ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 830

พ่อบ้านกาวได้ยินแล้วก็ตกใจเป็นอย่างมาก เกิดอะไรขึ้น ราชทูตกาวบอกเองไม่ใช่หรือ ว่าฮองเฮามีรับสั่งให้เขาพาราชทูตต้าเซี่ยมารับจวิ้นจู่กลับวังหลวงหลวง?!

เหตุใดถึงกลายเป็นต้นหลี่ตายแทนต้นท้อได้ล่ะ?!

ไทเฮา เองก็ตกใจเป็นอย่างมาก “อะไรนะ?!”

ดังนั้น ราชทูตที่พวกเขาต้อนรับในตอนแรกคือตัวปลอมที่มาแอบอ้างอย่างนั้นหรือ?!

ลู่ยวนหลีไม่เปิดโอกาสให้นางได้พูดอะไร เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ราชทูตที่มาในครั้งนี้ กระหม่อมเป็นคนนำขบวน เพียงแต่ว่าระหว่างทางมีเหตุเกิดขึ้น ก็เลยทำให้เกิดความล่าช้า กาวม่านหย่วนก็เป็นคนของต้าเซี่ยจริง วันนี้แคว้นซีเหย่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น สร้างความลำบากให้กับแคว้นซีเหย่แล้ว ขอไทเฮาโปรดทรงอภัยโทษด้วย”

นัยน์ตาของไทเฮาท่วมท้นไปด้วยความงุนงง พลางจ้องมองลู่ยวนหลีด้วยสายตาประหลาดใจ

“เช่นนี้ ก็เท่ากับว่า...สิ่งที่กาวม่านหย่วนพูดมานั้นไม่ใช่เรื่องจริง เช่นนั้นจวิ้นจู่แห่งต้าเซี่ย คือเยียนเอ๋อร์จริงๆ หรือ?”

หากเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นวันนี้ที่นางเข้าข้างราชทูตของต้าเซี่ย ไม่เท่ากับว่าเป็นการทำร้ายจิตใจของเยียนเอ๋อร์หรอกหรือ?

นัยน์ตาสีทองของลู่ยวนหลีเย็นยะเยือก เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าพ่อบ้านกาวที่ถูกองครักษ์กดไว้จู่ๆ ก็เงยหน้าพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมปกป้องดูแลโหรวเฟยตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นกระหม่อมเป็นคนเปลี่ยนตัวฮองเฮากับโหรวเฟยเองกับมือ! ผ่านมานานขนาดนี้ กระหม่อมไม่มีทางจำจวิ้นจู่ผิดแน่นอน!”

“หวยซื่ออ๋อง พวกท่านต่างหากที่เป็นฝ่ายจำผิดมาโดยตลอด! จวิ้นจู่ไม่ใช่หนานหว่านเยียน แต่เป็นหยุนอี่ว์โหรวต่างหาก!”

เขาแทบจะอกแตกตายอยู่แล้ว กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ดังนั้นเขาจึงส่งคนไปถ่วงลู่ยวนหลีไว้ แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะประเมินความสามารถของลู่ยวนหลีต่ำไป

แต่จวิ้นจู่ที่เขาเลี้ยงดูและเคียงข้างมาตั้งแต่เด็กจนโต เขาจะจำผิดคนได้อย่างไรกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่าจวิ้นจู่ผ่าน ‘เหตุการณ์ร้ายแรง’ อะไรมาบ้าง จนกลายมาเป็นหยุนอี่ว์โหรวในปัจจุบัน

ลู่ยวนหลีจ้องมองพ่อบ้านกาวที่ยังคงหัวรั้นไม่ยอมถอย รู้สึกโมโหเข้าไปใหญ่ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “กาวม่านหย่วน! เจ้าหุบปากประเดี๋ยวนี้!”

และเหล่าขุนนางต่างก็รู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย ไม่กล้าที่จะต่อว่าเขาแต่อย่างใด

ลู่ยวนหลีหันไปมองไทเฮา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ “ไทเฮา ตอนนี้ เรามาคุยกันเถิด!”

ไทเฮาขมวดคิ้วแน่นด้วยความกระวนกระวายใจ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก “หวยซื่ออ๋อง อยากจะคุยเรื่องอันใดหรือ?”

ลู่ยวนหลีเองก็ไม่พูดจาอ้อมค้อม “หว่านเยียนคือจวิ้นจู่อย่างแท้จริง คือเลือดเนื้อเชื้อไขแห่งราชวงศ์ต้าเซี่ย ข้อนี้ ถือว่ากระหม่อมได้พูดออกมาอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว”

ไทเฮาพูดขึ้น “ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้น จุดประสงค์การมาของหวยซื่ออ๋องในครั้งนี้ ก็คือ...”

ลู่ยวนหลีสีหน้าเรียบเฉย เขาถูแหวนหัวกิเลนบนนิ้วไปมาเบาๆ พลางพูดขึ้น “ในเมื่อพระองค์เข้าใจแล้ว เช่นนั้น...ฐานะบรรดาศักดิ์ของหว่านเยียนสูงส่งขนาดไหน กระหม่อมก็ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความแล้ว”

“เดิมทีกระหม่อมคิดว่าหว่านเยียนกำลังตั้งครรภ์ หลังจากที่กลับไปยังต้าเซี่ยและพบปะกับผู้คนแล้ว ทุกคนตกลงและเห็นชอบว่ายินดีที่จะยุติปล่อยวางความบาดหมางในอดีต ร่วมประสานความสัมพันธ์ทางการทูตกับแคว้นซีเหย่...”