ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 879

แต่หนานหวันหยานแสร้งทําเป็นมองไม่ออก สงบจิตสงบใจทานอาหาร อาหารที่เย่เชียนเฟิงและโม่เหยียนส่งมา ล้วนถูกนางแบ่งให้กับเด็กตัวเล็ก ๆ สี่คนทีละคน

โม่เหยียนและเย่เชียนเฟิงยอมแพ้และทานไปอย่างเงียบๆ

จบมื้ออาหารเย็น หนาน หว่านเยียนเช็ดปากเด็กทั้งสี่ให้เรียบร้อย”แม่ยังมีของที่ต้องเตรียมอีก เพื่อวันพรุ่งนี้จะได้นำไปให้ท่านปู่”

“พวกเจ้ากลับไปที่พระราชวัง Zhanguiก่อน แล้วเข้านอนอย่าดื้อ ตกลงไหม”

เด็กน้อยทั้งสี่และหนานว่านหยานไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดังนั้นในช่วงวันธรรมดา ทานอาหารเย็นแล้ว หนานว่านเหยียนจะส่งเด็กๆ กลับด้วยตัวเองหรือไม่ก็ทำให้พวกเขาสบายใจ และให้เฟิงหยางและสาวใช้ในวังคนอื่นๆ นำพวกเขากลับไป

แต่วันนี้นางมีบางอย่างที่ต้องทำและไม่มีเวลาส่งพวกเขา

โดยปกติแล้ว หนาวหน่าวจะเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นและบอกว่าเขายังเล่นสนุกไม่พอ แต่วันนี้เขาเชื่อฟังอย่างหาได้ยาก และถูไถแขนของหนาน หว่านเหยียน “ตกลง!”

“ถ้าเช่นนั้นนั้น ข้ากับพี่ชายต้องการให้คุณชายโม่เหยียนไปส่งพวกข้า!”

เขารู้ว่าท่านปู่เป็นคนสำคัญของท่านแม่ เพราะว่าเป็นเรื่องสำคัญ แน่นอนว่าเขาจะไม่รบกวนท่านแม่

เมื่อมองไปที่น่าวน่าวที่ดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขนของนาง หนานหว่านเยียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและหัวเราะเบา ๆ “ตกลง”

นางเงยหน้าขึ้นมองโม่เหยียน น้ำเสียงของนางไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ “โม่เหยียน ดูพวกเด็กๆ ด้วย”

พูดจบ นางพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อบอกลาเย่เชียนเฟิง แล้วเข้าไปใน ตำหนักสีเยว่ พร้อมกับเฟิงหยางที่ติดตามเข้าไปด้วย

เย่เชียนเฟิงเห็นว่าน่าวน่าวกับอันอันดึงโม่เหยียนไปส่งพวกเขากลับ โดยปกติเขาจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

เขาก้าวไปข้างหน้าทันที มองเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย “มันมืดแล้ว และซื่อจือทั้งสองยังเด็ก ข้าเกรงว่าคุณชายโม่เหยียนจะจัดการคนเดียวไม่ไหว ไม่สู้ให้ข้าไปด้วยอีกคนล่ะ ข้าจะปกป้องซื่อจือทั้งสองจากด้านหลัง”

เย่เชียนเฟิงต้องการส่งพวกเขากลับด้วยตัวเอง ดังนั้น แน่นอนว่า เกี๊ยวน้อน จะไม่ปฏิเสธ ตรงกันข้าม นางวิ่งอย่างมีความสุขและคว้าแขนเสื้อของ เย่เชียนเฟิง“เอาล่ะ ท่านอาเชียนเฟิง จะตามพวกข้าไป ให้อันอันกับน่าวน่าวไปกับคุณชายโม่เหยียน!”

ซาลาเปาน้อยยืนอยู่ข้างๆ พี่สาวอย่างเงียบ ๆ และแอบชำเลืองมองที่โม่เหยียน

อย่างไรก็ตาม ครอบครัวของเขามีเรื่องด่วนจึงเรียกตัวเขา ดังนั้นเขาจึงต้องไปจริงๆ

เมื่อเกี๊ยวน้อยได้ยินคำพูดนั้น นางก็หันกลับมาจ้องน่าวน่าวทันที

น่าวน่าวมองไปที่โม่เหยีนน อย่างไร้เดียงสา “คุณชายโม่เหยียน ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?”

“สวี้หมิงซื่อจือหาได้พูดสิ่งใดผิด แค่โม่เหยียนก็เพียงพอที่จะคุ้มกันพวกท่านกลับไปได้” โม่เหยียนยกมุมปากขึ้นเบาๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ เขากอดอันอันกับน่าวน่าวไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินไปตรงหน้าเย่เชียนเฟิง

เขาไม่แม้แต่จะมองที่เย่เชียนเฟิง แต่กลับมองไปที่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย “จวิ้นจู่ทั้งสอง ไปกันเถอะ”

แม้ว่าเกี๊ยวน้อยจะไม่พอใจอยู่นิดหน่อย แต่ก็ยังพองแก้มและเดินไปกับโม่เหยียนอย่างอึดอัด

ซาลาเปาน้อยเดินตามหลัง แล้วมองที่หลังของโม่เหยียน แต่รู้สึกอธิบายไม่ถูกว่าเขาช่างคล้ายกับคนในความทรงจำของนางจริงๆ...