ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 798

“หากท่านรู้ตัวแล้วก็รีบไสหัวออกไปได้แล้ว อย่ามาขวางยามพักผ่อนของข้าเลย”

สีหน้าของกู้โม่หานพลันเปลี่ยนไปทันใด เห็นนางกำลังเดินออกไป เขาก็เคลื่อนมือไปโอบเอวของนางไว้อย่างไม่รอช้า แผงอกอุ่นแนบชิดกับแผ่นหลังของนาง

“หว่านเยียน ข้าเคยพูดไปแล้ว เรื่องของหยุนอี่ว์โหรวไม่นานความจริงต้องปรากฏแน่”

“ข้าสั่งให้เสิ่นอี่ว์ไปสืบความจริงเรื่องเมื่อคืนนั้นอย่างละเอียดแล้ว ข้าไม่เชื่อว่าตนเองเคยสัมผัสแตะตัวนาง บัดนี้เพิ่งผ่านไปเพียงสองวัน หากเจ้าให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ข้าสัญญาว่าจะกอบความจริงทั้งหมดด้วยสองมือมามอบให้เจ้า”

“เจ้าอย่าผลักไสข้าออกไปอีกได้หรือไม่ เจ้าและข้าต่างเป็นสามีภรรยา ควรจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันไปจนวันสุดท้าย อยู่เคียงข้างกันไปชั่วชีวิตมิใช่หรือ”

หนานหว่านเยียนเหนื่อยหน่ายกับข้อแก้ตัวของเขาเต็มทีแล้ว วันพรุ่งนี้คนจากแคว้นต้าเซี่ยก็จะเข้าวังแล้ว นางจะได้เดินทางจากที่แห่งนี้ไปในวันพรุ่งนี้แล้ว คืนนี้ก็แค่อยากจะพักผ่อนให้เต็มที่ก็เท่านั้น “ข้าไม่อยากฟังแล้ว ปล่อย!”

กู้โม่หานได้ยินเสียงเยียบเย็นของนาง แววตาก็แข็งไปทันที ริมฝีปากเม้มจนกลายเป็นเส้นตรงเส้นหนึ่ง ตึงแน่นจนดูราวว่าหากมีบางอย่างมากระแทกก็พร้อมแตกได้ทันที

ฉับพลันทันใดนั้น เขาช้อนเอวของหนานหว่านเยียนและอุ้มขึ้นมา เดินตรงไปยังเตียงนอน

หนานหว่านเยียนเห็นสถานการณ์ นัยน์ตาพลันสะท้อนประกายตื่นตระหนกวูบไหวขึ้นมา ความรู้สึกไม่ปลอดภัยและประหม่าพลันถาโถมขึ้นมาในใจ ทุบตีหน้าอกของกู้โม่หาน “กู้โม่หานเจ้าทำบ้าอะไร?!”

“ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

กู้โม่หานเฉยเมยราวกับไม่ได้ยิน อุ้มนางวางบนเตียง ก่อนจะกดนางไว้เบื้องล่าง นัยน์ตาลุ่มลึกดำขลับคู่นั้นจ้องมองดวงหน้าหนานหว่านเยียนไม่กะพริบ อดใจไม่ไหวใช้มือทั้งสองข้างลูบดวงหน้าและปรางแก้มของนางอย่างแผ่วเบา

หนานหว่านเยียนครั้นเห็นความรักและจริงใจสะท้อนในแววตาของเขา ก็สะดุ้งตกใจอย่างอดไม่ได้ หัวใจพลันรู้สึกเบาหวิวขึ้นมา ใช้แรงดีดดิ้นสะบัดตัวหนี “กู้โม่หาน! ปล่อยข้านะ!”

