ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 822

“ท่านน้า!” หนานหว่านเยียนมองดูแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเลือดของโม่หวิ่นหมิง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ

นางไม่มีกระทะแล้ว ก็เลยหยิบเอาหน้าไม้ที่โม่หวิ่นหมิงเคยมอบให้นาง สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจัง “ท่านน้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านปกป้องข้าอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไป ข้าเองก็สามารถปกป้องท่านได้ ท่านบาดเจ็บอยู่ ถอยมันหลบอยู่หลังข้าก่อน”

“มีคนออกไปเรียกคนมาเราช่วยแล้ว อดทนต่ออีกสักหน่อย!”

“สตรีที่ไหนปกป้องผู้ชายกัน” โม่หวิ่นหมิงดึงนางกลับไปอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม “ช่วยได้ แต่ห้ามออกไปสู้อยู่ด้านหน้าเป็นอันขาด!”

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ ทว่าโม่หวิ่นหมิงเองก็รู้ดี ว่าเขาเป็นเพียงแค่ขุนนางในราชสำนักเท่านั้น แม้ว่าฝีมือจะเก่งกาจแค่ไหน แต่เวลานี้ก็ไม่มีแผนอะไรในหัวเลย และก็ไม่มีกับดักที่วางไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ อีกด้วย

อีกอย่างนักฆ่าเหล่านี้โหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ฝีมือการต่อสู้ก็ไม่ธรรมดา อาศัยแค่ดาบและขาที่อาจจะอดทนยืนได้ไม่นานของเขา มาเผชิญหน้ากับการโจมตีที่โหดเหี้ยมเหล่านี้ เขาคงจะต้านทานได้ไม่นานเท่าไหร่นัก

ทว่า ก็ไม่ใช่คราวของนางที่ต้องมาปกป้องเขา นางคือคนที่จะต้องปกป้องแม้ตัวตายก็ตาม

หนานหว่านเยียนไม่ไปแข็งขืนกับโม่หวิ่นหมิง เพียงแต่คอยยิงหน้าไม้อยู่ข้างๆ เขาเท่านั้น นางและโม่หวิ่นหมิงร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี คนหนึ่งถือหน้าไม้ อีกคนถือดาบยาวที่แหลมคม กลุ่มชายชุดดำจึงไม่สามารถเข้าใกล้ได้

แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ พวกเขามีกันแค่สองคน คนหนึ่งตั้งครรภ์ ส่วนอีกคนคือคนพิการที่เพิ่งจะกลับมายืนได้ไม่นาน ในใจของหนานหว่านเยียนร้อนรนราวกับถูกเพลิงไฟเผาผลาญ แต่ยังต้องแบ่งสมาธิคอยมองสังเกตการณ์ว่ามีกองกำลังเสริมมาช่วยหรือไม่ ต้านทานเพียงหนึ่งนาทีราวกับผ่านวันเหมือนผ่านปี

หนานหว่านเยียนหายใจหอบเล็กน้อย นางถอยไปประชิดหลังชนหลังกับโม่หวิ่นหมิง พลางพูดขึ้นเสียงเบา “ท่านน้า คนพวกนี้พุ่งเป้ามาที่ข้า ท่านไปตามหากองกำลังช่วยเหลือ แล้วค่อยกลับมาช่วยข้า!”

หากเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าทั้งสองคงจะเกิดเรื่องเป็นแน่

แต่โม่หวิ่นหมิงยังคงปกป้องนางไม่ห่าง ตาดอกท้อปะทุไปด้วยความดุร้ายและความเกรี้ยวกราดอย่างไม่เคยมีมาก่อน

“ไม่ได้!”

“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะปกป้องเจ้า สิบปีที่แล้วข้าปกป้องดูแลเจ้าได้ ตอนนี้ ก็ทำได้เช่นกัน!”

เขาแค่รู้สึกเกลียด เกลียดที่ฝีมือวรยุทธ์ของเขาสู้กู้โม่หานไม่ได้ เกลียดที่เขาพิการนานขนาดนี้ ในเวลาที่วิกฤตเช่นนี้ กลับยังต้องลำบากให้หว่านหว่านมาต่อสู้ร่วมกับเขา

“ท่านน้า...” หนานหว่านเยียนหัวใจสั่นเทา ความอบอุ่นที่ไม่สามารถอธิบายได้แผ่ซ่านไปยังก้นบึ้งหัวใจของนาง

นางติดค้างท่านน้ามากจริงๆ รอให้กลับไปที่ต้าเซี่ยแล้ว นางจะต้องปฏิบัติต่อท่านน้าของนางเป็นอย่างดี ชดเชยในสิ่งที่นางติดค้างเขาตลอดสิบปีที่ผ่านมา!

เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนและโม่หวิ่นหมิงยังคงสู้ไม่ถอย ชายชุดดำที่สวมหน้ากากก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย “ชายคนนี้ช่างเป็นอุปสรรคเสียจริง ฆ่าเพิ่มอีกคนก็ไม่เสียหายอะไร ฆ่าพวกมันให้หมด!”

แต่คาดไม่ถึงว่าเสี้ยวเวลาที่ลูกธนูของกู้โม่หานกำลังพุ่งออกไปนั้น โม่หวิ่นหมิงเองก็หันไปสังเกตเห็นนักฆ่าที่กำลังจะฟันหนานหว่านเยียนเข้าพอดี เขารีบเข้าไปจัดการนักฆ่าคนนั้นโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น “หว่านหว่าน ระวัง!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตาเดียว ศรยาวพุ่งทะลุแผ่นหลังและหัวใจของมือสังหาร เสี้ยววินาทีต่อมา ลูกศรยาวก็จมเข้าไปในร่างกายของโม่หวิ่นหมิง ทะลุผ่านช่องท้องของเขาไป

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเป็นอย่างมาก ไม่ทันจะได้ตั้งตัว โม่หวิ่นหมิงรู้สึกตัวเย็นวาบขึ้นมา เขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะโต้ตอบใดๆ ทั้งสิ้น

ฟิ้ว...

ส่วนหนานหว่านเยียนพอได้ยินเสียง ก็รีบหันไปดู เริ่มจากเห็นชายชุดดำล้มลงไปกองกับพื้นก่อน จากนั้นก็เห็นลูกธนูปักอยู่กลางท้องของโม่หวิ่นหมิงที่ยืนข้างๆ นาง เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด

“ท่านน้า!” รูม่านตาของหนานหว่านเยียนหดตัวลงทันใด ในหัวของนางขาวโพลน ใบหน้าขาวซีดไปหมด

ริมฝีปากของโม่หวิ่นหมิงเลอะไปด้วยคราบเลือด เขาจ้องมองไปยังหนานหว่านเยียน ไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาค่อยๆ เซไปยังทิศทางที่นางยืนอยู่

“หว่านหว่าน...”

“ท่าน...ท่านน้า!” หนานหว่านเยียนรีบเข้าไปรับเขาไว้ หัวใจของนางสั่นสะท้านไปหมด เสี้ยวเวลาที่โม่หวิ่นหมิงล้มลง หนานหว่านเยียนก็มองเห็นกู้โม่หานที่กำลังถือคันธนูอยู่ไกลออกไปพอดี!