ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 895

โม่เหยียนกำมือแน่นแล้ว  รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดเศร้าโศกเสียใจและความสลดหดหู่ที่หลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่องของหนานหว่านเยียน

เขากลับมิสามารถพูดอะไรได้เลย  ได้แต่คอยฟังเหมือนเช่นก้างปลาติดคออยู่  ถูกทิ่มแทงเจ็บปวดสืบเนื่องเพราะคำพูดของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า  และเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าโศกเสียใจ

อารมณ์ของหนานหว่านเยียนค่อยๆ ถูกกระชากลากดึง  ฉากที่โม่หวิ่นหมิงถูกธนูยิงใส่นั้นคล้ายดั่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตา

ภายในดวงตาสวยงามสดใสของนางเต็มเปี่ยมด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง  “เขาทราบอยู่แล้วว่าท่านมีความสำคัญต่อข้ามากมายเพียงใด  เขาก็ยังสังหารท่านเสียชีวิต  ข้าจะเคียดแค้นเขาตลอดกาล!  และเกลียดชังเข้ากระดูก!”

หากว่าคำพูดเหล่านั้นของหนานหว่านเยียนเมื่อครู่นี้  เป็นเพียงแค่แส้ยาวที่หวดกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายในใจของโม่เหยียนละก็  เช่นนั้นยามนี้ก็คือเหล็กที่เผาไฟจนแดงแล้ว  ประทับนาบเข้าไปในหัวใจเขาทีละนิ้วทีละนิ้ว  เจ็บปวดทรมานจนมิต้องการจะมีชีวิตอยู่

เขาเม้มริมฝีปากแน่นกำหมัดจนแน่นแล้วแน่นอีก  สุดท้ายอดกลั้นไว้ไม่ได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาแล้ว

“องค์หญิง  เรื่องของท่านข้าน้อยไม่สมควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากจนเกินไป  แต่ข้าน้อยเพียงแค่ต้องการจะพูดว่า  เรื่องราวของตอนนั้น  บางทีอาจจะมีการเข้าใจผิดอื่นอยู่อีกก็เป็นได้”

“องค์ฮ่องเต้ของแคว้นซีเหย่  ตามคำเล่าขานไม่น่าจะเป็นคนลักษณะเช่นนี้  บางทีฝีมือวิธีการของจักรพรรดิอาจเหี้ยมโหดดุดันอาละวาดอย่างอหังการ  แต่ก็คงไม่ถึงกับทำร้ายพระญาติขององค์หญิงกระมังขอรับ”

หนานหว่านเยียนได้ยินคำพูด  กลับมิรู้สึกสงสัยไฉนเขาจึงทราบเรื่องราวของนาง  กล่าวถึงที่สุดแล้วเรื่องราวของนางหาได้เป็นความลับไม่  แต่กลับเนื่องเพราะคำพูดของเขา  เพลิงโทสะเกรี้ยวกราดเทียมฟ้าก็ปะทุพลุ่งพล่านขึ้นมาในชั่วพริบตา  เต็มเปี่ยมด้วยความโกรธแค้นเกลียดชัง

“ไม่มีความเข้าใจผิดอันใด  ท่านน้าเสียชีวิตลงในน้ำมือของเขานั่นเอง!  ข้าประจักษ์กับสายตาตัวเอง  ได้ยินมากับหูของตัวเอง!”

ตอนนั้นนางได้รับบาดเจ็บสาหัส  อีกทั้งกำลังตั้งครรภ์ลูกสองคน  อารมณ์ก็ย่ำแย่ทรุดหนักอย่างยิ่ง  แต่ตอนนั้นที่อยู่ในพระราชวัง  นางจำได้ว่าเคยเห็นรอยเลือดที่เป็นสีดำบนแผ่นหลังท่านน้า  นางคิดว่าสามารถพิสูจน์แก้ต่างให้กู้โม่หานได้  บางทีอาจมิใช่เขาเป็นคนทำก็ได้  เป็นเพราะบนกระบี่ของมือสังหารอาบยาพิษไว้

