิดความคาดหวังขึ้นมาในใจอย่างไม่รู้ตัว

ในเมื่อนางไม่ขัดข้องเลย บางทีวันเกิดของสองสาวน้อยอาจเป็นพิธีสถาปนายศของนางก็ได้

ดวงตาเล็กเรียวของยาวของชายหนุ่มจ้องมองที่หนานหว่านเยียนชั่วครู่ สีหน้าร้อนแรงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะครอบครอง เกิดความคาดหวังที่มีต่องานเลี้ยงวันเกิดแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต้องรับซาลาเปาน้อยเข้าวังก่อนหรือเปล่า? เด็กน้อยโตเร็ว นางต้องวัดตัวตัดเสื้อผ้าแล้ว อีกสิบวันถึงจะได้สวมเสื้อผ้าใหม่ ฉลองวันเกิดอย่างมีความสุข”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเขา วันเกิดของลูกสาวทั้งสองเหลือเวลาอีกสิบวัน ก่อนจะถึงวันนั้น ผู้คนทั้งหมดที่แคว้นต้าเซี่ยส่งมาน่าจะมาถึงแล้ว

ในเวลานั้นทั้งสามแม่ลูกจะจากไป ไม่มีทางที่จะรองานเลี้ยงวันเกิดที่กู้โม่หานเตรียมไว้สำหรับสองสาวน้อยได้

นางจึงทำเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน แต่ตอนนี้เขาจะเข้าไปแทรกแซงเรื่องซาลาเปาน้อยกลับวัง นางจึงไม่สามารถปล่อยผ่านได้อีกต่อไป ท้ายที่สุด ถ้าพาเด็กกลับมาที่วังอีกครั้ง ความเสี่ยงจะมากเกินไป นางไม่ต้องการต่อความยาวสาวความยืด

“ให้นางอยู่นอกวังเถอะ เด็กผู้หญิงอายุสี่ห้าขวบ แค่สองเดือนนางไม่โตขึ้นเท่าไหร่หรอก”

ความหมายของนางชัดเจน ก็คือไม่ต้องการพาเด็กเข้าวัง รอยยิ้มของกู้โม่หานหุบลงเล็กน้อย คิ้วรูปดาบลู่ลงเงียบๆ เฝ้ามองนาง แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

“ตกลง ก่อนงานเลี้ยงวันเกิดสองวัน ค่อยไปรับกลับวัง”

หนานหว่านเยียนไม่ตอบ เขาจึงถือว่ารับทราบแล้ว อารมณ์ไม่แปรปรวนเหมือนรถไฟเหาะ

อย่างไรก็ตาม นางยอมพูดคุยกับเขาดีๆ ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้ว

ถึงตอนนั้น ซาลาเปาน้อยกับคุณลุงก็จะถูกเปิดเผยทันที ดังนั้นในมือกู้โม่หานจึงมีจุดอ่อนอีกอันที่สามารถควบคุมนางได้

อีกอย่างหากแคว้นต้าเซี่ยต้องการให้ใครมาเพราะเรื่องนี้ นางก็จำเป็นต้องแจ้งลุงด้วย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ซาลาเปาน้อยไม่ได้พบนางและเกี๊ยวน้อยมาหลายวันแล้ว ต้องคิดถึงและเป็นห่วงมากแน่ๆ นางต้องไปเจอสาวน้อยเสียหน่อย

หนานหว่านเยียนหลุบตาลงชั่วขณะเพื่อครุ่นคิด พยักหน้าแสร้งทำเป็นไม่สนใจ “ถ้าฝ่าบาทมีเวลาว่างมาก อยากตามก็ตามมาเถอะ”

ทว่า การออกนอกวังครั้งนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเยี่ยมชมจวนแม่ทัพ

“จวนแม่ทัพ?” คิ้วและดวงตาของกู้โม่หานขรึมลงทันที นางไม่เคยมีความเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้คนในจวนแม่ทัพเลย นอกจากหยุนเหิงแล้ว…

“ไปทำอะไรที่นั่น?”

หนานหว่านเยียนจิบน้ำบ๊วย คิดว่าฮูหยินท่านแม่ทัพในเวลานี้จะเป็นตายร้ายดียังไม่รู้ “หยุนเหิงบอกว่าฮูหยินท่านแม่ทัพป่วย ข้าจึงอยากไปเยี่ยมไข้ฮูหยินท่านแม่ทัพหน่อย”

ดังนั้นท่านจะตามมา ข้าก็ไม่ขัดข้อง ตราบใดที่ไม่มารบกวนการเยี่ยมไข้ของข้า

พูดจบนางก็ลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพร้อมที่จะออกไป

แน่นอนว่าทำไปเพื่อหยุนเหิง ขนตาสีดำหนาของกู้โม่หานขยับเล็กน้อย ริมฝีปากบางกดเป็นเส้นตรง “ตกลง”

ในน้ำเสียงไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ในหัวใจของเขากลับเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

ท่าท่างที่นางพูดถึงหยุนเหิงอย่างห่วงใยและอ่อนโยน แต่กับเขากลับจืดชืดเย็นชา ไปจนถึงขั้นไม่มีความสุข