ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 783

เมื่อหลีเต๋อได้ยินคำพูดของหยุนเหิง แววตาพลันประกายสีเข้มและชอบใจโดยไม่รู้ตัว

เฟิงยางกลับอดรู้สึกร้อนรนไม่ได้ จ้องมองหยุนเหิงอย่างดุร้าย

นางเป็นเพียงบ่าวหญิง ไม่มีสิทธิ์สอดปาก เพียงแค่ เจี้ยนโส่วชิงอันหนึ่ง ก็สามารถยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือแคว้นต้าเซี่ยได้แล้วรึ มักง่ายกันเกินไปหน่อยกระมัง!

กู้โม่หานกวาดตามองหยุนเหิงที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง แล้วเหลือบมองหลีเต๋อ เรียวนิ้วยาวถูเข้าหากัน เขากำลังจะเอ่ยปากพูด สตรีด้านข้างก็นั่งไม่ติดก่อน เอ่ยเสียงเย็นว่า "ท่านแม่ทัพน้อยอย่าฟังเสียงลมก็เชื่อว่าฝนตก1 เดาสุ่มมั่วซั่ว คนๆนี้มิใช่คนของแคว้นต้าเซี่ย แต่เป็นคนของแคว้นเทียนเซิ่ง!"

อะไรนะ?!

คนของแคว้นเทียนเซิ่ง?

ทุกคนพลันตกตะลึงทันที

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนข้างกาย ดวงตาลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย แม่ทัพใหญ่ก็อดส่งเสียงถามออกไปไม่ได้ “ฮองเฮาเหนียงเหนียง พระองค์ตรัสอันใด องครักษ์ผู้นี้มิใช่ชาวต้าเซี่ยแต่เป็นชาวเทียนเซิ่งรึ!”

หยุนเหิงก็ทึ่มทื่อไปหมด “ฮองเฮาเหนียงเหนียง พระองค์แน่ใจรึพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อครู่ที่หลีเต๋อพูดเดือดดาลขนาดนั้น ความเกลียดชังที่มีต่อแคว้นซีเหย่ไม่เหมือนของปลอม จะเป็นชาวเทียนเซิ่งไปได้อย่างไร

แคว้นเทียนเซิ่งไม่ได้มีความแค้นฝังลึกอะไรกับแคว้นซีเหย่สักหน่อย!

หลีเต๋อกำหมัดแน่น จ้องทางหนานหว่านเยียนอย่างดุร้าย แววตาไร้ซึ่งความกลัว "ฮองเฮา ข้าเกิดเป็นคนของแคว้นต้าเซี่ย ตายก็เป็นผีของแคว้นต้าเซี่ย ข้าไม่ใช่ปีศาจแคว้นเทียนเซิ่งพวกนั้น ยิ่งไปกว่านั้นชาวเทียนเซิ่งรูปร่างสูงใหญ่ ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ท่านอยากจะพูดเพ้อเจ้อก็ต้องมีหลักฐานมาอ้างด้วยสิ!"

หน้าตากู้โม่หานพลันเย็นชา สายตาจับจ้องไปที่ร่างของดุจคมมีด เฟิงยางเตะเข้าไป เอ่ยเสียงเย็นชา "หมอนี่ อย่ามากำเริบ!"

เฟิงยางใช้แรงเยอะมาก หลีเต๋อรู้สึกเจ็บจนเหงื่อเย็นแตกพลั่กทันที หนานหว่านเยียนประคองท้อง ยิ้มเยาะ

"อาศัยแค่ เจี้ยนโส่วชิงอย่างเดียว ก็ไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเจ้ามาจากที่ใดแต่แรกแล้ว ขอเพียงเก็บรักษาอย่างเหมาะสม ข้าก็สามารถขนส่งของท้องถิ่นจากแคว้นเทียนเซิ่งมายังแคว้นซีเหย่ได้ งั้นข้าก็เป็นชาวเทียนเซิ่งด้วยเช่นกันรึ อีกทั้งรูปร่างสูงใหญ่ก็ไม่ได้ยืนยันอะไรได้ แคว้นเทียนเซิ่งก็ไม่ได้เกิดมาสูงใหญ่ทุกคน เพียงแต่ส่วนใหญ่เกิดมาสูงใหญ่เท่านั้น ปากเจ้าพูดจามีวาทศิลป์ แต่ก็ปิดบังคนเป็นหมอไม่ได้หรอกนะ โดยเฉพาะคนที่คลุกคลีอยู่กับสมุนไพรตลอดทั้งวัน"

