ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 806

ทันใดนั้น ความไม่สบายใจขนาดใหญ่ก็พรั่งพรูขึ้นมาในจิตใจ ริมฝีปากบางๆของกู้โม่หานเม้มเป็นเส้นตรง

และขุนนางในท้องพระโรงเหล่านั้นก็ยังคงกระซิบกระซาบวอแวกันอยู่ สีหน้าของเขาไม่น่าดูยิ่งขึ้นในพริบตา ตบที่เท้าแขนอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง ด้วยความเคลื่อนไหวอันรุนแรง ทุกคนเงียบกริบในพริบตา ต่างพากันมองไปทางเขา

กู้โม่หานกวาดตามองหมู่ขุนนาง น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกเจ้า แต่น่าเสียดาย ตอนนี้สุขภาพของหยุนอี่ว์โหรวไม่ดีนัก เกรงว่าคงจะออกมาพบหน้าทุกคนไม่ได้ เรื่องนี้ค่อยหารือกันใหม่พรุ่งนี้ละกัน”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบ้านกาวถึงได้จำคนผิด และหยุนอี่ว์โหรวก็ไม่ใช่จวิ้นจู่ของแคว้นต้าเซี่ย ทันทีที่สืบสาวเบื้องลึกของเรื่องนี้อย่างละเอียดคำพูดก็จะไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อถือได้โดยสิ้นเชิง และทันทีที่หนานหว่านเยียนเปิดปากอธิบาย ก็จะกลายเป็นคนที่โดนโจมตีอย่างรุนแรงเป็นแน่

ทูตของแคว้นต้าเซี่ยต้องการพาตัวนางไป เขายังคิดหาวิธีการไม่ได้ จึงไม่กล้าเดิมพันโดยง่ายดายตามใจ การระงับไว้ก่อนเป็นวิธีการจัดการที่ดีที่สุด

แต่คำพูดนี้ของกู้โม่หาน เหล่าทูตแคว้นต้าเซี่ยกลับไม่ซื้อ

โดยเฉพาะพ่อบ้านกาว เขากล่าวเสียงดังขึ้นโดยตรง: “ฝ่าบาท!”

“จวิ้นจู่คือว่าที่จักรพรรดินีของแคว้นต้าเซี่ย พวกข้าจำเป็นจะต้องเห็นว่าจวิ้นจู่ปลอดภัย! คิดว่านางน่าจะรู้ว่าพวกข้ามารับนาง และจะไม่กล่าวโทษ หากว่าวันนี้ไม่ได้พบจวิ้นจู่ ข้าน้อยทั้งหลาย ก็จะไม่จากไปพ่ะย่ะค่ะ!”

เวลานี้บรรดาทูตของแคว้นต้าเซี่ยเหล่านั้น ก็กล่าวขึ้นด้วยความดึงดันเฉกเช่นเดียวกันว่า “ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ! วันนี้พวกข้าจำเป็นต้องพบจวิ้นจู่!”

“โหรวเฟยเหนียงเหนียงคือจวิ้นจู่ของพวกข้า พวกข้าเดินทางมานับพันลี้ ก็เพื่อที่จะรับจวิ้นจู่กลับไป!”

“หากว่าฝ่าบาทไม่ส่งมอบคนออกมา พวกข้าก็จะไม่จากไปพ่ะย่ะค่ะ!”

คำขอร้องอันดุเดือดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในท้องพระโรง เหล่าขุนนางของซีเหย่จึงระมัดระวังตัวขึ้นอย่างอดไม่ได้ ด้านหนึ่งก็กังวลว่าทั้งสองแคว้นจะเกิดความแตกแยก ด้านหนึ่งก็ไม่เข้าใจในวิธีการของกู้โม่หานเป็นอย่างมากเช่นกัน

“ฝ่าบาท พระองค์เชิญโหรวเฟยเหนียงเหนียงออกมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป......สถานการณ์จะควบคุมไม่ได้แล้วฝ่าบาท!”

น้ำเสียงเหล่านี้ราวกับกระแสคลื่น กระทบหัวใจของหนานหว่านเยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางมองดูสถานการณ์ตอนนี้ นิ้วเรียวกำหมัดแน่น ตอนที่นางกำลังอยากพูด ไทเฮาก็ขมวดคิ้วและตบเก้าอี้อย่างรุนแรง “เงียบให้หมด!”

