ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 848

“ขอบคุณที่ออมมือ”

ทันใดนั้น ความรู้สึกก็ปะทุขึ้นท่ามกลางฝูงชน ผู้คนมากันมองไปที่โม่เหยียนอย่างเหลือเชื่อ “ชนะแล้ว! คุณชายโม่เหยียนชนะแล้ว!”

“พระเจ้า หลานชายของปรมาจารย์หมากล้อมผู้ยิ่งใหญ่พ่ายแพ้ในเกมแข่งหมากล้อม มันไม่น่าเชื่อเลยจริง!”

“โดยไม่คาดคิด คุณชายว่านได้ยอมรับว่าเลือกจุดอ่อนของผู้อื่น แต่เขาไม่รู้ว่าคุณชายโม่เหยียนนั้นซ่อนฝีมือ”

หลายคนมองโม่เหยียนด้วยความชื่นชม บางคนรู้สึกดีใจที่หมดเสี้ยนหนามอย่างคุณชายว่านไปอีกคน แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ พวกเขามีความระแวดระวังโม่เหยียนที่ไม่มีที่มาที่ไปผู้นี้มากขึ้น

ลู่อู๋เจียงเดินไปหาคุณชายว่าน มองไปที่กระดานหมากล้อม “คุณชายว่านผู้นี้ตกรอบแล้ว”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้วิธีเล่นหมากล้อม แต่เขาก็ยังเข้าใจระบบการแพ้ชนะ

คุณชายว่านกุมศีรษะด้วยความไม่เชื่อ ร้องไห้ไปตลอดทางที่ถูกเหล่าองครักษ์เชิญออกไป

ที่ตำแหน่งสูง หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น ค่อนข้างคาดไม่ถึง

“เย่! คุณชายโม่เหยียนชนะตามคาด!” น่าวน่าวตบหน้าอกอย่างภาคภูมิใจ แล้วพูดโอ้อวดเกี๊ยวน้อย “เห็นหรือยังท่านพี่ เขาเก่งกาจสุดๆ ไปเลย! ไม่ได้ด้อยไปกว่าท่านอาเชียนเฟิงและท่านอาซูหย่วนเลย! เหมาะที่จะเป็นพ่อเหมือนกัน!”

เกี๊ยวน้อยก็ประหลาดใจเช่นกัน อดไม่ได้ที่จะมองไปที่โม่เหยียนมากขึ้น โม่เหยียนผู้นี้เก่งกาจมากจริงๆ สามารถเอาชนะหลานชายของปรมาจารย์หมากล้อมได้ด้วยหรือ?

เมื่ครู่นางยังคิดว่าโม่เหยียนเหมือนนาง เป็นคนที่โตแต่ตัว สมองตื้นเขิน ไม่คิดว่าเขาจะมีความสามารถเช่นนี้ด้วย

ความอับอายที่แพ้พนันได้พลุ่งพล่านในหัวใจ นางหันหน้าไปอย่างกระเง้ากระงอด “ฮึ โชคดีต่างหาก!”

น่าวน่าวแลบลิ้นใส่ ไม่สนใจนาง

เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนขมวดคิ้วพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทันใดนั้น ความรู้สึกถึงอันตรายก็เกิดขึ้นมาในหัวใจของพวกเขา

โม่เหยียนผู้นี้อาจกลายเป็นคู่แข่งที่สำคัญที่สุดของพวกเขาอย่างแน่นอน!

โม่เหยียนมีชื่อเสียงจากการลงสนามครั้งแรก หลายคนคอยดูเขาอยู่ห่างๆ อย่างไรก็ตามการที่พวกเขาไม่ตามหาเขา ไม่ได้หมายความว่าโม่เหยียนจะไม่เคลื่อนไหวเอง

เขาไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่ในหัวใจเต็มไปด้วยความหึงหวง เขาเลือกท้าทายคู่ต่อสู้ต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า และสามารถรับมือกับความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามได้เสมอ

ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันศิลปะการต่อสู้หรือด้านความรู้ ทุกคนต่างไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขามององค์หญิงหมิงหวงมากขึ้น คู่ต่อสู้ก็มักจะพ่ายแพ้อย่างหมดรูปเสมอ

โม่เหยียนกำจัดผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ และผู้คนก็เริ่มเกิดความระแวดระวังและไม่สบายใจในตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ

นี่มันปีศาจหรือเปล่า?!