"ตอนพวกเจ้ามาเยือนแคว้นเทียนเซิ่งในตอนแรก ข้าก็คบค้าสมาคมกับคนของพวกเจ้าไม่น้อย ชาวเทียนเซิ่งอย่างพวกเจ้าชอบใช้ตะไคร้อาบน้ำสระผม ไม่ว่าจะไปที่ใด ล้วนจะพกถุงหอมที่บรรจุตะไคร้ติดกาย"

สีหน้าหลีเต๋อพลันเปลี่ยนไป สีหน้าของหนานหว่านเยียนเย็นชาขึ้นมาเรื่อยๆ "ข้าเดาว่า เป็นเพราะสภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมของแคว้นเทียนเซิ่งของพวกเจ้าชอบทำสงคราม นิสัยหุนหันพลันแล่น เมื่อไม่ใคร่พอใจกันจะได้ตีรันฟันแทง"

"ซึ่งตะไคร้สามารถลดการอักเสบ กระตุ้นการไหลเวียนโลหิต มักเตรียมไว้ติดกาย เมื่อบาดเจ็บก็บดแล้วนำมาใช้รักษายามฉุกเฉินได้"

"แม้กลิ่นตะไคร้ บนตัวเจ้าจะอ่อนมาก แต่ก็ยังไม่จางหายไปโดยสิ้นเชิง ดูท่า ช่วงที่เจ้าอยู่ที่แคว้นซีเหย่ น่าจะเลิกนิสัยนี้ไม่ได้กระมัง"

เมื่อได้ยิน สีหน้าทุกคนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง หยุนเหิงกับแม่ทัพใหญ่ต่างคาดไม่ถึง ว่าหนานหว่านเยียนจะละเอียดอ่อนขนาดนี้!

และเมื่อคิดโดยละเอียดแล้ว ก็เหมือนจะเป็นเช่นนั้น!

ชาวเทียนเซิ่ง มีนิสัยชอบใช้ตะไคร้จริงๆ!

นัยน์ตากู้โม่หานพลันหดเกร็ง ขมวดคิ้วมองหนานหว่านเยียน

เรื่องที่แคว้นต้าเซี่ยกำลังมาเยือนนี้ เขาไม่เคยเปิดเผยให้หว่านเยียนรู้เรื่องได้อย่างไร

อีกทั้ง นางเหมือนจะโกรธเล็กน้อย เพียงเพราะคนๆนี้สาดน้ำสกปรกใส่แคว้นต้าเซี่ยรึ

นางไม่ใช่ชาวต้าเซี่ยซะหน่อย ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

กู้โม่หานดึงแขนนางอย่างปลอบประโลม นัยน์ตาสีเข้มกวาดตามองหลีเต๋อที่ลุกลี้ลุกลน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมบังคับ

“ใครเป็นคนวางแผนส่งเจ้ามา กู้โม่หลิง หรือฉินอี้หราน”

ราวกับถูกทิ่มแทง ดวงตาหลีเต๋อเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที ความเกลียดชังบนใบหน้าเหมือนจะกลืนกินทุกคน ตะโกนเสียงแหบแห้งว่า “ข้าเป็นชาวต้าเซี่ยต่างหาก! ที่แคว้นต้าเซี่ยส่งคนมาครั้งนี้ ก็เพื่อแก้แค้นพวกเจ้า!”

“แคว้นซีเหย่กับแคว้นเทียนเซิ่งของพวกเจ้าชอบคิดจะรุกราน สมควรตายให้หมด! ทุกคนล้วนสมควรตาย ฮ่าๆๆ...”

วินาทีต่อมา หลีเต๋อพลันหยุดค้าง เลือดขุ่นสีดำไหลออกมาจากมุมปากของเขา จ้องมองกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนอย่างตายตาไม่หลับ

(1) ฟังเสียงลมก็เชื่อว่าฝนตก หมายถึง ได้ยินอะไรมาเล็กน้อยก็เชื่อโดยง่าย