เขากดนางลงอย่างง่ายดาย ออกแรงบังคับให้นางสอดสิบนิ้วประสานมือกับเขา ก่อนจะตะโบมจูบบนลำคอเนียนระหงของหนานหว่านเยียนอย่างอาวรณ์ มิวายในปาก ยังครางเสียงต่ำเรียกนางอย่างไม่รู้หน่าย “หว่านเยียน หว่านเยียน…”

หนานหว่านเยียนหลบไม่พ้นแล้ว ได้แต่กัดริมฝีแน่น ใบหน้าปรากฏความอึดอัดชัดเจน

ความจริงสตรีที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนไหวกับเรื่องเหล่านี้มากเป็นพิเศษ พูดแบบไม่เกินความจริง ความต้องการเรื่องเหล่านี้รุนแรงชัดเจนกว่าบุรุษหลายเท่านัก

แต่นางไม่เคยคิดมาก่อน ว่าตนเองจะมิได้อยู่ในข้อยกเว้น

ทว่าสิ่งนี้คือความต้องการทางกายภาพโดยทั่วไปของมนุษย์ นางมีวิชาการแพทย์ไม่จำเป็นต้องเขินอาย เพียงแต่ในยามนี้นางจะยอมให้ตนเองได้กับกู้โม่หานไม่ได้…

ทว่านางไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นเด็ดขาด กัดฟันแน่นก็โต้แย้งกลับไปว่า “เหลวไหล! ข้าไม่รู้สึกอะไรกับเจ้าทั้งสิ้น! ข้าจะพูดอีกแค่คำเดียว หากเจ้ายังไม่ออกไป ตราบสิ้นชีวิตนี้ข้า…”

ทว่ากู้โม่หานพลันอุดริมฝีปากของนางไว้ ไม่ยอมให้นางเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา น้ำเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำเต็มด้วยอารมณ์ยั่วเย้าดึงดูด “อย่าอวดดีนักเลย”

เขาลูบแก้มสองข้างของหนานหว่านเยียน อารมณ์ลึกซึ้งในแววตามิได้ซ่อนเร้นแม้แต่น้อย

“เจ้าทราบหรือไม่สำหรับบุรุษคนหนึ่ง ที่อดอยากและกระหายมานานเพียงนี้ จะได้กลิ่นอะไร?”

แววตาของนางนิ่งค้างไป คล้ายกับเดาออกว่าเขาคิดจะทำอะไร ก็จ้องกู้โม่หานในความมืดมิดด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาทันใด

โครงร่างเขางดงามคมคายหาได้เปรียบไม่ นัยน์ตาสีดำขลับนั้นราวกับเป็นโพรงลึกไป แม้มองเพียงปราดเดียวก็สามารถทำดึงดูดคนให้จมหายไปได้ ในดวงตาคู่นั้นนอกจากความรู้สึกอันลึกซึ้งแล้ว ยังมีความน้อยเนื้อต่ำใจและความรู้สึกไร้ค่าเจืออยู่ด้วย

“หว่านเยียน ข้าไม่ใช่พระอิฐพระปูน ที่ไร้ตัณหาไร้ราคะ ข้าเองก็เชื่อมั่นว่าไม่มีบุรุษคนใด จะยอมให้คนที่ตนเองรักหมางเมินเหมือนไม่มีตัวตนได้อย่างเด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้นข้ากับเจ้าต่างเป็นสามีภรรยา ข้ากลัวว่าเจ้าจะโกรธ ถึงได้อดทนอดกลั้นมาตลอด ทั้งก่อนจะทราบว่าเจ้าตั้งครรภ์ก็อดทน กระทั่งหลังทราบว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้วข้าก็ยังอดทนเสมอ”

นิ้วเรียวของเขา กระตุกสายรัดบนเอวของหนานหว่านเยียนออก “ในฐานะที่เป็นภรรยา เจ้าควรจะสงสารและเห็นใจข้าบ้างสิ ยอมให้ข้าบ้างสักครั้ง ให้ข้าได้ร่วมหอกับเจ้าเถิด…”