เหตุใดถึงมีคนธรรมดาที่แข็งแกร่งและมีทักษะรอบด้านเช่นนี้ได้?!

แต่พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนเป็นลูกหลานของตระกูลขุนนาง ไม่เคยเห็นหรือได้ยินลูกหลานตระกูลขุนนางแบบโม่เหยียนมาก่อน เขาเป็นใคร มาจากตระกูลไหนกันแน่?!

น่าวน่าวคอยส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างกายหนานหว่านเยียน แม้แต่เกี๊ยวน้อยก็อดไม่ได้ที่จะมองโม่เหยียนต่างออกไป ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งก็อยู่ที่นี่ ยากที่นางจะเพิกเฉย ผู้คนต่างชื่นชมอย่างแข็งขัน

แต่ก็ดีเหมือนกัน มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับการยอมรับจากนางเช่นนี้

โม่เหยียนพูดอย่างวางตัวเป็นกลาง “หมินเฉิงอ๋องชมเกินไปแล้ว แค่โชคดีเท่านั้น”

ลู่อู๋เจียงเลิกคิ้วขึ้น นำคนสิบคนมาหาหนานหว่านเยียน แล้วกล่าวกับหนานหว่านเยียนด้วยรอยยิ้มว่า “น้องหญิง คนเหล่านี้คือผู้ชนะ หากเจ้าไม่ชอบคนเหล่านี้ พี่ใหญ่จะเลือกกลุ่มผู้มาใหม่ให้เจ้าได้เลือก!”

หว่านเยียนร่อนเร่อยู่ข้างนอกมานานหลายปี อดทนต่อความยากลำบากมามากมาย เมื่อกลับมาสู่แคว้นต้าเซี่ย พวกเขาเป็นพี่ชายก็ย่อมต้องรักและเอ็นดูเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า จะไม่ปล่อยให้นางต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรมใดๆ อีก!

ได้ยินดังนั้น โม่เหยียนก็สงบจิตใจตัวเองทันที อดไม่ได้ที่จะจับนิ้วขาวเย็นเฉียบของเขาไว้แน่น แม้แต่น่าวน่าวและเกี๊ยวน้อยก็ยังรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

น่าวน่าวมองหนานหว่านเยียนอย่างระแวดระวัง “ท่านแม่?”

ไม่รู้ว่าคุณชายโม่เหยียนจะมีความสามารถเช่นนี้ จะได้รับเลือกหรือไม่…

ทันใดนั้นบรรยากาศก็จริงจังขึ้นมา ชายสิบคนที่รอการคัดเลือกกำลังรอหนานหว่านเยียนจัดการอย่างเงียบสงบ เหงื่อเย็นเยียบกำลังจะไหลลงพื้นแล้ว

และหนานหว่านเยียนเพียงแค่มองไปที่พวกเขา ใบหน้าอันงดงามดูคลุมเครือ

สายตาของนางกวาดไปที่ใบหน้าของคนทั้งสิบคนทีละคน สุดท้ายก็จับจ้องที่ใบหน้าของโม่เหยียน

ดวงตาดำขลับสนิทของโม่เหยียนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่รุนแรง แต่ดวงตาของ หนานหว่านเยียนกลับมีเพียงความสงสัยมากมายที่เก็บซ่อนไว้ ไม่เคยพูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นดังนั้น ลู่อู๋เจียงก็เข้าใจความหมายของนางแล้ว

“ในเมื่อน้องหญิงไม่ชอบใครเลย งั้นก็…”