แต่เมื่ออารมณ์นางสงบมั่นคงดีแล้ว  ตอนที่ตรวจสอบร่างกายของท่านน้าอย่างละเอียดนั้น  กลับหาได้พบสิ่งผิดปกติใดๆ  ท่านน้าหาได้ถูกแพร่พิษใส่แต่อย่างใดไม่  เป็นเพราะอารมณ์ของนางตื่นเต้นแปรปรวนตาลายมองดูผิดพลาดไปแล้ว

ดังนั้นท่านน้าจึงเสียชีวิตด้วยน้ำมือของกู้โม่หานนั่นเอง  นางมิสามารถตัดออกไปจากใจได้จริงๆ!

โม่เหยียนมองดูตานางที่เต็มเปี่ยมด้วยความเกลียดชังแล้ว  รู้สึกอึดอัดคับข้องหายใจไม่ออก  เขาเร่งรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว  กลับมิกล้าที่จะสบสายตาของนางอีก

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

“เพียงแต่ว่าในเมื่อท่านเกลียดชังเขามากถึงเพียงนี้  ไฉนเป็นเวลาเนิ่นนานแล้วจึงยังมิแก้แค้น?”

“แก้แค้นเรอะ?”  หนานหว่านเยียนอดที่จะหัวเราะไม่ได้  รอยยิ้มที่ทั้งเยาะเย้ยและหยามหยัน  จ้องมองป้ายสุสานของโม่หวิ่นหมิงตาเขม็ง  สีหน้าดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด  “เขาคือบิดาบังเกิดเกล้าของลูกข้า  แค้นนี้หากชำระสะสางแล้วละก็  สำหรับพวกเด็กๆ บรรดาลูกน้อยแล้ว  มันช่างโหดร้ายอำมหิตมากเกินไปแล้ว”

ดวงตาของโม่เหยียนสะท้านอย่างดุดันคราหนึ่ง  มองไปที่เงาหลังของหนานหว่านเยียนที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไป  ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกหัวใจเจ็บปวดดุจดั่งฉีกขาดก็ปาน  สีหน้าซีดขาวอยู่บ้าง

นางกลับเกลียดชังเขามากถึงจุดนี้แล้ว  แทบจะทนรอให้เขาตายไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ……

บางทีนี่จึงเป็นกรรมตามสนองของเขา  เขานึกถึงในอดีตเขาปกป้องหยุนอี่ว์โหรวมากถึงเพียงนั้น  และเกลียดชังหนานหว่านเยียนเนื่องเพราะเรื่องราวของท่านแม่  คำพูดเหล่านั้นทั้งหมดที่เขาพูดกับนาง  เรื่องราวเหล่านั้นที่กระทำ  ไหนเลยจะมิใช่การแทงมีดใส่หัวใจของหนานหว่านเยียน

บัดนี้นางเกลียดชังเขาเพราะโม่หวิ่นหมิง  คำพูดของนางแต่ละคำทำให้หัวใจสลาย  แต่ละประโยคประดุจมีดคมกริบแทงใส่หัวใจเขาอย่างดุดัน  และก็ทำให้เขาหลั่งเลือดโลหิตสดๆ ไหลริน  เจ็บปวดจนมิต้องการมีชีวิตอยู!

นี่ก็คือ  วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรือ

อดีตเขาเกลียดชังนาง  บัดนี้นางเกลียดชังเขา  แต่เสด็จแม่หาได้เสียชีวิตไม่  ทุกอย่างของเขาล้วนคลี่คลายสมบูรณ์กลับคืนมาแล้ว  ทว่า……

เขาหันศีรษะกลับมา  มองดูป้ายสุสานอันเย็นเฉียบซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ในที่เดิมคราหนึ่ง  การแสดงออกของดวงตาสีดำสนิทนั้นแตกสลายพังทลายลง  เขายิ้มอย่างขมขื่นเย้ยหยันตัวเอง

“โม่หวิ่นหมิง  คนเป็นจะต่อสู้ช่วงชิงกับคนตายได้อย่างใดหนอ……”