ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 933

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็ขมวดคิ้วทันทีและมองไปที่เย่เชียนเฟิง

ทั้งภายในและภายนอกคำพูดของเขา ล้วนทำให้นางรู้สึกว่าเขากำลังพูดถึงโม่เหยียน

ถึงอย่างไรคนที่มีความสามารถที่ปรากฏตัวขึ้นรอบตัวนางช่วงนี้ ก็มีโม่เหยียนเพียงคนเดียว…

แต่ก่อนที่นางจะทันได้อ้าปากพูดอะไร ก็เห็นเฉิงซูหย่วนถูหัวเข่ากล่าวเสริมใบหน้าที่น่าสงสาร “ใช่แล้ว ซูหย่วนหมายความเช่นนี้!”

“องค์หญิง ท่านดีเกินไปจริงๆ ดีจนแยกไม่ออกว่าคนรอบตัวมีเจตนาอื่นแฝงหรือไม่”

“ถ้าจะให้ซูหย่วนพูด คนที่ดีกับท่านอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ต้องมีปัญหามากแน่ๆ ท่านต้องจับตาดูให้ดี!”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเยือกเย็นลง เมื่อนึกถึงการหยั่งเชิงเมื่อคืนนี้ นางก็เม้มปากแน่น ความคิดพลุ่งพล่านขึ้นมา

เมื่อมีสิ่งผิดปกติย่อมมีผี คำพูดนี้ถูกต้องเสมอ นั่นเป็นเหตุผลที่นางสงสัยโม่เหยียน เขาน่าสงสัยจริงๆ แต่น่าเสียดายที่นางจับไต๋เขาไม่ได้…

สองพี่น้องรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกว่าเย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนกำลังพุ่งเป้าไปที่โม่เหยียน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยนาม จึงยังไม่ค่อยแน่ใจ อันที่จริงถึงจะแน่ใจก็ช่วยอะไรไม่ได้ กลับจะทำให้เป็นการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาได้ง่าย

โม่เหยียนไม่เคยคิดที่จะให้เด็กๆ ออกหน้าเพื่อเขา เขายิ้มเยาะ ดวงตาหงส์อันเล็กเรียวคมกริบจ้องตรงไปที่เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วน

“ทั้งสองท่านมีอะไรก็พูดกันตรงๆ ดีกว่า การตีวัวกระทบคราดหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้เป็นการกระทำของคนต่ำช้าจริงๆ”

สีหน้าของเย่เชียนเฟิงมืดมนลงในทันใด ความเย็นชาฉายเต็มใบหน้าของเขา

เขาบอกว่าโม่เหยียนมีเจตนาร้าย โม่เหยียนบอกว่าเขามีพฤติกรรมของคนต่ำช้า มันเป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้จริงๆ

แต่โม่เหยียนก็ดีแต่ปากเท่านั้น เขาเป็นคนที่มีเจตนาร้าย จะปกปิดมันไว้ถึงเมื่อไหร่?

ตรงกันข้าม เฉิงซูหย่วนนั้นลู่ไปตามลม

เมื่อเขาเห็นโม่เหยียนไม่พอใจ ก็หยิบแก้วเหล้าส่งให้โม่เหยียนทันที พลางหัวเราะอย่างรู้สึกผิด “ท่านใจเย็นๆ พวกข้าแค่พูดคุยกัน พูดถึงฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่ ไม่ได้พูดถึงท่าน”

“จะว่าไปแล้ว พวกข้าทุกคนต่างก็เป็นคนขององค์หญิง แทนที่จะมาเถียงกัน รักใคร่และสนับสนุนกันไม่ดีกว่าหรือ ท่านว่าจริงไหม?”

โม่เหยียนถอนหายใจอย่างเย็นชา ไม่ต้องการรับไว้ แต่เฉิงซูหย่วนกลับยัดใส่มือเขา “ท่านดูสิ ยังจะอารมณ์เสียอยู่อีก รีบดื่มซะ มิฉะนั้นองค์หญิงจะคิดว่าพวกข้าเข้ากันไม่ได้!”

“ซูหย่วนเข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ!”

เขารีบวิ่งตามออกไป “องค์หญิงหงหลิง ซูหย่วนมาส่งท่าน!’

เมื่อหนานหว่านเยียนเห็นลู่เซิงเซิงหันไป แววตาก็มีความประหลาดใจและขอบคุณ

ทันทีที่ทั้งสองคนนี้จากไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เฉิงซูหย่วนไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าตำหนักสีเยว่สงบเงียบลงมาก

ในเวลานี้ เย่เชียนเฟิงได้มองที่หนานหว่านเยียนด้วยความเคารพ “องค์หญิงหมิงหวง ครอบครัวของเชียนเฟิงเกิดเรื่อง ขอทูลลาท่านออกจากวังก่อน”

“หากองค์หญิงไม่ขัดข้อง เชียนเฟิงจะส่งจวิ้นจู่และซื่อจือไปเรียนที่สำนักบัณฑิต ท่านจะได้ไม่ต้องเสียเวลาให้แม่นางเฟิงยางไปที่นั่นอีก”

อันที่จริงเขาได้รับข่าวจากมารดาว่า ได้พบเงื่อนงำบางอย่างเกี่ยวกับตัวตนของ โม่เหยียน ซึ่งผิดปกติมาก

เขากลับมาที่จวนครั้งนี้ เพื่อทำให้เรื่องนี้กระจ่างอย่างแท้จริง

เมื่อเขากลับมาที่วัง เขาจะฉีกหน้ากากของโม่เหยียนออกต่อหน้าองค์หญิง ทำให้โจรผู้นี้ไม่สามารถกเงยหน้าอ้าปากได้อีก…