ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 961

ดีที่ในมือยังถือผ้าเช็ดตัวไว้ หนานหว่านเยียนใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นบังหน้าอกของตนไว้ทันควัน ก่อนจะคว้าอาภรณ์ผืนนั้นมา พลางถลึงตาวาวโรจน์จ้องมองเขา

“เจ้าไม่รู้จักเคาะประตูก่อนหรืออย่างไร?!”

“ข้ากับเจ้ายามนี้มิได้เป็นสามีภรรยากันนานแล้ว บุรุษสตรีมิควรใกล้ชิด เจ้าไม่เข้าใจเลยหรืออย่างไร?!”

กู้โม่หานเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ ในม่านหมอกนี้นัยน์ตาลุ่มลึกดำขลับดุจหมึกยิ่งฉายประกายเยียบเย็นอย่างชัดเจน แต่กระนั้นก็หายลับไปอย่างรวดเร็ว

ถึงอย่างไรก็หักห้ามอารมณ์ความใคร่มาสองปีกว่าแล้ว อดทนกับสิ่งเย้ายวนขนาดใหญ่ตรงหน้านี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาพยายามควบคุมความคิดตนเองอย่างยิ่งยวด ทว่ายามที่เปล่งเสียงเอื้อนเอ่ยวาจาออกมา เสียงในลำคอกลับแหบพร่ากระเส่าอย่างชัดเจน

“บรรดาหญิงรับใช้ไปพักผ่อนหมดแล้ว ข้าแค่เข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยเจ้าพอดี คิดไม่ถึงว่าเจ้าลืมนำอาภรณ์เข้าไปผลัดด้วย กลัวว่าเจ้าจะหนาวถึงได้เข้ามาด้านใน”

“เพียงแต่เจ้ากล่าวเช่นนี้ก็ไม่ถูก เจ้ากับข้ามิใช่สามีภรรยากันตั้งแต่เมื่อใด? หนังสือแยกทางข้าก็มิเคยมอบให้เจ้า ใบหย่ายิ่งไม่มี ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ยังคงเป็นฮองเฮาแห่งแคว้นซีเหย่ตลอดไป สามีมองเรือนร่างภรรยา จะไม่ได้เลยหรืออย่างไร?”

หนานหว่านเยียนเห็นเขาหันหลังให้ ก็รีบหยิบอาภรณ์มาสวมใส่อย่างไม่รอช้า ครั้นได้ฟังวาจาของเขาแล้ว หัวคิ้วกลับขมวดแน่นขึ้นมา

เสียงเคลื่อนไหวกุกกักๆ แว่วดังมาจากด้านหลัง ปลายนิ้วเรียวของกู้โม่หานเกร็งจนจิกแน่น ไอร้อนบางอย่างคุกรุ่นอยู่กลางฝ่ามือ หลับตาสองข้างลงสนิท บังคับตนเองอย่างยิ่งยวดให้หยุดความคิดที่จะหันหลังกลับไปนั่นไว้ สงบสติอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านพร้อมปะทุลง

ด้านหนานหว่านเยียนเองบัดนี้ผลัดอาภรณ์เสร็จอย่างรวดเร็วแล้ว

สายตาเยียบเย็นของนางมองทะลุเงาแผ่นหลังของกู้โม่หานไป จากนั้นก็เดินอ้อมเขาออกจากห้องอาบน้ำไปทันที น้ำเสียงยังเจือด้วยความเยือกเย็นแข็งกระด้างไว้ “นับแต่ข้าออกมาจากแคว้นซีเหย่ ก็ถือว่าเจ้ากับข้าแยกทางกันโดยพฤตินัยแล้ว”

“วันนี้หากเจ้ายังตามตอแยข้าไม่เลิกอีก นั่นก็ดี เจ้าเป็นองค์จักรพรรดิ ส่วนข้าเองก็เป็นรัชทายาท นับเป็นว่าที่จักรพรรดินีในอนาคตเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างมีตำแหน่งเท่าเทียม ในเมื่อเจ้าไม่หย่ากับข้า เช่นนั้นข้าจะขอหย่ากับเจ้าเอง!”

เอ่ยพลาง นางก็เดินไปหยิบพู่กันและหมึกมา ก่อนจะนั่งลงและเริ่มร่างใบหย่า

นัยน์ตาของบุรุษมืดมนและน่ากลัวยิ่งนัก แววหน้าเต็มด้วยความหมองหม่น ก่อนจะคลายแรงบีบลงทีละน้อย กระนั้นแล้วก็ไม่ยอมปล่อยมือนาง น้ำเสียงที่เปล่งออกมายังอดทนข่มความรู้สึกเอาไว้

“หนานหว่านเยียน ข้าไม่เคยคิดจะเลิกรากับเจ้า และเจ้าก็ควรจะล้มเลิกความคิดนี้ได้แล้ว”

สองปีที่ผ่านมานี้ เขาทราบดีว่านางชิงชังรังเกียจเขาเพียงใด เกลียดจนอยากจะพรากเอาชีวิตเขาไปทุกเวลา ทว่า ต่อให้เขาต้องตายในเงื้อมมือของนาง ร้อยปีผ่านไป นางก็ต้องถูกฝังร่วมหลุมศพเดียวกับเขาอยู่ดี ป้ายวิญญาณหน้าสุสานก็ยังสลักว่าเป็นพระชายาของเขาเหมือนอย่างเคย

ระหว่างพวกเขา ยังมีวาสนาผูกพันกันสามภพสามชาติ

หนานหว่านเยียนมองเขาอย่างจนปัญญา ดวงหน้าพริ้มเพราสดใสนั้นเจือด้วยโทสะอยู่ไม่น้อย “กู้โม่หานเจ้าจิตวิปลาสไปแล้วหรืออย่างไร! เหตุใดถึงเอาแต่ใจตนเอง ไม่มีเหตุผลได้เพียงนี้? ถือสิทธิ์อะไรจะเลิกราเจ้าไม่ได้ ใครตั้งกฎกัน…อุ๊บ!”

กู้โม่หานจู่โจมจุมพิตนางอย่างรุนแรง เพียงพริบตาร่างกายแข็งแกร่งก็จับนางพลิกในทันที กดไว้กับกำแพง ลมหายใจที่เจือด้วยกลิ่นอายบุรุษแกร่งของเขา จ่อรดลำคอระหงของนางการเคลื่อนไหวที่ดุดันรุนแรงนั้นทำให้หมดแรงต้านทานอย่างสิ้นเชิง…