นางเพ่งมองพ่อบ้านกาวที่เป็นผู้นำ กล่าวขอโทษอย่างถ่อมตนก่อน “ก็ไม่ใช่ว่าฮ่องเต้จะไม่ยอมให้พวกเจ้าพบกับหยุนอี่ว์โหรว เพียงแต่ข่าวนี้น่าตกใจจนเกินไป ทุกคนล้วนไม่ได้เตรียมตัว ทำให้ทูตทุกท่านหัวเราะเยาะ”

“อีกอย่างโหรวเฟยตั้งครรภ์มานานแล้ว ระยะนี้สุขภาพก็ไม่ดีจริงๆ แต่โดยปกติแล้วพวกข้าแคว้นซีเหย่ก็ดูแลปรนนิบัตินางเป็นอย่างดี ไม่เคยปฏิบัติอย่างโหดร้ายมาก่อน”

“หากว่าทูตทุกท่านร้องขอพบด้วยความแน่วแน่ เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาเป็นธรรมดา”

ไทเฮาเอียงหน้ามองไปทางหลี่หมัวมัว ส่งสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งให้นาง “เจ้าก็ไปเชิญโหรวเฟยออกมาเถอะ ยังไงซะก็ไม่ถึงขั้นที่จะแตะพื้นไม่ได้ ให้ขุนนางทุกคนดูให้ดี จะได้เลี่ยงไม่ให้คนเข้าใจผิดราชวงศ์ซีเหย่ของพวกข้า ว่าจงใจซ่อนคนเอาไว้ ใจแคบมาก”

“เพคะ” หลี่หมัวมัวตอบรับด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน รีบหมุนตัวไปเชิญคนมา

เวลานี้ บรรดาเหล่าทูตของแคว้นต้าเซี่ยจึงได้พากันเงียบลง พ่อบ้านกาวโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่กู้โม่หานกลับตะลึงงันเป็นที่สุด สีหน้าของกู้โม่หานไม่น่าดูยิ่งขึ้น “เสด็จย่า นี่ท่านจะทำอะไร? !”

จะต้องให้คนไปเชิญหยุนอี่ว์โหรวมาในเวลานี้ให้ได้ ไม่ใช่ว่ากำลังเพิ่มปัญหาหรอกหรือ?

ไม่กี่ปีมานี้ ลำบากจวิ้นจู่ทนรับความทุกข์ยากตรากตรำมากมายจริงๆ ตอนนี้แม้แต่ความทุกข์ของเนี่ยพานก็รับไว้แล้ว....

ไม่ช้า หลี่หมัวมัวก็พาตัวหยุนอี่ว์โหรวมา

หยุนอี่ว์โหรวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถูกหลี่หมัวมัวเรียกมาด้วยความรีบร้อน แม้แต่หน้าตาก็ไม่ได้แต่งให้งดงามเป็นพิเศษด้วยซ้ำ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นคนมากมายในท้องพระโรง ก็ยิ่งกลัวว่าจะไม่เหมาะสม แต่หลังจากที่นางกวาดตามองไปยังพ่อบ้านกาวที่เป็นผู้นำ ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที จิตใจก็สงบลงเช่นกัน

แม้จะไม่ได้พบกันเป็นเวลานานมาก แต่นางรู้ เขายังเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่สุดของนาง เขามา จะต้องมาช่วยเหลือนางเป็นแน่!

นางเดินเข้ามาในท้องพระโรงช้าๆ พยายามแสดงความสง่างามเพียบพร้อมเหมาะสมของตัวเองต่อหน้าทุกคน กระโปรงสีเหลืองอ่อนหลวมๆ พอที่จะปกปิดท้องที่เห็นได้ว่าตั้งครรภ์ของนางได้พอดี

ใบหน้าที่เงียบสงบงดงาม มีท่าทางที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเอ็นดูสงสารอยู่เล็กน้อย

เมื่อบรรดาทูตของแคว้นต้าเซี่ยเห็นนาง ต่างก็พากันหลีกทางให้ด้วยความเคารพ ในแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความคุ้นเคยและความปีติยินดี

หยุนอี่ว์โหรวระงับความสงสัยทั้งหมดไว้ เดินไปยังใจกลางของท้องพระโรง โค้งคำนับเล็กน้อย ทำความเคารพต่อหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานอย่างมีมารยาท “หม่อมฉันคารวะไทเฮา ฝ่าบาท คารวะฮองเฮาเหนียงเหนียงเพคะ”

ไทเฮาโบกมือ หยุนอี่ว์โหรวยืนตัวตรง จากนั้น บรรดาทูตของแคว้นต้าเซี่ยเหล่านั้นก็ต่างพากันคุกเข่าต่อนาง ตะโกนกล่าวเสียงดังว่า

“ข้าน้อย—คารวะจวิ้นจู่!”